Szacuje się, że jedna na cztery ciąże kończy się poronieniem. I chociaż problem jest powszechny, bardzo trudno jest o nim rozmawiać. Cierpiące, zranione kobiety często zostają ze swoim smutkiem samotne, przeżywają stratę wyłącznie z partnerem. I chociaż widzimy ich ból, często nie wiemy, jak możemy im pomóc.
"Poronienie wiąże się z normalnym czasem żałoby, to naprawdę jest strata, którą trzeba przeżyć" - powiedziała dla mamotoja.pl psycholog Magdalena Śniegulska.
Jednak kobietom trudno rozmawiać o utracie, bo często musiałyby zaczynać od wyznania, że w ogóle były w ciąży i na tym etapie okazuje się to być za trudne. A jeżeli zdążyły się już podzielić informacją o dziecku z innymi osobami, sytuacja wcale nie jest prostsza – jak teraz wytłumaczyć, że jednak nie udało się utrzymać ciąży?
To także trudny czas dla ich otoczenia. Bliscy, przyjaciele widzą cierpienie, chcieliby pomóc, dać słowa ukojenia, ale często nie wiedzą, jak zacząć rozmowę, bojąc się, że tylko pogorszą sytuację. Czekają na jakiś sygnał, a ten niekoniecznie musi nadejść.
Każdy człowiek inaczej przechodzi żałobę. Są kobiety potrzebujące rozmowy i wysłuchania. Ale są też osoby mające głębokie przekonanie, że jak zaczną mówić, to się rozpadną, że to jest tylko ich wewnętrznym przeżyciem i chcą, aby tak pozostało. Bywa i tak, że na początku trudno o tym rozmawiać, dopiero z czasem pojawia się gotowość do refleksji.
Jedno jest pewne - kobiety po stracie nienarodzonego dziecka bardzo potrzebują poczucia, że wszystko będzie dobrze. I to dla nich brytyjska organizacja Miscarriage Association, zajmująca się pomocą kobietom po poronieniach przygotowała serię kartek ze słowami, mającymi ułatwić powiedzenie "przykro mi, że cię to spotkało".
Treść kartek została wymyślona przez kobiety, które przeszły przez poronienie i pomagają znaleźć słowa mogące przynieść ulgę innym w podobnej sytuacji. Często wystarczy tylko przypomnienie, że jest ktoś, na kogo można liczyć i po prostu wypłakać się w razie potrzeby.
- Pocztówka nie rozwiązuje problemu, ale jest sygnałem - widzę, rozumiem, jestem – tłumaczy na stronie Miscarriage Association, jej szefowa Ruth Bender Atik. Jak podkreśliła, w sklepach papierniczych i księgarniach dostępne są kartki z życzeniami z okazji każdego ważnego wydarzenia w życiu. Poza tym jednym...
"Chciałabym, żeby cię to nie spotkało. Nie wiem co powiedzieć. Ale obiecuję być tu dla ciebie" - takie zdanie napisano na jednej z kartek. To proste, najzwyklejsze słowa wsparcia, które często o wiele łatwiej napisać, niż wypowiedzieć na głos. "Nie ma na to dobrej kartki. Tak mi przykro z powodu twojej straty" – napisano na innej z kartek.
Karki Miscarriage Association dostępne są w sprzedaży internetowej w cenie około 17 złotych. Jeżeli chcesz je kupić, możesz kliknąć TUTAJ.
Czy uważacie, że kartki ze słowami pocieszenia i otuchy dla osób przeżywających poronienie to dobry pomysł? Podzielcie się swoim zdaniem w komentarzach.
Celem akcji Lepszy poród jest poprawienie opieki okołoporodowej i zwrócenie uwagi na fakt łamania praw kobiet na porodówkach. Organizatorki akcji podkreślają, że nie chcą straszyć kobiet porodem, ale przeciwnie: uświadamiać je, do czego mają prawo na oddziale położniczym. Każda z nas może dołączyć do akcji, np. wysłając kartkę z opisem swojego porodu albo podpisując petycję do premier Ewy Kopacz o zmiany na porodówkach, zamieszczoną na stronie akcji www.lepszyporod.pl. Poród – to nie ból jest problemem Według matek, które dołączyły do akcji, to nie ból porodowy jest najgorszy. O bolesnych skurczach łatwo się zapomina, ale raniące słowa albo upokarzające traktowanie zostają z nami na długo. – To było osiem lat temu, a ja do dziś pamiętam wszystko dokładnie. Słowa ginekologa, że mam się nie drzeć, bo przecież on wie, że to aż tak nie boli… Opinię położnej, że moje dziecko umrze, bo nie umiem je nakarmić. To nie była wina systemu, że mój pobyt w szpitalu wyglądał jak z koszmaru, ale wyłącznie, jak to się mówi, czynnika ludzkiego. Często słyszę o tym, że powodem błędów na porodówkach jest przemęczenie personelu medycznego i nawet potrafię zrozumieć położną, która pod koniec dyżuru nie umie się powstrzymać, żeby powiedzieć: „Ciszej”, ale jeżeli ktoś mówi: „Nie drzyj ryja” albo komentuje owłosienie łonowe, mówiąc, że za jego czasów goliły się tylko prostytutki, to już nie jest to kwestia przemęczenia czy niskich zarobków, ale absolutnego niedopasowania osoby do zawodu. Nie wierzę, że ten ktoś zmieni swoje nastawienie do rodzącej kobiety, gdy dostanie podwyżkę albo dodatkową osobę do pomocy – mówi Katarzyna Gręziak, jedna z organizatorek akcji „Lepszy poród”, mama trójki dzieci. Zgadza się z nią Hanna Banaś, mama rocznego synka, która na swoim blogu Omatkowariatko.pl zachęca inne mamy, by nie wstydziły się...
Historię Ewy Gotowickiej (41 l.), o której donosi fakt24.pl, przeczytałyśmy z przerażeniem. Kobieta była w 7 miesiącu ciąży i nie spodziewała się, że akcja porodowa może się już rozpocząć. Na odejście wód płodowych było zdecydowanie za wcześnie, jednak coś zaczęło się dziać. Szybko trafiła do największego i najlepiej wyposażonego Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Białymstoku. Kiedy koło godziny 22. poczuła skurcze i ból, lekarz dyżurny, 32-latek Kamil Z., podał jej leki rozkurczowe , choć najprawdopodobniej poród już ruszył. Kobieta czuła, że dzieje się coś złego, a po lekach, które powinny przynieść ulgę było jeszcze gorzej. Wzywała lekarza, ale położne twierdziły, że „boleć musi, bo to poród”, a lekarz sam będzie wiedział kiedy przyjść. Kilkadziesiąt razy naciskała przycisk alarmu wzywając pomoc – niestety bezskutecznie, nikt się nie pojawił. Inne pacjentki wzywały pomoc do kobiety – nikt nie reagował. Lekarz rezydent był nieuchwytny, a lekarz nadzorujący spał w sali niedaleko. O 3 nad ranem pojawił się lekarz Kamil Z., po chwili wpadł też drugi lekarz, wybudzony ze snu. Zauważono nóżki dziecka i dopiero zabrano kobietę na porodówkę. Do cięcia cesarskiego nie doszło, było już za późno. Dziecko było w ułożeniu pośladkowym i utknęło w kanale rodnym. Po urodzeniu nie dawało znaków życia. Stwierdzono czterokończynowe porażenie mózgowe. Dziś 1,5 roczna Karolinka samodzielnie nawet nie oddycha, nie rusza się, choć rośnie prawidłowo. Pani Ewa boi się, że nigdy nie usłyszy z jej ust „mama”… Takie historie porodowe zawsze śledzimy z niepokojem i współczuciem. Wierzymy, że lekarze i położne zazwyczaj dokładają wszelkich starań, by pomóc rodzącym kobietom. Niestety czasami trudno się oprzeć wrażeniu, że w przypadku komplikacji, personel medyczny gubi rutyna. Położne i lekarz twierdzą, że nie popełnili...
