Twoje dziecko to niejadek? A może to po prostu neofobia?
Niektóre dzieci nie chcą jeść, co bardzo martwi rodziców. Nawet jeśli jako niemowlęta jadły chętnie i próbowały bez problemów nowych produktów, to gdy skończyły dwa latka wszystko mogło się zmienić. Ich niechęć może wynikać z różnych powodów, ale bywa, że jest to po prostu neofobia. Ten termin wyjaśnia dr inż. Anna Harton, dietetyk z SGGW.
Niemowlęta w pierwszym roku życia mają zwykle dobry apetyt. Po pierwszych urodzinach może się to zmienić, choć nie musi. Natomiast widok 2–3-latka marudzącego przy jedzeniu jest już dużo częstszy. Dlaczego dzieci nagle przestają lubić jeść nowości?
Co to jest neofobia?
Neofobia to awersja do jedzenia nieznanych produktów – maluch, który ma neofobię, nie chce jeść tego, co jest nowe w jego diecie. W rozwoju dziecka ten specyficzny okres przypada między drugim a piątym rokiem życia. Nie wszystkie dzieci w tym czasie mają gorszy apetyt, ale niektóre właśnie wtedy zaczynają być nazywane przez rodziców niejadkami.
Zobacz też: Co robić, gdy dziecko nie chce jeść?
Dlaczego 2-latek nie chce jeść?
Najlepszy na rozpoczęcie rozszerzania diety przypada na między 17. a 26. tygodniem życia, a czas do drugiego roku życia – na naukę jedzenia nowych produktów. Zanim dziecko skończy rok, a nawet do drugiego roku życia, jest najbardziej otwarte na nowości w diecie. To właśnie ten czas warto wykorzystać na zapoznanie dziecka z jak największą ilością nowych smaków – po drugim roku życia będzie to już nieco trudniejsze, dlatego że po tym czasie dzieci zwykle są mniej chętne do próbowania nowych produktów.
Bardzo ważne jest jednak, żeby nie zmuszać dziecka do jedzenia – w ten sposób można je tylko zniechęcić. Psychologowie wskazują, że atmosfera, towarzystwo i otoczenie podczas posiłku są niezwykle ważne. Warto zadbać, aby były to dla dziecka przyjemne doświadczenia. I warto by to rodzice byli wzorem do naśladowania.
Zobacz też: 25 sposobów, by zachęcić dziecko do jedzenia warzyw
dr hab. inż. Anna Harton
Dietetyczka, pracuje w Zakładzie Dietetyki Instytutu Nauk o Żywieniu Człowieka Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie