Z życia wzięte

Marisa właśnie przechodziła bunt trzylatka. Starałam się robić to, co kazały mądre poradniki, ale właśnie zaczęłam nową pracę…

Gdy już miałam zrobić ten decydujący krok, coś mnie powstrzymało. Ktoś mnie powstrzymał.

„Powinnaś wreszcie schudnąć!” – wypaliła teściowa. Nawet się nie zdenerwowałam. Ta głupia baba nie musi wiedzieć, dlaczego tak bardzo przytyłam.

Dużo czasu mi to zajęło, ale wreszcie zrozumiałam, że to, co robi mi ojczym, nie jest normalne. I powiedziałam o tym mamie. A ona? Zabroniła mi wygadywać takie głupoty…

Moje małżeństwo się sypało, Jarek już nawet nie ukrywał, że ma inną. A ja jak pierwsza naiwna uwierzyłam mamie i teściowej, że ciąża na pewno scali nasz związek.

Matka Darka nigdy nie pogodziła się z tym, że po naszym ślubie straciła nad nim kontrolę. Robiła wszystko, by mieć go znowu przy sobie...

Czas mijał, a położna wciąż nie przynosiła naszego synka. Oboje z mężem czuliśmy, że dzieje się coś złego. Prawda była straszna. Ale jeszcze gorsze jest teraz nasze życie.

Muszę coś zrobić, żeby oni mi w końcu uwierzyli – szepczę kolejny raz, wyglądając przez firankę. „Przecież nie wymyśliłam sobie tego wszystkiego! Ten człowiek naprawdę jest podejrzany! Niestety – o tym na razie wiem tylko ja”. Tak było przynajmniej wówczas, gdy o tym myślałam po raz pierwszy.

Córka zawsze chętnie zwierzała mi się ze swoich spraw. Jednak kiedy poznała JEGO, nie pisnęła ani słowa. Mimo że został ojcem jej dziecka…

Dla takich dni, jak ten, warto żyć. Trzeba też do nich wracać we wspomnieniach, by nie zagubić w szarej codzienności tego, co najważniejsze.

Gdy po latach zobaczyłam syna koleżanki, zdziwiłam się. Był przecież dzieckiem, a wydawał się taki... dorosły!

Nie potrafię zrozumieć postępowania moich rodziców. Dlaczego okłamywali się nawzajem przez tyle lat? Z miłości? Czy to możliwe?

Byłam zła na teścia, że wtrąca się w nasze sprawy. Nie tylko nalegał, abyśmy nauczyli synów modlitw, ale jeszcze przywiózł święty obraz, który miał zawisnąć w dziecięcym pokoju. Nie mogłam się na to zgodzić!

Od chwili, gdy po raz pierwszy usłyszałam bicie serca mojego dziecka, stałam się lwicą, gotową bronić tego maleństwa ze wszystkich sił. Już wiedziałam, że nikomu nie pozwolę go sobie odebrać.

Zosia to wspaniała dziewczynka, choć czasem potrafi nas nieźle zawstydzić…

Co ja jej takiego zrobiłam, że teraz się mści? Przecież pomagałam jej, ile mogłam… Chociaż mój Janek twierdzi, że to wcale nie była pomoc, a wtrącanie się…

Jestem samotną matką, więc chętnie podjęłam się tłumaczeń w ramach dodatkowej pracy. Niestety, znalazł się ktoś, kto zrobił to taniej niż ja…

Bardzo się cieszyłam, że Piotr poprosił mnie o rękę. Ale po wczorajszej rozmowie z jego matką zastanawiam się, czy powinnam brać z nim ślub.

Kiedy urodziłam córkę, Wojtek uparł się, żeby nazwać ją tak samo, jak jego siostrę. Dla mnie to było dziwne, nawet trochę głupie, ale ostatecznie uległam.

Gdyby mój mąż wiedział, o co ja go podejrzewałam, chyba już nigdy w życiu, by się do mnie nie odezwał. Tak mi wstyd...

Pani doktor podczas USG miło z nami rozmawiała, żartowała. W pewnym momencie jednak zamilkła i długo wpatrywała się w ekran. Serce mi stanęło. Co się dzieje?!

Kiedy ja ostatnio widziałam taką listę? Chyba przed ślubem mojej siostry. Tylko że tamte prezenty były dużo skromniejsze…

Wczoraj wzięłam wolny dzień i pojechałam na działkę moich rodziców. I do wczoraj uważałam, że pomysł, by córka spędziła tam część wakacji, jest rewelacyjny. Świeże powietrze, trzy kroki na plażę nad rzeką, na działce zatrzęsienie ekologicznych truskawek, malin, marchewek, pomidorów… Nawet nie przyszło mi do głowy, że popełniam straszny błąd.

Poród siłami natury to przede wszystkim wielkie wyzwanie dla przyszłej mamy i maluszka. Wielu przyszłych ojców chce uczestniczyć w porodzie i wspierać swoją partnerkę w trudnych dla niej momentach. Jednak, jak się okazuje, nie każdy młody tata jest na to gotowy.

Wiedziałam, że rodzice mojego męża są bezwzględnymi materialistami, ale nie sądziłam, że mogą być aż tak podli. Po śmierci syna pokazali swoje najgorsze oblicze...

Myślę, że nie zasłużyłem na to, co mnie spotkało – przecież zawsze wszystko mi się udawało. Czemu tym razem wyszło inaczej?!

„Już się we mnie gotuje, jak słyszę, że nie, nie, to nie ma znaczenia, że Kasia, Basia czy Oskarek nie mają paska na świadectwie, że przecież oceny nie świadczą o tym, jakim są człowiekiem. Jednak gdy chodzi o sukcesy innych osób, to już życiowa etyka głoszących te poglądy nie przystaje do rzeczywistości! Swoimi komentarzami, uciszającym spojrzeniem zabraniają mi być dumną ze swojej córki, bo przecież oceny nie mają znaczenia... Czy naprawdę nie mam prawa być dumna ze swojej córki, która ciężko pracowała przez cały rok?!”

Siostra mojej mamy ma dwóch synów. Michał jest starszy ode mnie o rok, Janek o dwa lata. Już jako dziecko uwielbiałam, kiedy do nas przyjeżdżali albo gdy nasze rodziny spotykały się u babci. To właśnie podczas wakacji u babci dotarło do mnie, że Michała bardzo lubię, a Jasia… traktuję zupełnie nie jak brata. Miałam wtedy 15 lat.

Arka poznałam w liceum. Gdy tylko go zobaczyłam, wiedziałam, że to będzie ktoś wyjątkowy w moim życiu. I każdego dnia byłam tego coraz bardziej pewna.