Wakacje z dziadkami

Wakacje z babcią i dziadkiem to wspaniały pomysł. Dziecko może  dłużej pobyć nad morzem, na wsi albo w górach, przebywa z ludźmi, którzy kochają je nad życie i ma okazję związać się z nimi jeszcze bardziej niż dotąd. Ty nie musisz się martwić, że pociecha zamiast nabierać sił, wdycha spaliny i smaży się na pustawym podwórku. Babcia i dziadek też są zadowoleni:  mogą wreszcie nacieszyć się nim do syta (a nawet trochę go porozpieszczać), a przy okazji przypominają sobie czasy, gdy sami byli dziećmi (wnuk to świetne „alibi” dla starszego pana – wreszcie znów bez skrępowania może robić babki z piasku!). ZOBACZ TEŻ: Mama i babcia. Jak ułożyć relacje?   Kiedy dziecko jest gotowe na wyjazd z babcią i dziadkiem? Naszym zdaniem możesz je spokojnie wysłać na wakacje z dziadkami, jeśli dziecko:   Skończyło już trzy lata (albo i nie, ale  jest bardzo zżyte z dziadkami i widuje ich na co dzień) Nie płacze i nie chowa ci butów, gdy chcesz wyjść z domu bez niego Lubi bywać u dziadków i czuje się przy nich zupełnie bezpiecznie Bez problemu zostaje u nich na noc. Śpi spokojnie, nie żąda, by po niego przyjechać. Kiedy lepiej zrezygnować z takich wakacji? Zdaniem psychologów lepiej nie wysyłać na pierwsze wakacje z dziadkami dziecka, które przeżyło ostatnio duży stres (np. było w szpitalu). Warto przy tym pamiętać, że nawet pozytywne wydarzenia, takie jak przeprowadzka do nowego mieszkania, mogą sprawić, że życie malca stanie nagle na głowie. Lepiej wówczas nie fundować mu zbyt wielu zmian naraz. Trzeba być bardzo ostrożnym zwłaszcza wtedy, gdy na świat przychodzi młodsze rodzeństwo. „Oddelegowany” nad morze czy w góry starszak może się poczuć odsunięty („No tak, rodzice mają nowe dziecko, więc mnie oddają babci”) i zamiast odpoczywać, będzie się zamartwiał. Oczywiście nie musi tak być, jednak...

Coraz więcej z nas mieszka poza granicami Polski lub wyprowadziło się z dala od rodzinnej miejscowości, zakładając rodziny i wychowując dzieci z dala od dziadków . Sami najczęściej dorastaliśmy jednak blisko babci i dziadka, często tworząc z nimi bliskie relacje i obdarzając ich miłością porównywalną tej, którą odczuwaliśmy w stosunku do rodziców. To babcie najczęściej były najcieplejszymi i najbardziej kochającymi osobami na świecie, a dziadkowie potrafili rozbawić jak nikt inny i zafascynować opowieściami, którym nie sprostałby żaden tata świata. Nasze dzieci, z racji dużej odległości, nie mają możliwości budowania więzi z dziadkami w ten sam sposób, co my. Nawet jeśli chcielibyśmy, żeby było inaczej, nie zawsze jest to możliwe. Pozostaje tęsknota i budowanie relacji na odległość. Jak to zrobić najlepiej, kiedy dzielą nas tysiące kilometrów? Zapytaliśmy o to dr Martę Majorczyk , doradcę rodzinnego i pedagoga. Kiedy babcia i dziadek mieszkają daleko Sytuacja, w której dziecko widuje dziadków kilka razy w roku (albo rzadziej), nie należy do rzadkości. Co możemy zrobić, żeby dziecko,  pomimo odległości, poznało babcię i dziadka i pokochało ich? Jak ulżyć dziadkom w tęsknocie za wnukiem? - Według mnie odległość nie powinna być przeszkodą dla dobrego kontaktu wnuków z dziadkami – twierdzi dr Marta Majorczyk. - Zdecydowanie, budowanie relacji z kimś, kto fizycznie jest daleko ode mnie jest trudniejsze, bo wymaga większego zaangażowania obu stron, ale dla chcącego nic trudnego – przekonuje. Jak utrzymywać relację na odległość  z dziadkami  O relację między dzieckiem a dziadkami, którzy mieszkają daleko, musimy zadbać my – rodzice. Na szczęście współczesne czasy, dzięki nowoczesnej technologii , są wyjątkowo sprzyjające kontaktom na odległość i warto to wykorzystać do utrzymywania kontaktów dziecka z dziadkami . - Moja mama...

Często w naszym wychowaniu niebagatelną rolę odgrywali dziadkowie – to oni opiekowali się nami, gdy rodzice byli w pracy, pielęgnowali podczas choroby, bawili się z nami i zabierali na wakacje. Dlatego wielu z nas wydaje się, że gdy na świecie pojawią się nasze własne dzieci, nasi rodzice z radością przejmą odwieczne obowiązki dziadków i bez reszty poświęcą się opiece nad wnukami. Coraz częściej jednak nasi rodzice mają własny pomysł na życie, a stereotyp dziadków, których jedynym sensem istnienia jest rozpieszczanie wnuków, powoli odchodzi do lamusa. Jeszcze nie tak dawno temu… Gdy młode małżeństwo oznajmiało swoim rodzicom, że spodziewają się dziecka , przyszli dziadkowie zazwyczaj pękali z dumy i nie mogli doczekać się wejścia w nową rolę. Babcia już planowała, jakie ubranka uszyje czy zrobi na drutach dla wnuka lub wnuczki, a dziadek – że nauczy jeździć na rowerze i sklejać modele samolotów. Pomoc dziadków przy nowo narodzonym maleństwie wydawała się oczywista – przecież wcześniej pomagali im ich rodzice, a jeszcze wcześniej – rodzice rodziców. Było to szczególnie łatwe dawniej, kiedy rodziny wielopokoleniowe żyły wspólnie pod jednym dachem, ale nawet jeśli młodzi mieli własne mieszkanie, babcia i dziadek zawsze byli w pogotowiu. Czasem nawet babcia przeprowadzała się na kilka tygodni do córki, by pomóc jej w opiece nad noworodkiem. Dziecko chore , a rodzice muszą iść do pracy? Nie ma problemu, wystarczy zadzwonić do dziadków. Trzeba posłać dziecko do przedszkola? Po co? Przecież jest babcia. Sylwester, wesele koleżanki czy wieczorne wyjście ze znajomymi? Babcia albo dziadek na pewno mogą zaopiekować się wnukiem. Szef nie chce dać urlopu? Trudno, maluch na wakacje pojedzie z dziadkami. Poza tym babcia zawsze potrafi stworzyć ciepłą, domową atmosferę, upiecze ciasto i ugotuje obiad, wysłucha skarg na kolegę z przedszkola i zaradzi coś na...