W co się bawić z dzieckiem?

Rodzi się dziecko. Skąd rodzice mają wiedzieć, jak je wychowywać? – Złośliwie mogłabym powiedzieć, że w szkołach jest przedmiot „ Wychowanie do życia w rodzinie ”, który tworzono po to, żeby pomóc dzieciom, nastolatkom i młodym dorosłym w bardziej przemyślanym rozpoczynaniu dorosłego życia i przygotowaniu do roli rodzica . Myślę jednak, że w większości przypadków nie spełnił swojej roli. Zmieniły się też rodziny. Kiedyś były większe, ludzie mogli się od siebie uczyć. Gdy dziecko było chore albo dziwnie się zachowywało, zjawiała się kuzynka, sąsiadka, aby coś poradzić. Teraz nie ma tego naturalnego źródła pierwszej pomocy. Gdy dzieje się coś niepokojącego, rodzice zostają sami. Można powiedzieć, że jest internet, ale żeby z niego mądrze korzystać – wiem, że zabrzmi to paradoksalnie – trzeba mieć jakąś wiedzę i być krytycznym, bo nie można wszystkiego, co tam napisano, przenosić na własne dziecko. Jest dużo poradników i książek, ale również należy czytać je krytycznie. Z wiedzą rodziców nie jest jednak najlepiej. Widzimy, że są pełni niepokoju. Oceniamy ich „po owocach”, gdy posyłają swoje pociechy do przedszkola, a przedszkolanki narzekają, że dzieci są niesamodzielne .  W czym się ta dziecięca niesamodzielność przejawia?   – Dziecko siada, wyciąga ręce i nogi, bo trzeba je ubrać, a nie próbuje tego robić samo. To jest bardzo powszechne zjawisko w przedszkolach. Trzeba uczyć dzieci mycia rąk , a przecież powinny to umieć z domu. Jest problem z jedzeniem, z samodzielnym zaspokajaniem potrzeb fizjologicznych. Myślę, że to efekt nadmiaru opieki , która ubezwłasnowalnia dziecko. Jasne, że my, dorośli, sami lepiej i szybciej umyjemy i uczeszemy malucha. Nie myślimy jednak, że odejmujemy mu w ten sposób poczucie, że zrobił coś sam – może krzywo, może nie...

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000; min-height: 13.0px} span.s1 {font-kerning: none} Wiem, wiem, 22 lata to z biologicznego punktu widzenia całkiem dobry wiek na pierwsze dziecko . Ale mamy jeszcze społeczny punkt widzenia, według którego właściwy porządek rzeczy to: najpierw studia i dobra praca, a potem dzieci. U mnie wyszło na odwrót i jestem z tego bardzo zadowolona.  Wczesne macierzyństwo ma swoje plusy Cieszę się nie tylko z tego, że mam wspaniałego, odchowanego syna. Uważam, że młoda matka może dać dziecku bardzo wiele właśnie dlatego, że jest młoda. Jasne, że macierzyństwo w takim wieku nie było łatwe, ale umówmy się - czy macierzyństwo kiedykolwiek jest łatwe? Wczesne macierzyństwo ma jednak tę zaletę, że mama ma dużo energii - fizycznej i duchowej - którą może dzielić się z dzieckiem. Ponieważ byłam tak młoda, zabawa z synkiem była dla mnie zabawą, a nie jakimś „obowiązkiem”. Razem z nim cieszyłam się z wypraw do zoo, na plac zabaw i do sklepów z zabawkami. Młoda mama jest wyluzowana Nie denerwowałam się też wieloma rzeczami, które mogą być stresujące dla starszych rodziców, np. tym, czy dziecko urodzi się zdrowe. Oczywiście, że mogło się tak nie stać, ale ja po prostu o tym nie myślałam. Nie bałam się też, gdy pierwszy raz wyszłam bez syna, ani gdy zaczął chodzić do przedszkola. Zaczął chodzić do przedszkola? To ekstra! Mogę spokojnie zająć się pracą. Kolejne etapy jego rozwoju traktowałam bardzo naturalnie.  Trudności wczesnego macierzyństwa Pewnie, że było mi wielokrotnie trudno z innych względów, np. finansowych. Czułam się też trochę wykluczona, bo żadna z moich koleżanek nie miała jeszcze dzieci i przeżywałam swoje pierwsze macierzyństwo w...

Zabawa z dzieckiem , turlanie po dywanie, wygłupy podczas kolacji, przytulanki-przepychanki, budowanie wieży z klocków, robienie czegoś razem, rozmowy, zwykłe, codzienne czynności... Nic specjalnego? Wręcz przeciwnie!   Zabawa z dzieckiem jest jak komunikat "kocham cię" – Zabawa z dzieckiem , spędzony z nim czas oraz uwaga , jaką je obdarzamy, są bezcenne – mówi Beata Płażewska, psycholog . – Dzięki nim dziecko wie, że jest kochane i ważne. Że bliscy lubią z nim spędzać czas, nie dlatego, że czymś szczególnym sobie na to zasłużyło, ale dlatego, że sama jego obecność sprawia im radość. Podczas tych wspólnych chwil buduje się więź miedzy nim a rodzicami. To kapitał, z którego człowiek czerpie przez całe życie i który jest wzorcem budowania relacji z innymi ludźmi: przyjaciółmi, partnerami, własnymi dziećmi. Przeczytaj: A ja kocham moją mamę   Zabawa z dzieckiem nigdy nie jest stratą czasu Ktoś może powiedzieć: „No tak, ale czy nie szkoda czasu na zabawę i banalne, domowe zajęcia? Czy nie lepiej wykorzystać go np. na naukę kolorów? – Zabawa z dzieckiem , choćby najprostsza, to nie jest strata czasu! – mówi psycholog. – Dziecko uczy się nieustannie, także wtedy, gdy z pozoru nic nie robi. To my, rodzice, jesteśmy jego najważniejszymi nauczycielami. Poza kolorami  (je także poznaje przy okazji) uczy się od nas okazywania emocji , sposobu reagowania na trudne sytuacje, zachowania wobec innych ludzi i mnóstwa innych rzeczy. Także tego, że to, czy fajnie spędzamy czas, zależy przede wszystkim od nas samych, a nie od czyichś pomysłów, miejsca, w którym jesteśmy albo tego, czy w zabawce jest sprawna bateria. Tego wszystkiego (oraz tysięcy innych rzeczy) nie da się nauczyć teoretycznie ani nawet na najlepszych warsztatach. Rodzice rzadko mogą sobie pozwolić na spędzanie całych dni na...