Patrzysz na swojego przedszkolaka i wzdychasz: „Był takim słodkim maluszkiem, co w niego wstąpiło?”. Cóż, nic dziwnego, że dziecko się buntuje. Życie niemowlaka jest o wiele łatwiejsze. Można płakać, złościć się, a mama i tak patrzy na ciebie z zachwytem. Co innego, gdy to samo robi kilkulatek.
Rodzicom niemowlaków wydaje się często, że kiedy dziecko skończy wreszcie trzy lata, jego wychowanie będzie o niebo łatwiejsze niż wychowywanie maleństwa. Taki duży zuch już przecież dobrze rozumie wszelkie polecenia i prośby, wie również, że nie wszystko mu wolno, zna zarówno smak nagrody, jak i kary, słowem: jest świetnie przygotowany do życia w społeczeństwie. Tylko że... to „świetnie” często okazuje się trochę na wyrost. Bo i cóż z tego, że kilkulatek zdaje sobie sprawę z faktu, że nie powinien np. bić, gryźć, przeklinać ani wpadać w histerię, skoro i tak po prostu nie potrafi się od tego powstrzymać? No właśnie. Sprawdź, jak powinnaś reagować na złe zachowanie dziecka.
Czytaj też: Kłopoty z zachowaniem w przedszkolu
Sprawdź: Czego uczy rozczarowanie
Czytaj też: Histeria dziecka – to wszystko wina mózgu – jak z tym żyć
Powrót moczenia nocnego może mieć wiele przyczyn. Najczęściej zdarza się dzieciom pod wpływem silnego stresu , np. gdy kilkulatek znów zaczyna chodzić do przedszkola po chorobie albo po długim rodzinnym wyjeździe. Nawet dla cztero- czy pięciolatka taka sytuacja rodzi tak silne emocje , jak wtedy, gdy pierwszy raz wkraczał w progi przedszkola. Czasem moczenie nocne ma związek z tym, że dziecko przeżywa pojawienie się w domu młodszego rodzeństwa. Zdarza się, że powoduje je infekcja. Jak pomóc dziecku przesypiać noce na sucho? Sprawdź, czy przyczyną nocnego moczenia nie jest infekcja Siusianie do łóżka, a także popuszczanie w majteczki w ciągu dnia może być jednym z objawów przeziębienia albo infekcji dróg moczowych . Wizyta u specjalisty i wykonanie koniecznych badań pozwoli wykluczyć przyczyny zdrowotne. Czytaj też: Bakterie w moczu – jak to się leczy Gdy dziecko moczy się w nocy, zachowaj spokój Nie okazuj dziecku, jak bardzo przejmujesz się zasiusianym prześcieradłem, nie krzycz na dziecko, ani nie komentuj przy nim, jak bardzo irytujące są dla ciebie jego mokra pościel i piżamka To może wzbudzić w nim silne poczucie winy . Gdy dziecko moczy się w nocy, porozmawiaj z nim Zapewnij, że nie dzieje się nic złego – powiedz, że starszym dzieciom też się czasem zdarza zasiusiać łóżko. Kilkulatek może się martwić, że coś jest z nim nie tak, że jest gorszy od innych, nawet jeśli po nim tego nie widać. Pomóż dziecku przespać noc na sucho Możesz ograniczyć podawanie picia na ok. 3 godz. przed snem, stosować specjalne zabezpieczenia, np. gumowe prześcieradła , podkłady pod prześcieradło. Albo wysadzać w ciągu nocy. Możesz też kupić specjalne majteczki – to bardzo dobre rozwiązanie, które nie tylko ochroni przed zmoczeniem pościeli, ale też zapewni spokojny sen całej rodzinie. A dziecku nie będzie się...
Nie, ta awantura nie została wywołana przez grubiańską panią z kolejki. To twoje własne dziecko wrzeszczy , tupie i szarpie cię za rękę. I wiesz co? Ma powody, aby się tak zachowywać. Nie poddawaj się histerii dziecka Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że dziecko płacze, bo marzy o lizaku, który zobaczyło na sklepowej półce. Nie daj się na to nabrać, nawet jeśli dziecko krzyczy: „Kuuup mi to!”. Sklepowe awantury o wiele częściej niż dziecięcą chęcią posiadania są wywołane nudą, głodem albo zmęczeniem . Zmieniająca się muzyka, oślepiające światło i tłum szybko męczą nie tylko niemowlę, ale też dużo starszego kilkulatka. Czytaj też: 42 rady na dziecięce kryzysy Zakupy rób sprawnie W takich sytuacjach najważniejsze jest przewidywanie. Jeśli nie musisz, nie zabieraj w ogóle dziecka na zakupy. Kiedy natomiast jesteście razem w sklepie, a kilkulatek staje się marudny , lepiej wcześniej zakończ zakupy i wróć do domu. O wiele łatwiej jest nie dopuścić do wybuchu, niż uspokajać wrzeszczące co sił w płucach dziecko. W sklepie zachowaj spokój Przeoczyłaś pierwsze oznaki histerii i sytuacja wymknęła się spod kontroli? Nadal nie jesteś bez szans. Po pierwsze – zachowaj spokój. Weź dziecko na ręce (owszem, wyrywa się, ale uwierz, ono bardzo teraz potrzebuje twojej bliskości) i przejdźcie w cichsze miejsce. Nie staraj się go przekrzyczeć. Lepiej skutkuje szept. Ta stara socjotechniczna sztuczka (kiedy ściszamy głos, nasz rozmówca mimowolnie robi to samo) na pewno podziała na dziecko. Odwróć jego uwagę (np. opowiadając, co wspaniałego zaplanowałaś na popołudnie), zaproponuj picie albo – jeśli nic nie działa – po prostu przytul i pozwól dziecku się wypłakać. Kiedy jego emocje opadną, spokojnie, ale stanowczo powiedz, że nie lubisz krzyku. Nie rozwlekaj się jednak nad...
Nikt z nas nie lubi złości. Jednak jest to emocja taka sama, jak każda inna i zarówno dorosły, jak i dziecko ma prawo do jej przeżywania . Złość jest trudna i nieprzyjemna, dlatego zwykle u dziecka traktujemy ją jako problem. Nie da się jednak sprawić, by zniknęła. Zamiast tłumić emocje, warto pomoc dziecku je zrozumieć i nauczyć skutecznych sposobów ich regulacji. Złość wcale nie jest zła Pawie wszystkim dzieci miewają napady złości. Warto wiedzieć, że wiele z tych sytuacji ma związek ze zmęczeniem czy głodem. Inne są wynikiem sytuacji, która dla dziecka jest zupełnie niezrozumiała, a towarzyszące jej emocje są zbyt silne, by maluch był w stanie sam sobie z nimi poradzić. Dla rodzica takie zachowanie dziecka jest frustrujące. Ale to, że powstrzymasz malucha przed jej wyrażaniem, nie oznacza, że emocje znikną. Zaburzony obraz świata Rodzice pewnej dziewczyny nigdy się przy niej nie kłócili, nie obrażali sie na siebie i nigdy nie okazywali niezadowolenia, czy złości. Gdy sama weszła w dorosłe życie z partnerem, przeżyła szok, jak wiele emocji się pojawia w tak bliskiej relacji. Zaczęła mieć poczucie winy, że robi coś nie tak, tymczasem to obraz rodziny, w jakim się wychowała, nie był rzeczywisty. Niestety gdzieś w naszym wychowaniu zakorzenione jest, że okazywanie złości jest czymś niestosownym, to coś, czego należy się wstydzić. Jest oznaka braku kontroli nad emocjami i słabości. Rodzice ukrywają złość przed dziećmi, tłuamcząc, że nic się nie stało, dają maluchowi błędny komunikat co do swojego stanu emocjonalnego. To sprawia to, że relacja z dzieckiem nie jest autentyczna. By nauczyć pociechę radzenia sobie z trudnymi emocjami, musimy najpierw sami zejść z piedestału i pozwolić sobie na okazywanie oraz nazywanie emocji nawet tych trudnych. Te dobre i złe emocje Bardzo często kategoryzujemy emocje, dzieląc na te, które są fajne, miłe oraz...
