Ratunku! Moje dziecko udaje dzidziusia

Jesteśmy zagonieni i zmęczeni. Brakuje nam czasu, w dodatku mnóstwo rzeczy nas rozprasza. Tymczasem  dzieci bardzo potrzebują naszej uwagi i tego, by po prostu z nimi być . Dzięki temu czują się ważne i kochane. Są gotowe na wiele, by nas sobą zainteresować. Jak daleko są w stanie się posunąć, byśmy się nimi zajęli? Przeczytaj rozmowę z Beatą Płażewską, psychologiem, mamą dwójki dzieci. Polecamy także: Co czuje dziecko, gdy ciągle używasz przy nim telefonu? Poruszające zdjęcia Jak dzieci zwracają na siebie uwagę, gdy czują, że im jej brakuje? Beata Płażewska, psycholog: Bardzo różnie. Znam dziewczynkę, która przez kilka dni udawała, że nie może chodzić . Rodzice byli przerażeni, wozili ją po lekarzach, szpitalach. Dopiero gdy przestraszyła się jakiegoś badania, powiedziała: „Ojej, moje nóżki już działają” i zakończyła przedstawienie. Na szczęście to wyjątkowa sytuacja, dzieci rzadko posuwają się aż tak daleko. A co robią najczęściej? Na przykład złoszczą się, kopią, gryzą, krzyczą, są niegrzeczne ... Ale to denerwuje rodziców! To prawda, ale też gwarantuje reakcję , podczas gdy grzeczne zachowanie czy cicha zabawa w kąciku niekoniecznie. Dzieci tak bardzo potrzebują naszego zainteresowania, że wolą nas zdenerwować, niż być niezauważone. Co jeszcze robią? Mogą też przesadnie okazywać strach , np. wskakiwać nam na ręce na widok niegroźnego psa. Albo bardzo się wstydzić, chować za nami. Albo, zwłaszcza po pojawieniu się młodszego rodzeństwa , znów siusiać w majtki i nie radzić sobie z samodzielnym jedzeniem, czyli postępować na zasadzie: „Patrzcie, ja też jestem malutki, zaopiekujcie się mną!” Malec może też mieć problemy z wypróżnianiem się, bóle brzucha, mdłości . Może nie mieć apetytu . Bywa i tak, że dziecko staje się takim domowym, wiecznie uśmiechniętym...

Wydawało mi się, że problem siusiania w pieluchy mamy już za sobą. Niestety, od pewnego czasu mojej córce, która ma już prawie 3 lata, zdarza się zapomnieć o pójściu do toalety i to nawet w dzień. Tego problemu nie ma nocami, ponieważ przesypia je od dawna „na sucho”. Na spacerach też jej się to nigdy nie przytrafia. Awarię mają miejsce zazwyczaj podczas zabaw, często wtedy, gdy odwiedzają ją inne dzieci. Nie pomaga ani zwracanie uwagi, ani nawet niewielka kara. Jak ją tego oduczyć? Czy znów powinnam  zacząć wkładać jej pieluchę? Marysia z Lublina Moczenie 3-latka w dzień - to przejściowe Choć sprawa jest uciążliwa, a problem wydaje się na pierwszy rzut oka poważny, prawdopodobnie nie dzieje się nic złego. Podczas zabawy Pani córeczka jest po prostu tak zaabsorbowana, że zwyczajnie „nie ma czasu” na siusianie. Skoro trening czystości macie już za sobą, nie warto wracać do pieluch. Proszę mieć na uwadze, że córka dopiero niedawno nauczyła się panować nad swoją fizjologią, a gdy pojawiają się dzieci, zabawa i atrakcje, to naprawdę łatwo jest o wszystkim zapomnieć. Dziecko bawi się przecież całym sobą. Myślę, że moczenie jest przejściowe i wynika z niedojrzałej emocjonalności dziecka. Mimo, że córeczka czuje potrzebę wyjścia do toalety, to nie ma dość silnej woli, żeby zostawić frapującą zabawę, a po chwili jest już za późno. Gdy dziecko siusia w majtki, nie karz   W tym przypadku kary nie są najlepszą metodą osiągania celu, nawet jeśli są niewielkie. Powinna Pani z nich zrezygnować. Proszę nie myśleć, że dziecko robi pani na złość. Najlepiej przed rozpoczęciem zabawy po prostu przypomnieć mu o konieczności zrobienia siusiu i zachęcić je do tego. W trakcie zabawy, która trwa już dość długo, musi Pani zadbać, by dziewczynka zrobiła przerwę na wizytę w łazience. Niech dziecko nie przyzwyczaja...

Na początek dobra wiadomość: twój świeżo upieczony przedszkolak NIE MUSI liczyć do dziesięciu, ubierać się samodzielnie od stóp do głów ani recytować „Lokomotywy”.  To, że są dzieci, które to umieją, do niczego cię nie zobowiązuje, podobnie jak fakt, że kilkuletnie gimnastyczki z Chin potrafią robić mostek i szpagat. Co w takim razie powinien umieć trzylatek , który właśnie zaczął chodzić do przedszkola ? – Wbrew pozorom to nie jest łatwe pytanie – mówi Anna Marczewska-Stręk, psycholog z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 5 we Wrocławiu. – Dzieci rozwijają się przecież w indywidualnym tempie, każde ma inne predyspozycje i talenty . Istnieje jednak pewien zespół umiejętności, za pomocą których można ocenić rozwój dziecka. Oto one: Trzylatek jest ciekawy świata (i pyta, pyta, pyta...)   Wiele rzeczy go interesuje i chętnie o nie pyta („A co to?”, „A po co?”).    Ma coraz lepszą pamięć, może się już nauczyć prostej piosenki albo wierszyka (jeśli zechce!).    Wie, jakiej jest płci i jak ma na imię.    Rozumie, do czego służą przedmioty codziennego użytku.     Potrafi rozwiązywać proste problemy , np. wie, że trzeba dosunąć do regału krzesło, by dosięgnąć czegoś, co znajduje się wysoko na półce. Radzi sobie z prostą układanką. Wie, ile to jest jeden (klocek, miś), ile dwa (samochody), a co znaczy „wiele”. Rozumie pojęcia w rodzaju „mniej”, „więcej”, „mniejszy”, większy”. Potrafi segregować przedmioty (np. do jednego pudełka wkłada klocki, do drugiego misie). Te umiejętności są ważniejsze od wymieniania cyferek po kolei (mnóstwo dzieci recytuje „jeden – dwa – trzy”, ale nic to dla nich nie znaczy). Uwaga! Jeśli dziecko nie zadaje...