Jak oswoić dziecięce lęki? 3 proste sposoby

Stale rośnie liczba zalęknionych dzieci, podobnie jak i dorosłych, którzy stale czegoś się boją. Psychologowie twierdzą nawet, że staliśmy się społeczeństwem lękowym. Nadmiar złych wiadomości oraz widmo niewesołej przyszłości powodują, że ciągle się boimy. W takiej atmosferze wychowuje się młode pokolenie. Badania psychologiczne wykazują, że 20 proc. dzieci w wieku szkolnym często przeżywa silne lęki. Kiedy zostaje przekroczona „zdrowa” dawka emocji tego rodzaju i maluch boi się tak bardzo, że to uczucie paraliżuje go, odbiera mu spokojny sen, radość życia, ochotę do poznawania świata? Czy można pomóc dziecku przeżywającemu lęki? Lęk czy strach Te dwa uczucia nie są tożsame, chociaż mówimy, że się boimy, zarówno kiedy przeżywamy strach jak i lęk. Strach przeżywamy w sytuacji realnego zagrożenia. To wrodzona, instynktowna reakcja na grożące obiektywne niebezpieczeństwo, która przygotowuje cały organizm do obrony lub ucieczki (np. przed bólem, ogniem; drapieżnymi zwierzętami i innymi poważnymi zagrożeniami). Strach mobilizuje do działania obronnego, nie jest więc uczuciem jednoznacznie negatywnym, bo często pozwala ocalić życie czy zdrowie. Lęk to szczególna forma strachu. Ten stan emocjonalnego niepokoju pojawia się jako reakcja na zagrożenie, którego źródło nie jest dokładnie znane, a sygnały niebezpieczeństwa często są irracjonalne. Występuje on zwłaszcza w sytuacjach oczekiwania i niepewności, gdy nie mamy kontroli nad tym, co się dzieje. Dziecko nie jest w stanie odróżnić zagrożenia rzeczywistego od irracjonalnego, więc lęk i strach w gruncie rzeczy przeżywa tak samo. Dlatego strach przed utratą rodziców może być dla malucha równie silny i rzeczywisty jak lęk z powodu smoka czającego się pod łóżkiem. Jak reagować Każdy rodzic odczuwa instynktowną potrzebę chronienia swoich dzieci przed wydarzeniami, które mogą...

Każde dziecko przeżywa czasem chwile grozy, chwile prawdziwego, paraliżującego strachu i nie jesteśmy w stanie go przed tym uchronić. Możemy jednak sprawić, by sytuacje te nie zdarzały się często, a przede wszystkim, by dziecko poczuło się lepiej a w przyszłości  umiało zapanować nad lękiem. Ale po kolei... Zobacz także: Czego boją się dzieci? Strach jest potrzebny Odczuwając strach , dziecko uczy się, że nie wszystko mu wolno. Że istnieją pewne ograniczenia, których przekroczenie powoduje przykre następstwa. W takim strachu nie ma nic złego, przeciwnie, jest bardzo pomocny w prawidłowym rozpoznawaniu, co jest dobre, a co złe. Strachu nie można bagatelizować Zdarza się, że malec czuje lęk , który nam, dorosłym, wydaje się nam zupełnie nieuzasadniony. Zwykle rodzice starają się zlekceważyć sprawę, mówiąc dziecku, że nie ma się czego bać lub że boją się tylko “baby i beksy”.  To błąd! – Nie wolno zaprzeczać uczuciom dziecka — apelują psychologowie. Strach zawsze jest prawdziwy Nawet jeśli źródło lęku wydaje się nam absurdalne, to strach , jaki dziecko odczuwa, jest jak najbardziej prawdziwy. Warto sobie tu uświadomić, że powód strachu, który z naszego punktu widzenia jest nierozsądny, z perspektywy dziecka może mieć jak najbardziej racjonalne podstawy. Przestraszone dziecko potrzebuje wsparcia To, co powinnaś dać swemu malcowi w chwili, gdy odczuwa on strach, to całkowite, bezwarunkowe wsparcie . Na tłumaczenie, że nie ma powodu do obaw, przyjdzie czas później, gdy malec się uspokoi. W chwili gdy płacze, krzyczy, lub powodowany irracjonalnym lękiem odmawia wykonania jakiejś czynności (na przykład umycia się w wannie lub wyjścia z domu), powinnaś przede wszystkim pomóc mu zapanować nad silnymi emocjami. Na pewno nie uspokoisz dziecka krzycząc , grożąc mu lub lekceważąc jego uczucia czy podważając poczucie własnej...

Są maluchy, które za nic nie wejdą np. do domu cioci, jeśli w jej mieszkaniu jest pies. Nie ma w tym nic dziwnego. W koszmarach trzy-, czterolatków królują właśnie groźne zwierzęta, starzy ludzie (kojarzą się malcom z czarownicami), bandyci i kosmici albo np. policjanci... Kilkuletnie dzieci mogą też bać się ciemności albo tego, że rodzice wieczorem wychodzą z domu. Dziecięcy lęk sam w sobie nie jest niczym złym i warto go zrozumieć – dziecko ucieka przed tym, co w jego mniemaniu jest niebezpieczne: pies warczy, szczeka, ma groźną minę, może ugryźć. Trzeba jednak pomóc maluchowi uporać się z nieuzasadnionymi lękami , bo mogą mu one utrudnić życie. Najlepiej zrobić to metodą małych kroczków. Dziecięcy lęk przed psami Trzylatkowi warto kupić małego pluszowego pieska i „na niby” wyprowadzać go na spacer, karmić, głaskać, uczyć, aby był posłuszny. Można też czytać mu historie o zwierzętach lub razem z nim oglądać filmy o sympatycznych czworonogach (sprawdzi się np. film „101 dalmatyńczyków albo „Beethoven”). Być może po pewnym czasie maluch zacznie bez lęku przyglądać się baraszkującym na trawie psom. To już połowa sukcesu. Wreszcie najlepszą metodą na to, by dziecko pozbyło się lęku przed psem, jest wzięcie do domu prawdziwego szczeniaczka. Trzeba jednak uprzedzić malca o takim pomyśle i porozmawiać z nim o tym, w jaki sposób może pomagać w opiece nad psiakiem. Ekspert odpowiada: Magdalena Gąssowska, psycholog, mama jedenastoletniej Ady, zajmuje się psychoterapią, wykłada w Wyższej Szkole Pedagogicznej ZNP. Czy dobrym sposobem uporania się z dziecięcymi lękami jest ich lekceważenie? Rodzice często mówią: „Czego ty się boisz, przecież ten piesek nic ci nie zrobi?” Kiedy dziecko czegoś się boi, zawsze trzeba dodawać mu otuchy i wiary w siebie. Nigdy nie wolno bagatelizować jego lęków, bo wtedy może zacząć je ukrywać, a...