Pomysł sławnego psychologa jest bardzo życiowy: żeby młodych rodziców z roztrzęsionej galarety zamienić z powrotem w spokojnych ludzi utkanych z wiatru i właściwego rozpoznania własnych potrzeb. Rosenberg nie pisał swojej książki „Porozumienie bez Przemocy” wyłącznie o rodzicach, tylko o ludziach w ogóle, ale tak się składa, że w rodzinie to porozumienie jest jakby cenniejsze.
Porozumienie według Marshalla B. Rosenberga zaczyna się od tego, żeby przestać na siebie krzyczeć. Zamiast tego, trzeba najpierw zastanowić się, co wywołuje we mnie złość, a potem zamienić ją na konkretną prośbę (zainteresowanych odsyłam tutaj po więcej informacji). Podobno metoda jest tak rewelacyjna, że nie ma mowy o porażce. Podobno poradzą sobie nawet rodzice. Czyli ja też!
Mamy z córką na wspólnym koncie sporo kwestii spornych. Na przykład taka - prosto z zeszłego tygodnia. Wracamy ze żłobka rowerem - ja z przodu, ona z tyłu. Siedzi na swoim dziecięcym foteliku i gada, ale słyszę, że to nie jest takie sobie zwykłe gadanie, tylko gadanie dziecka, które się nudzi. Wiadomo, ileż można siedzieć! Dziecięca wytrzymałość jest krótka, dlatego nagle z tyłu jakiś zamęt, jakieś siłowanie, małe rączki na moich biodrach i proszę, gotowe! Ja jadę bez spódnicy, a córka wyswobodzona z pasów. Cholerna królewna!
Hamulec! Stop! Spódnica w górę! Szukam guzika i faktycznie - jest z tyłu liche zapięcie. Nic dziwnego, że je rozpracowała. Teraz z kolei pracuje nad wydobyciem nóżek spod plastikowych przypięć i zapewne planuje jakąś szybką ucieczkę. Bardzo jest z siebie zadowolona. We mnie natomiast gotuje się sto piorunów.
Nie wiem za co łapać. Przypinam córkę z powrotem, ale już poznała smak wolności, już nie jest taka naiwna. Broni się, płacze, przypięta jechać nie będzie. Sytuacja niestety wymaga zdecydowanych posunięć. Do domu daleko, zrelaksowani rowerzyści owiewają nas tylko to z lewej to z prawej strony, a ja na środku ścieżki szamoczę się w samych rajstopach. Bez przemocy daleko tu nie zajedziemy. Nie wiem, jak Rosenberg by sobie poradził, ale ja na córkę nakrzyczałam, nasiłowałam się, aż w końcu przypięłam. Na wszelki wypadek spódnicę przekręcam guzikiem do przodu.
Na kolejny taki przypadek długo nie musiałam czekać. Następnego ranka córka przychodzi wesolutka jak szczygiełek, buzia aż jej promienieje. Ale zaraz, to nie są takie zwykłe promienie płynące ze środka dziecięcego uśmiechu. Ona się świeci na różowo! Źródło świecenia namierzam szybko. Znalazła mój błyszczyk, skorzystała i trzyma.
Cenię sobie ten błyszczyk, dlatego chcę go skonfiskować. Zwykłe odebranie jednak nie wchodzi w grę. Muszę być sprytna. Ja wiem, że to nie będą takie sobie zwykłe negocjacje. Z jakichś powodów przetargi kosmetyczne z dziećmi plasują się na najwyższym poziomie trudności. Przerobiłam to z synem, który po prostu UWIELBIAŁ zżerać moje szminki. Tylko, skubany, tych tanich nie ruszał, gustował wyłącznie w markowych. Córka jest podobna do brata.
Co zrobiłby Rosenberg w sprawie błyszczyka? Przebiegam w myślach kolejne punkty biblii Porozumienia. Nie wolno się awanturować, to po pierwsze. Po drugie: nazwij, co widzisz. No, widzę, że odkręca mój błyszczyk i mlaszcze po nim językiem. Wylizała już połowę drogocennej substancji, jak tak dalej pójdzie będę się malować burakiem.
Rosenberg: Jakie są twoje uczucia w tej sprawie? Serio? Chcesz znać moje uczucia, ty przemądrzały @#@%$#^$%&%^*&%?!!!!
Rosenberg: Jakie są twoje potrzeby? Oddawaj mój błyszczyk, gówniaro!
I wreszcie punkt ostatni: sformułowanie prośby. No to mówię grzecznie: Córeczko, mama bardzo lubi ten błyszczyk. Nie chcę, żebyś go zjadała. Daj mamie błyszczyk.
Śmieje się, różowa szelma. To zaczynam jeszcze raz, nawet uprzejmiej: Kochana córeczko, widzę, że wzięłaś mój błyszczyk. Jak go zjesz, będzie mi smutno. Połóż błyszczyk o tutaj, koło mamusi.
Bez rezultatu, błyszczyk wciąż w niewoli. Syn wyraźnie nie może już tego słuchać i tylko wywraca na mnie oczami. Chyba nie przekonały go psychologiczne porady mądrego Rosenberga, bo odłożył piłkę i jednym ruchem wyrwał siostrze błyszczyk z ręki.
Masz - zwrócił się do mnie uprzejmie i sobie poszedł. Córka chwilę przetwarzała, co się stało. Już wygięła buzię w podkówkę, ale ostatecznie postanowiła się nie rozpłakać, bo zobaczyła porzuconą przez brata piłkę. Kurtyna.
Szanowny Panie Rosenberg,
Proszę dopisać w swojej książce, że rodzice, którym nie idzie porozumienie z dziećmi poniżej 3. roku życia, powinni mieć starsze dziecko, które rozwiąże za nich sporne kwestie.
Pozdrawiam serdecznie,
Adela Prochyra
Czytaj też: Czy mówisz tak do dziecka? Sprawdź, jakie zwroty kształtują twoje dziecko
1. Noworodki nie mają rzepek kolanowych W każdym razie nie takie, jak starsze dzieci czy dorośli. Pod skórą mają chrząstkę, która wygląda, jak miniaturowa rzepka. Ale nie martw się, właściwe rzepki uformują się z czasem. 2. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodkom zdarza się przestać oddychać, gdy śpią. Trwa to tylko parę chwil i jest całkowicie normalne. Jest na to specjalna nazwa - oddychanie okresowe. Stresujące dla rodziców przerwy w oddychaniu biorą się stąd, że noworodek oddycha znacznie szybciej niż małe dziecko czy dorosły. Po serii szybkich oddechów robi sobie coś w rodzaju odpoczynku. Z tego też z czasem wyrośnie 3. Noworodki nie widzą dalej niż na odległość 30 cm. Tyle im wystarcza, żeby zobaczyć twarz mamy lub taty. Z czasem wzrok im się wyostrza i ok. 1. roku życia ich widzenie nie różni się specjalnie od widzenia osoby dorosłej. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} 4. Noworodki nie potrzebują wody aż do 6. miesiąca życia! Do tego czasu za całe nawodnienie wystarcza im mleko - z piersi lub butelki. 5. li.li1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 11.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: #000000} span.s1 {font: 12.0px Helvetica; -webkit-text-stroke: 0px #000000} span.s2 {font-kerning: none} ol.ol1 {list-style-type: decimal} Noworodki nie przepadają za solą. Co więcej, do ok. 4. miesiąca życia nie potrafią rozpoznać jej smaku. Na szczęście, nie jest im ona do niczego potrzebna na tym etapie życia. Wszystkie niezbędne składniki...
Jamie Oliver nagrał nowy cykl programów pt. "Jamie Oliver’s Food Revolution". I bardzo dobrze, bo w materiale promocyjnym przeprowadził eksperyment, którego wyniki są wstrząsające. 6-letnim dzieciom z 1. klasy podstawówki pokazał popularne świeże warzywa i poprosił, żeby dzieci je nazwały. Nie znały żadnego! Oliver najpierw wziął do ręki pomidory i zapytał „kto wie, co to jest?”. Padały odpowiedzi: „ziemniaki” oraz „nie wiem”. Za to na pytanie, czy wiedzą, co to jest keczup pomidorowy, wszystkie dzieci podniosły ręce do góry. Dzieci nie znają warzyw Z kalafiorem, burakami, bakłażanem i ziemniakami dzieciom nie poszło lepiej. Nie rozpoznały żadnego z warzyw! Dziewczynki zgadywały, że buraki to cebula lub seler. Chłopcy pomylili bakłażana z gruszką. Dzieci naprawdę wyglądały, jakby pierwszy raz w życiu widziały świeże warzywa . Wyniki tego testu były szokujące - mówi Oliver - błyskawicznie dotarło do mnie, że te dzieci nie mają pojęcia, skąd się bierze jedzenie. Internauci mają wątpliwości, czy pokazana scenka jest prawdziwa, ponieważ taki poziom niewiedzy jest nieprawdopodobny u 6-letnich dzieci. Producenci zaznaczają jednak, że program nagrano w Huntington, nazywanym najbardziej niezdrowym miastem Ameryki, w którym połowa dorosłych mieszkańców jest otyła. Zobaczcie sami: Czytaj też: Warzywa sezonowe w diecie dziecka Jedzenie wczesną wiosną
Dzieci bywają nieznośne – takie ich prawo. Ale nawet gdy doprowadzą rodzica do białej gorączki, dawanie klapsów nie ma wiele sensu . Lekcja, którą zapamięta dziecko to „mama była tak wściekła, że mnie uderzyła”, zamiast „nie mogę się zachowywać niegrzecznie, bo spotka mnie kara”. Badania mówią wręcz, że bicie dziecka przynosi więcej szkody niż pożytku – wzmaga agresję, może prowadzić do zaburzeń psychicznych i niespołecznych zachowań. Nie wspominając o tym, że jest prawnie zabronione w naszym kraju. Karę można wymierzyć dziecku w inny sposób. Nie ma to nic wspólnego z bezstresowym wychowaniem ani przyzwalaniem na każde zachowanie dziecka. To sprawdzone rodzicielskie sposoby na przywrócenie spokoju. Sposób 1: zabierz dziecko na bok Gdy dziecko zaczyna zachowywać się w sposób, na który się nie godzisz, odetnij je od sytuacji. Jeżeli np. sypie dzieciom piaskiem w oczy, odciągnij je na bok i stanowczym, spokojnym tonem każ mu się uspokoić. Nerwy rodzica raczej dodatkowo nakręcą dziecko. Możecie posiedzieć razem, dopóki nie będzie gotowe wrócić do zabawy. Sposób 2: system ostrzeżeń i konsekwencji Ostrzeż dziecko, że spotka je kara, jeżeli nie zrobi tego, o co je prosisz. Musisz być bardzo konsekwentna. Zapowiedz dziecku, że np. jeżeli nie posprząta zabawek w pokoju, odwołasz planowaną wizytę u koleżanki. Daj dziecku konkretną ilość czasu na wykonanie zadania (np. 10 minut albo „zanim policzę do 10”), a jeżeli go nie wykona, dotrzymaj słowa i ukarz je w taki sposób, jak zapowiadałaś. Sposób 3: zabierz zabawkę, która wywołuje konflikt To dobry sposób na kłótnie rodzeństwa. Jeżeli bardzo kłócą się o konkretną rzecz lub używają jej w niebezpieczny sposób, po prostu im ją zabierz. Powiedz dokładnie, dlaczego i na ile czasu konfiskujesz zabawkę i dopilnuj, żeby dzieci wykorzystały go na omówienie, dlaczego spotkała je...
