Czasem prawidłowo rozwijające się dziecko wykazuje niepokojące zachowania, np. związane z biciem się po głowie czy uderzaniem głową o podłogę. Wielu rodziców w takiej sytuacji zastanawia się, czy nie jest to przypadkiem objaw autyzmu lub problemów w rozwoju emocjonalnym. W większości przypadków zachowanie to jest przejściowe i samoistnie ustępuje. Czasami jednak wymaga pomocy specjalistów i zdiagnozowania, co dzieje się z dzieckiem.
Przyczyną uderzania się dziecka po głowie najczęściej jest próba zwrócenia na siebie uwagi. Tak może zachowywać się maluch, gdy jest znudzony lub próbuje coś na rodzicu wymusić. Niemowlę może bić się rączką po głowie, uderzać główką o szczebelki łóżeczka, a nieco starsze dziecko – klepać się po głowie lub twarzy albo na leżąco uderzać głową o podłogę. To normalne u dzieci w wieku do 2. roku życia, a nawet nieco starszych. Takie zachowanie pojawia się u maluchów, które jeszcze nie kontrolują emocji i nie potrafią wyrazić ich słowami. Jeżeli zdarza się to sporadycznie, nie ma powodu do niepokoju.
Z kolei częste przypadki bicia się dzieci po głowie mogą mogą świadczyć o zaburzeniach sensomotorycznych. Mówimy o nich, gdy dziecko nieprawidłowo odczytuje sygnały płynące z ciała i próbuje dostarczać sobie silniejszych bodźców.
Inaczej sprawa wygląda w przypadku starszych dzieci, które powinny już umieć powiedzieć, co czują. Zatem jeśli dziecko bije się po głowie, a ma 5, 6 czy więcej lat, należy skonsultować się ze specjalistą.
Bardzo często przy zaburzeniach rozwoju ze spektrum autyzmu, poza biciem się po głowie u dzieci można też zaobserwować inne objawy, np. wycofanie z kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi, nadmierne zainteresowanie konkretnymi czynnościami lub obiektami, tiki nerwowe.
Autoagresji, w tym biciu się po głowie, sprzyjają określone okoliczności, które u dziecka niepanującego nad własnymi emocjami lub czującego się bezradnie, mogą wywołać takie właśnie zachowania. Do tych okoliczności zalicza się:
Najważniejsze jest zapewnienie dziecku bezpieczeństwa i zachowanie spokoju – nie można krzyczeć, bo to nasili zdenerwowanie u malucha. Trzeba jak najszybciej dziecko uspokoić. Gdy to się uda, a z dzieckiem można już rozmawiać, trzeba spróbować się dowiedzieć, dlaczego biło się po głowie i wytłumaczyć, że w ten sposób może zrobić sobie krzywdę. Należy także obserwować, czy takie zachowanie się powtarza i w jakich okolicznościach. Gdy autoagresja u małego dziecka się powtarza, warto skonsultować się z pediatrą, który może skierować malucha do innego specjalisty.
Ze starszym dzieckiem, które już nie powinno wykazywać takich zachowań należy wybrać się do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Przed nią warto przemyśleć, czy u dziecka zauważalne są inne nietypowe zachowania lub problemy z kontaktami społecznymi i o nich powiedzieć specjaliście.
Źródło: healthline.com
Przeczytaj też:
W każdym przedszkolu znajdzie się choć jedno agresywne dziecko. Między maluchami zdarzają się szybkie wymiany ciosów, ale też plucie, gryzienie, popychanie, drapanie. To, że się to zdarza, nie zwalnia nas, dorosłych, z obowiązku zajęcia się sprawą. Bo jeśli mama i tata nie zareagują już teraz, to niewinne przepychanki przedszkolaków mogą im wejść w nawyk. Jeśli dziecko uzna bicie za sposób rozwiązywania problemów, to będzie prawdziwy problem do rozwiązania dla rodziców. Z pomocą psychologa, Edyty Żółtowskiej, wyjaśniamy, co robić, jeśli w przedszkolu jest agresywne dziecko. Tłumaczymy procedury i związane z tym przepisy prawne. Agresywny przedszkolak: co robić? Gdy dziecko w wieku 2-3 lat idzie do przedszkola, natrafia na pierwsze sytuacje, gdy coś idzie nie po jego myśli – czegoś chce, a nie może dostać, ktoś mu coś zabiera. Ponieważ nie wie jeszcze, co mogłoby zrobić – uderza. I tu powinni wkroczyć rodzice. Dziecku trzeba powtórzyć komunikat „nie wolno bić”, przeprosić w jego imieniu poszkodowanego smyka, a jeśli nasz maluch nie przestaje – odizolować go od zabawy. Tym samym dostanie bardzo wyraźny sygnał: bijesz – nie będziesz się bawił. Gdy bije starszy przedszkolak , zazwyczaj w grę wchodzą już silne emocje. Kilkulatek w grupie rówieśników musi uporać się z wieloma trudnymi uczuciami. Przede wszystkim jest bez rodziców i musi podporządkować się zasadom (które czasem różnią się od tych stosowanych w domu). Poza tym jest jednym z wielu, a nie tym jedynym (jak przy mamie). Trzeba się dzielić, czekać na swoją kolej, znosić odrzucenie, niepowodzenie, pominięcie przez panią. A to wywołuje w dziecku cały wachlarz różnorodnych emocji – złość, smutek, wstyd, bezradność. Warto pamiętać, że jeśli dziecko bije, to niekoniecznie musi czuć złość – może również być smutne czy zakłopotane. Zalane uczuciami, z którymi...
Czasami niemowlę wygina się do tyłu, robi mostki, pręży się, odchyla głowę w tył podczas snu lub noszenia. Na szczęście nie zawsze te lub podobne zachowania zaobserwowane u dziecka są spowodowane nieprawidłowościami. Wyjaśniamy, kiedy trzeba zachować czujność? Spis treści: Niemowlę wygina się do tyłu – przyczyna Niemowlę odchyla głowę do tyłu podczas noszenia Dziecko śpi z głową odchyloną do tyłu Inne niepokojące zachowania Niemowlę wygina się do tyłu – przyczyna Niejedno dziecko, zwłaszcza w pierwszych miesiącach życia, podczas płaczu pręży się i odgina głowę do tyłu. Wygina się tak bardzo, że gdyby je wtedy położyć na plecach, praktycznie by stanęło na głowie. Wygląda to dziwnie, jednak nie świadczy o żadnych problemach z rozwojem. Gdy jednak zauważymy, że w chwilach odprężenia niemowlę wygina się w literę C , odchylając głowę i tułów do tyłu, bądźmy czujni. Przyjmowanie takiej pozycji może świadczyć o nieprawidłowym napięciu mięśniowym . Czasami towarzyszy temu niesymetryczne układaniegłowy dziecka. Jeśli w 8-12. tygodniu niemowlę ma tendencję do niesymetrycznego układania głowy i wygina się do tyłu, warto skonsultować się z lekarzem lub fizjoterapeutą specjalizującym się w terapii niemowląt. Kiedy szukać pomocy: gdy dziecko często wygina się do tyłu (niemowlę wygina się w literę C), najczęściej skręca głowę w jedną stronę, długotrwale i asymetrycznie układa głowę, podczas aktywności (kiedy nie śpi) układa się asymetrycznie (widoczna jest asymetria w ułożeniu kończyn, jeden bok ciała wydaje się skrócony). Niemowlę odchyla głowę do tyłu podczas noszenia Nieprawidłowa opieka nad niemowlęciem bardzo często nasila jego problemy z napięciem mięśniowym. Dla dziecka, które ma wzmożone napięcie mięśniowe w obręczy barkowej,...
Laura Amies, doświadczona niania z ponad 20-letnim stażem doradza rodzicom w kwestiach wychowania dziecka. Na jednym z takich miniwebinariów radzi rodzicom, jak powinni reagować w przypadku, gdy ich dziecko zacznie emocjonalnie reagować na odmowę. „Krzyk, agresja, rzucanie przedmiotami – typowy napad złości” Laura Amies wyjaśnia mechanizm i obrazowo przedstawia pięć etapów, przez jakie musi przejść dziecko. Punktem wyjścia jest sytuacja, gdy maluch bawi się spokojnie i nic nie wskazuje, że zaraz dojdzie do eskalacji. Jednak zanim dziecko wpadnie w histerię, pojawia się „zapalnik” , coś np. rzecz lub myśl, która wywołuje negatywne emocje, np. frustrację. I to ona rozpocznie proces eskalacji. Kolejnym etapem jest „targowanie” . Dziecko zaczyna negocjować, prosi rodzica o daną rzecz, wskazuje argumenty, próbuje osiągnąć swój cel. Gdy rodzic odmawia, następuje „eskalacja” . Dziecko okazuje swoje negatywne emocje: jest wściekłe, krzyczy, bije, szlocha, pokłada się na ziemi – wykorzystuje każdy znany mu lub jej sposób, by zademonstrować swoje nieszczęście. „Krzyk, agresja, rzucanie przedmiotami – typowy napad złości”, wyjaśnia Amies. @nannyamies You can support and maintain a boundary xx #toddler #tantrum #parenting #parentsoftiktok #tiredmumsclub #tiredparents #childbehaviour ♬ original sound - Nanny Amies Najczęściej popełniany błąd Jeśli na etapie „eskalacji”, najbardziej trudnego etapu zarówno dla dziecka, jak i rodzica, rodzic ulegnie presji i spełni prośbę dziecka, np. włączy kolejną bajkę, kupi zabawkę, czy pozwoli grać, problem zostanie zażegnany. Dziecko otrzyma to co chce, uspokoi się. Jednak takie rozwiązanie jest krótkotrwałe, ponieważ uczymy dziecko, że zachowując się w określony sposób, jest w stanie osiągnąć swój...
