Gdy dziecko wyraża krzykiem wyłącznie silne emocje, pół biedy. Głośno płacze, gdy coś pójdzie nie po jego myśli, np. po raz kolejny zawaliła się wieża z klocków albo radośnie piszczy przy wbieganiu w zimne fale Bałtyku. Tak spontanicznie wyrażane uczucia – zarówno radość, jak i smutek – świadczą bardziej o temperamencie dziecka, niż problemie. Ale gdy krzyczy ciągle, oducz je tego.
Czy można oduczyć dziecko krzyku jako sposobu wyrażania negatywnych emocji? Oczywiście! Pamiętaj tylko, by nie reagować od razu – poczekaj, aż dziecko się uspokoi. Dopiero wtedy wytłumacz, że krzyk wcale nie pomoże np. w zbudowaniu solidniejszej wieży. W trudnych sytuacjach, gdy maluch złości się, płacze i krzyczy – ty bądź oazą spokoju. Przeczekaj największą burzę, a później spokojnie porozmawiaj ze smykiem. Oto nasze podpowiedzi, co zrobić, by w domu było mniej krzyku – i dziecka, i twojego.
Zanim rozpoczniesz batalię o ciszę w domu, obserwuj swoje dziecko. Zwróć uwagę, czy nie jest tak, że hałas „wszedł mu w krew”. Na liście miejsc sprzyjających głośnemu zachowaniu znajdą się przedszkole i place zabaw, czyli te, w których funkcjonuje się w grupie. Chcąc w niej zaistnieć, dziecko musi mówić głośniej niż inni.
Sprawdź też, w jakich sytuacjach dziecko podnosi głos. Czasem może w ten sposób odreagowywać swój strach lub stres.
Niestety, hałasu dziecko często "uczy się" też w domu. Przyjrzyj się rodzinnym zwyczajom. Może zdarza ci się krzyczeć? Jeżeli tak, przestań. Zastanów się też, jak często mówisz do dziecka (i być może nie tylko do niego) podniesionym głosem. Ile razy zdarzyło ci się krzyczeć nieadekwatnie do sytuacji, np. gdy dziecko ociągało się z ubieraniem. Pamiętaj, że większości zachowań dziecko uczy się od rodziców.
Zanim zabierzesz się za walkę z krzykiem dziecka, zacznij od siebie. Naucz się nie podnosić głosu. Najpierw w codziennych sytuacjach, np. wtedy, gdy maluch czule żegna się z przytulanką, a ty wiesz, że jesteście spóźnieni do przedszkola. Później także w sytuacjach trudniejszych. Jeśli będziesz opanowana, maluch zobaczy, że czasem to daje dużo lepsze efekty niż krzyk.
Źródłem hałasu na pewno jest też telewizor. Często jest włączony, mimo że nikt go nie ogląda. Albo nikt nie zwraca uwagi na to, jak głośno jest nastawiony, czy nie przycisza, gdy zaczynają się głośne reklamy. A dziecko tkwi przed ekranem...
Jeżeli stwierdzisz, że jest „uzależnione” od oglądania, zaproponuj mu grę w zepsuty telewizor. Wyznacz jeden dzień w tygodniu bez telewizji. Na pewno nie będzie to łatwe, bo tego dnia trzeba poświęcić malcowi cały swój czas. Początkowo również dziecko będzie niezadowolone i znudzone („Mamo, co ja mam robić? Nudzi mi się!”). Z czasem odkryjecie mnóstwo wspólnych przyjemności.
Dziecko jest fantastycznym obserwatorem i może uczestniczyć w niemal wszystkich twoich czynnościach. Zaproponuj np. wspólne gotowanie – może zostanie mistrzem w smarowaniu naleśników? A gdy ty usiądziesz nad niedokończonym w pracy raportem, dziecko może obok otworzyć swoje własne biuro, w którym będzie „wypisywał” różne Bardzo Ważne Sprawy. Gdy zacznie uczestniczyć w codziennym życiu, telewizor nie będzie mu już tak bardzo potrzebny.
Czasem krzyczysz do dziecka, bo ono cię nie słucha? A może nie potrafi skupić uwagi na tym, co do niego mówisz? Nie wykrzykuj poleceń przez ramię, stojąc plecami do malca i gotując jednocześnie obiad. Podejdź do dziecka, przykucnij, tak by twoja twarz znalazła się na wysokości jego oczu i wyraźnie, spokojnie poproś o zrobienie czegoś. Wówczas będzie wiedział, że rzeczywiście zależy ci na nim i na tym, co ma zrobić.
Dziecku trzeba pokazać, że oprócz krzyku są inne dźwięki, równie atrakcyjne. Dzięki różnym zabawom maluch w końcu polubi ciszę. Oto nasze propozycje:
Krzyk w czasie porodu, który znamy z filmowych scen porodów, jest pełen lęku i bólu. – Z takim krzykiem nie spotkałam się już od dawna. I dobrze, bo taki krzyk wcale nie pomaga . Przeciwnie: jeszcze bardziej zwiększa napięcie – wyjaśnia Ewa Janiuk, położna i pedagog, która pod ponad 20 lat przyjmuje porody, a od ponad dziesięciu także domowe. ZOBACZ TEŻ: co czuje dziecko w czasie porodu Jęki, postękiwania – odgłosy jak z sypialni W rzeczywistości w trakcie porodu kobiety wydają z siebie zupełnie inne dźwięki: takie, które kojarzą się nie z salą tortur, ale raczej z sypialnią. – Brzmi to trochę dziwnie, ale krzyk (a właściwie jęk czy postękiwanie) podczas parcia przypomina odgłosy, jakie kobiety wydają podczas orgazmu: jest niski, przeciągły, trudny do opisania. To krzyk z wysiłku – ogromnego, ale konstruktywnego. Nie z napięcia, bólu, strachu czy bezradności. I w przeciwieństwie do tego znanego z filmów naprawdę pomaga – mówi położna. Dzieje się tak, ponieważ krzycząc czy postękując podczas wydechu, pozbywasz się napięcia (sprawdź, jak oddychać w czasie porodu ). Rozluźniasz nie tylko twarz i górną część ciała, ale także mięśnie krocza, otwierając dziecku drogę na świat. Dzięki temu siła skurczu jest wykorzystana bardziej efektywnie. – Mówiąc obrazowo, dziecko jest wyciskane z macicy jak pestka ze ściskanej dłonią śliwki, a nie popychane z jednej ( skurczami partymi ) i blokowane z drugiej strony (przez nierozluźnione krocze) – tłumaczy Ewa Janiuk. ZOBACZ TEŻ: co będzie się działo podczas porodu – 3 okresy Krzyk w czasie porodu – daj się ponieść Nie wszystkie kobiety wydają z siebie podczas porodu takie dźwięki. Niektóre po prostu tego nie potrzebują. Są jednak i takie, które nie pozwalają sobie na krzyk, ponieważ nadmiernie...
Niedawno Monika na odmowy czy zakazy reagowała... biciem. Dzisiaj zachowuje się inaczej. Zdarzają jej się chwile buntu (każdy ma przecież prawo do swojego zdania), ale kończą się zwykłym marudzeniem. Jak rodzicom udało się oduczyć dziecko agresji ? Zastosowali metodę 7 kroków. Krok 1. Przeanalizuj sytuację Pomyśl, w jakich sytuacjach do wybuchów dochodzi najczęściej i kiedy. Odpowiedz też na pytanie, w jakim miejscu maluch łatwiej wpada w złość: w domu, w sklepie , u dziadków itp. Pomyśl też, jaką formę najczęściej przyjmuje bunt: czy dziecko histeryzuje, krzyczy, rzuca się na podłogę, czy też może reaguje biciem innych? No i wreszcie zastanów się, jak ty reagujesz na dziecięcy gniew (jesteś konsekwentna, czy może ustępujesz). Takie przemyślenia pomogą ci szybciej znaleźć rozwiązanie problemu. Bo jeśli malec np. złości się głównie wieczorami, może po prostu to znak, że jest zmęczony, i wystarczy go wcześniej kłaść spać. Gdy histeryzuje w sklepach, to może na razie na czas zakupów zostawiać go np. z babcią? Krok 2. Ustal jasne granice Dziecko ma prawo się złościć, ale musi to robić w cywilizowany sposób. Dlatego spokojnie wytłumacz mu, że złość to nic złego, ale czasem niewłaściwie się ją wyraża. Jasno określ granice, w jakich malec ma się poruszać, np. może płakać, ale nie wolno mu brzydko mówić czy bić innych. No i koniecznie powiedz, jakie będą konsekwencje jego złego zachowania. Krok 3. Trzymaj się ich Nie możesz liczyć na to, że dziecko po rozmowie od razu przestanie źle się zachowywać. Po pierwsze dlatego, że wpadanie w złość to u niego niemal nawyk. Po drugie, każdy smyk chce sprawdzić, na ile granice ustalone przez rodziców są przesuwalne („A nuż mama tylko mówiła, że nie wolno krzyczeć, ale jak długo pokrzyczę, to znów mi ustąpi?”). Nie ma więc rady: musisz być stanowcza i konsekwentna . Krok 4....
Polacy niestety nadal chętnie podnoszą rękę na dzieci, by je zdyscyplinować. Bardzo mozolnie idzie zrozumienie, że takie karanie dziecka nie wnosi w wychowanie nic dobrego. A co z krzykiem? Naukowcy to sprawdzili. Badanie przeprowadzone w 2014 roku i opisane w Journal of Child Development wykazało, że dzieci, na które regularnie krzyczano w domu, miały niższe poczucie własnej wartości , a także częściej występowały u nich skłonności do depresji w porównaniu do dzieci, na które nie podnoszono głosu. Co jeszcze odkryli badacze? Naukowcy zauważyli, że częste podnoszenie głosu na dziecko przynosi efekty podobne do... kar fizycznych: podnosi poziom lęku, stresu, ryzyko wystąpienia depresji, czy problemów behawioralnych. Teoria ta może wzbudzać kontrowersje, jednak jakby się nad tym głębiej zastanowić ma to sens. Czy krzyk to dobra decyzja? Otóż krzyk nigdy nie jest przemyślaną decyzją. Taki "sposób komunikacji" zazwyczaj wynika z faktu, że coś dorosłego wyprowadziło z równowagi. Są to emocje, które narastają powoli i w końcu człowiek pęka. Krzyczymy, gdy już nie wytrzymujemy, gdy puszczają nerwy, a miarka się przebrała. Krzyk to reakcja bezradnej osoby , która nie ma pojęcia, co ma jeszcze zrobić. Zdecydowanie taka postawa nie sprawia, że rodzic wygląda autorytatywnie. Mamo, mów do mnie - Jeśli celem rodzica jest pokazanie dziecku, jak bardzo jest się sfrustrowanym, złym to krzyk będzie doskonałym narzędziem - tłumaczy Alan Kazdin, profesor psychologii i psychiatrii dziecięcej w Yale. - Jednak jeśli rodzic chce zmienić coś w zachowaniu dziecka, krzyk nie jest dobrą metodą . - dodaje. Tłumaczymy sobie, że krzykiem chcemy zwrócić uwagę dziecka na jakiś problem, jednak to bardzo nieskuteczne narzędzie, bo dziecko słyszy podniesiony głos i czuje złość opiekuna. W tym całym hałasie możesz mieć pewność, że merytoryczna teść...
