Nie wyglądam jak szczupła dwudziestolatka, bo nią nie jestem. Wyglądam normalnie, czyli NIE TAK jak większość moich równolatek, które można zobaczyć w gazetach (ja w przeciwieństwie do nich mam cellulit, a mój brzuch pamięta, że przeszłam dwie ciąże). 
Staram się być spokojna o swój wygląd, nie popadać w kompleksy, nie wierzyć zdjęciom, które kreują kolorowe magazyny (pracuję w wydawnictwie i wiem, co takie fotografie przechodzą, zanim zobaczy je czytelnik).
Dzieci wierzą w to, co widzą. A widzą piękne nastolatki – szczupłe i ciągle na diecie! Oglądają zdjęcia dzieci gwiazd, które już występują na wybiegach znanych projektantów, a wiadomo – modelka musi być chuda. Już kilkulatki bawią się lalkami Barbie, których proporcje po prostu nie występują w naturze (serio, nawet u Anji Rubik). I tak powoli powstaje w każdej małej główce obraz idealnej figury i poczucie, że się do tego ideału nie pasuje.
Czytaj też: Naucz dziecko pewności siebie
Dawno temu moja córeczka, śmieszny ludzik z zerówki, stanęła pewnego dnia przed lustrem i powiedziała: „Ale jestem gruba!". Bardzo mnie to rozśmieszyło, bo akurat ona miała odwrotny problem – była długim patyczakiem. Ale po tej chwili wesołości trochę się spięłam: „Skąd ci to przyszło do głowy?" – zapytałam. Okazało się, że głównymi tematami rozmów kilkuletnich dziewczynek są:
a) lalki
b) ubrania
c) figura
d) odchudzanie
Kiedy dzieci są małe, myślimy, że „chude wzory" im nie zaszkodzą. Wystarczy tylko dziecku dokładnie tłumaczyć, wyjaśniać, że wygląd to nie wszystko, że owszem, trzeba dbać o ciało, ale po to, żeby było zdrowe, że fajnie jest ładnie wyglądać, ale że nie można tego robić za wszelką cenę i najważniejsze jest przecież, żeby lubić siebie. Otóż, nie! Dzieci uczą się przez naśladowanie, a nie na wykładach o tym, co jest słuszne.
Dlatego w szkole podstawowej do wcześniejszych tematów rozmów dołącza jeszcze jeden: dieta. „A znasz dietę kopenhaską?" – to pytanie, które usłyszała kiedyś moja koleżanka od swojego 10-letniego syna! Niestety już w gimnazjum można spotkać dzieci, które wymiotują po posiłkach (to bulimia) lub głodzą się całymi dniami i tygodniami (to anoreksja). Nie wszystkie mają aż takie problemy, ale większość ma zaburzone postrzeganie własnej osoby. Przesadzam? Wśród rówieśniczek mojej córki żadna nie potrafi przyznać się do swojej wagi (nie zdradza jej lub ją zaniża).
Gazety nagle nie przestaną promować chudości, lalki nie zaczną przypominać realnych ludzi, nie zamkniemy swojego dziecka z dala od mediów. Nie możemy też przesadzić w drugą stronę i zachęcać, by w ogóle o siebie nie dbało (co by nie mówić, otyłość jest chorobą, która dotyka coraz większą liczbę dzieci). To jakie jest wyjście? Musimy, Drogie Mamy, same polubić siebie! Strasznie trudne, wiem. Wymaga pracy – dzień w dzień. Może będzie łatwiejsza, gdy będziemy pamiętać, że wykonujemy ją nie tylko dla siebie, ale też dla swojego dziecka?
"Nie jest łatwo ignorować to, co ludzie mówią o twoim ciele" Po urodzeniu 3 dzieci, wiem, czego się spodziewać po porodzie. Tydzień albo dwa później zaczynam dostawać komplementy. Mówią mi, że świetnie wyglądam, pytają, co robię, ja dziękuję i mówię, że nic, że tylko karmię piersią na żądanie. Po kilku tygodniach komplementy cichną, bo moja waga już nie spada. Zaczynam dostawać zaproszenia do grup fitness, zachęcają mnie do kupna cudownych kosmetyków odchudzających, żebym odzyskała sylwetkę sprzed ciąży – tymi słowami zaczęła swój wpis Mary Sauer, mama 3 dzieci. Przyznajcie: brzmi choć trochę znajomo? Mary opublikowała w serwisie Romper wpis, pod którym mogłyby się podpisać niemal wszystkie mamy. Prawie każda kobieta po porodzie jest rozdarta pomiędzy dwoma stronami: tą, która każe jej kochać swoje ciało i w pełni je akceptować i tą drugą, dla której powrót do figury sprzed ciąży jest najważniejszym celem. Jak się w tym wszystkim odnaleźć? "Marzę, żeby ludzie w końcu przestali mówić o ciele po ciąży" Urodziłam 2 miesiące temu, nie gadam o zrzuceniu zbędnych kilogramów, nie bronię mojego prawa do bycia szczęśliwą niezależnie od rozmiaru. Zamiast tego, po prostu chcę przestać mówić o moim ciele. Szczerze mówiąc, w życiu pracującej matki 3 dzieci tego typu gadki, o tym, jak wyglądam i czy to dobrze, zaczynają mnie strasznie wkurzać. [...] Jestem wykończona gadaniem o ciałach po porodzie, bo mamy mają wiele ważniejszych spraw na głowie i nie bardzo się przejmują tym, jak wyglądają. Dlaczego nikt nas nie pyta, jak się czujemy? Czy mamy czas dla siebie ? Czy można nam jakoś pomóc? Przez większość dni jestem tak zajęta, że moje ciało to ostatnia rzecz, o której myślę. Chcę wstawać rano i wygodnie się ubierać, nie przejmując się tym, jak wyglądam. Chcę wykonywać wszystkie obowiązki bez zastanawiania...
Byłbyś w stanie sobie wyobrazić, że nie masz dzieci? – Nie! Ale to dla mnie nic nowego. Przypomniałem sobie ostatnio, że gdy w czasach licealnych biskup pytał mnie, czy chcę pójść do seminarium, odpowiedziałem, że wolę, tak jak moi rodzice, mieć dzieci. Nie wiedziałem wtedy tylko, kiedy to miałoby się stać. No ale los uśmiechnął się do mnie podwójnie: zostałem ojcem w młodym wieku i po raz kolejny całkiem niedawno, bo parę lat temu. Widzisz różnicę pomiędzy tymi ojcostwami? – Tak i to wielką. Młodemu człowiekowi wydaje się, że każdy dzień trzeba wypełniać po brzegi, zasuwać, wymyślać, bo jeśli tego nie zrobi, to na pewno coś straci. Moja starsza córka, Anastazja, przeżyła ze mną dzieciństwo dość ekstremalnie. Tym bardziej, że było to na przełomie lat 80 i 90, czyli w czasie, który był tylko zarabianiem na przeżycie. Broń Boże na życie. Jakie życie? Tym bardziej, że byłeś wtedy samotnym ojcem? – Nastka była ciągle ze mną, a ja przeżywałem taki szok, że nie jadłem i prawie nie spałem, bo jedno mrugnięcie córeczki stawiało mnie od razu na równe nogi. I wszystko musiało chodzić jak w zegarku. W szwajcarskim zegarku. Córka była ze mną w teatrze, na próbach, w bufecie, garderobie, ciągle gdzieś pod pachą. Chodziliśmy na spacery, czytałem jej książki, usiłowałem gotować. Pamiętam prane w kółko, gotowane, suszone i prasowane pieluchy tetrowe. I jedyną paczkę jednorazowych, które mój brat Radek przywiózł z Wiednia dla dziecka o wadze 10 kg. A Anastazja dopiero co się urodziła. No, ale kto by to wtedy rozważał. Założyłem. Weszła cała, aż po szyję (śmiech). Skoro mówisz o młodszym od ciebie o 7 lat Radku – czy jego pojawienie się na świecie było dla ciebie próbką ojcostwa? – No jasne. Od 7. roku życia nie rozstawałem się z wózkiem, w którym leżał, a potem siedział mój braciszek. Bywał ze...
Czy jesteś piękna, mamo? A wysportowana? Jeśli odpowiedziałaś twierdząco na te pytania – jesteś w mniejszości. A może często się zamartwiasz i reagujesz bardzo emocjonalnie? Jeśli tak, jesteś taka jak większość innych matek. Tak właśnie widzą się mamy – wynika z badania przeprowadzonego przez BabyCenter wśród prawie 5 tys. matek z 7 krajów. Matki są zgodne: ich portret w reklamach jest zakłamany , a reklamodawcy nie mają pojęcia o tym, jak same się widzimy. Z czysto marketingowego punktu widzenia, może to być problemem, bo twórcy reklam nie trafiają do swojej grupy docelowej. Z psychologicznego również – mamy czują się jeszcze bardziej niezrozumiałe i osamotnione . „Piękna? To nie o mnie! Fit? Dajcie spokój. Jestem kłębkiem nerwów! ” – myśli sobie przeciętna mama i rozgoryczona odwraca wzrok od telewizora. Macierzyństwo w reklamie jest nieprawdziwe Uśmiechnięta mamusia, która z rozczuleniem przygląda się umorusanym dzieciom przybiegającym po czekoladkę. Zadowolona królowa domowego ogniska serwująca zachwyconej rodzinie obiad z torebki – wszystko w atmosferze błogiego rodzinnego szczęścia . Jak to się ma do rzeczywistości matek, które wiecznie się spieszą, martwią, że o czymś zapomniały, że jeszcze mają tyle do zrobienia, że wszystko robią źle ? Ile mam ma cierpliwy, uroczy uśmiech na twarzy podczas wykonywania najzwyklejszych czynności? Same matki opisałyby się raczej jako kobiety z obłędem w oczach, zgarniające włosy z czoła i łapiące oddech w ciągłym biegu pomiędzy kuchenką, sklepem, pieluchami i przewijakiem. Tylko 1/5 ciężarnych uważa, że kobieta w reklamie skierowanej do nich jest taka, jak one . To samo może powiedzieć tylko 15 proc. młodych mam . Matka jest zestresowana i uczuciowa Absolutna większość matek nie myśli o sobie, że są piękne – takiego...
