Gdy puszczają nerwy... Jak okiełznać emocje?

Bunt trzylatka jest naturalnym etapem rozwoju dziecka, czasami rodzice nie wiedzą jednak w jaki sposób reagować. Jakie są więc porady psychologa? Przede wszystkim pozwól dziecku odkrywać swoją niezależność, daj mu możliwość podejmowania własnych decyzji i doświadczania świata na swój sposób. Nie ograniczaj jego dziecięcej samodzielności i bierz pod uwagę potrzeby rozwojowe malucha. Nie trzymaj się sztywno metod opisanych w poradnikach, tylko dostosuj je do swojego dziecka, ponieważ tak jak każdy dorosły – ono też jest indywidualnością i takiego właśnie podejścia wymaga. Spis treści :  Bunt trzylatka - co to znaczy? Czy lepiej ustąpić zbuntowanemu trzylatkowi? Bunt trzylatka - jak reagować? 4 zasady postępowania ze zbuntowanym trzylatkiem Bunt trzylatka - co to znaczy? Bunt trzylatka zazwyczaj pojawia się kilka miesięcy po buncie dwulatka. Każde dziecko przechodzi go w inny sposób – nie ma więc sztywnych norm w kwestii tego, ile trwa, kiedy się zaczyna. Rozwój psychiczny dziecka jest sinusoidą, okresy buntu przeplatają się z okresami posłuszeństwa i etapami, gdy dziecko jest grzeczne. Jakie są objawy buntu trzylatka? Dzieci np. przeraźliwie krzyczą, rzucają się na podłogę, tupią nóżkami (zarówno w przedszkolu, na placu zabaw, jak i w domu). Inne znów droczą się z mamą, aby w końcu jednak zrobić to, o co ona prosi. Jedną z oznak buntu trzylatka jest także histeria dziecka . To zupełnie normalne zachowanie. Czy lepiej ustąpić zbuntowanemu trzylatkowi? Rodzice trzylatka rzeczywiście nie mają łatwo. Czasem jednak warto odstawić na bok żelazną konsekwencję i pozwolić, żeby maluch postawił na swoim. Jeśli jest to niemożliwe (np. ze względu na bezpieczeństwo), to postaraj się skłonić dziecko do posłuszeństwa – ale nie krzycząc, szarpiąc albo dając klapsy . Spróbuj porozumieć się z dzieckiem , a...

Byłoby świetnie, gdyby wszyscy rozumieli się w pół słowa i mieli sobie do powiedzenia wyłącznie miłe rzeczy. Nic z tego. Dzieci kłócą się o zabawki, o słodycze. Dorośli o teściową, która jak zwykle wiedziała lepiej. O pieniądze (że znowu ich brakuje). Rodzice kłócą się o wychowanie dziecka... Ta lista mogłaby być bardzo długa. Czasem trzeba się pokłócić Czy kłótni da się w ogóle uniknąć? Właściwie tak – jesteśmy dorośli, wiec możemy udawać, że wszystko jest OK. Tylko że to nie jest dobry pomysł. – Zamiatanie emocji pod dywan nie przynosi nic dobrego. Złość na partnera rośnie tak długo, aż w końcu przestaje się w nas mieścić, a wtedy może wybuchnąć z ogromną siłą. Lepiej więc sprzeczać się na bieżąco – ostrzega psycholożka Beata Płażewska. To lepsze także dla dzieci, które niczym czułe urządzenia wyczuwają napięcie między rodzicami. A więc zdrowo się czasem pokłócić. Ale czy koniecznie przy dziecku? – Lepiej nie, bo kłótnia rodziców jest dla malca jak trzęsienie ziemi. Mama i tata są dla niego najważniejsi. Jeśli się kłócą, malec traci grunt pod nogami – mówi psycholożka. Oczywiście kłótnia kłótni nierówna. Sprzeczka zakończona przeprosinami i pogodzeniem się to nie tragedia, trzeba wystrzegać się awantur. Oto na co absolutnie nie wolno sobie pozwalać przy malcu. Krzyki. Dziecko się ich po prostu boi. Gdy dorośli się kłócą, dzieci na ogół milkną. Właśnie dlatego, że są przerażone. Trzaskanie drzwiami, rzucanie talerzami. Dzieci potwornie boją się gwałtownych ruchów, głośnych dźwięków i wszelkich przejawów agresji. Obrażanie, szydzenie, przyklejanie etykietek. To także forma agresji. Groźby. W czasie kłótni ludzie mówią rzeczy, których wcale nie myślą. Dziecko rozumie je dosłownie. Jeśli powiesz partnerowi: „Wyrzucę ci te klamoty przez okno!”, ono...

Czujesz się fatalnie, bo siedzisz w domu, bo z powodu dzieci często wstajesz w nocy, bo uważasz się za służącą we własnym domu, bo nie masz czasu dla siebie i męża i... bo wciąż narzekasz. Nie myśl o sobie źle – że nie panujesz nad sobą, domem. Wszystkie mamy borykają się z takimi problemami. Niektóre jednak za nic by się do tego nie przyznały. Zamiast zadręczać się, pamiętaj: 1. Jesteś równie ważną osobą, jak twoje dziecko... ...chociaż jego potrzeby są pilniejsze. Nie zaniedbuj jednak siebie. Masz prawo prosić, żeby czasem ktoś chociaż na godzinę wyręczył cię w opiece nad nim. 2. Nie da się zawsze wypełnić wszystkich obowiązków Spróbuj uczyć się odróżniać zajęcia ważne od tych, z których można czasem na kilka dni zrezygnować, np. z prasowania. 3. Nie można być jednocześnie idealną matką i żoną Kiedyś miałaś więcej czasu, bardziej dbałaś o Wasz związek i mieszkanie. Lubiłaś wypady do kina czy na romantyczne weekendy. Teraz masz inne sprawy na głowie. Weekend w Kazimierzu poczeka, aż maluszek podrośnie. Pamiętaj, że twoje dziecko będzie cię aż tak potrzebować tylko przez najbliższy czas. Wkrótce, naładowane Waszą miłością, chętnie zostanie na dzień czy wieczór np. u babci. 4. W ciągu dnia rozkładaj siły równomiernie Nie spalaj się przy wymyślaniu i przygotowywaniu fantazyjnych dań na obiad, bo nie wystarczy ci potem siły i cierpliwości do malucha grymaszącego przy jedzeniu. 5. Walcz z biernością Zwłaszcza tej, która przytrafia się każdej osobie nastawionej na spełnianie potrzeb dziecka. Nie marnuj wolnych chwil – miej pod ręką dobrą książkę albo płytę z ulubioną muzyką. 6. Naucz się odreagowywać złość Nie przy dziecku jednak! Malec nic nie zrozumie, a jedynie się wystraszy. Wyładowuj złość, gimnastykując się. Sporne kwestie omawiaj z partnerem wtedy, gdy dziecko już śpi. 7....