Możesz naprawdę wiele zrobić, by szkoła kojarzyła się dziecku z miejscem miłym i przyjaznym. Dzięki temu dziecko będzie osiągać w nauce sukcesy!
Nie tylko o szkole dziecka, ale także o tej, do której przed laty ty chodziłaś, czy jakiejkolwiek innej (np. córki swojej przyjaciółki). Inaczej w dziecku mogą zrodzić się obawy, że skoro zdarzają się kiepskie szkoły, to i jego może się taka okazać. Pamiętaj też, by nie krytykować przy dziecku zachowania wychowawczyni czy szkolnego regulaminu. O sprawach, które ci w szkole twojego dziecka przeszkadzają, warto oczywiście rozmawiać, ale tylko gdy jesteś pewna, że w pobliżu nie ma dziecka.
Sprawdź: 10 głupot, które mówimy do dzieci
„Teraz to dopiero się za ciebie wezmą" – nie brzmi zbyt zachęcająco, prawda? Trudno się więc dziwić, że po takim komunikacie dziecko nie zapała miłością do szkoły.
„Będziesz miał mnóstwo przyjaciół", „Na pewno polubisz swoją panią" – czy naprawdę jesteś tego pewna? Lepiej powiedz: „Dowiesz się od pani wielu ciekawych rzeczy, np. o innych krajach", „Poznasz nowych kolegów". To prawdziwa wizja szkoły, a jednocześnie zachęcająca do jej odwiedzenia.
Zadawaj konkretne pytania, a nie te w stylu: „I jak było?". Dowiedz się, czego dziecko danego dnia się nauczyło, z którym kolegą spędziło przerwy, co robiło na wuefie itp. Pamiętaj jednak, by nie kontrolować, tylko rozmawiać i słuchać, co dziecko mówi.
Czasem dziecku może być trudno przyzwyczaić się do tego, że nauka nie kończy się po wyjściu ze szkoły, tylko w domu zdobytą wiedzę trzeba powtarzać i utrwalać. Dlatego na początku koniecznie odrabiaj lekcje z dzieckiem (ale nie za nie). Czasem wystarczy jedynie twoja obecność, innym razem potrzebna będzie podpowiedź i wytłumaczenie jakiegoś skomplikowanego dla dziecka polecenia. Jeśli będziesz kontrolować zadania domowe, pierwszoklasista szybko nabierze wprawy i systematyczności w ich odrabianiu. I jeszcze jedno: dokładnie wypytuj dziecko, co ma zadane danego dnia, bo takiemu 6-, a nawet 7-latkowi jeszcze dość łatwo polecenia wylatują z głowy. Poza tym prace są nie tylko pisane, ale mogą polegać np. na nauczeniu się wierszyka czy przyniesieniu pamiątek z wakacji.
Czy wiesz: Czego uczy się dziecko w 1 klasie?
W ten sposób dziecko nawiąże z nimi bliższe więzy. Pamiętaj, że tam, gdzie spotyka się dobrych znajomych, idzie się chętniej.
Nie krzycz, gdy dostał uwagę od pani. Powiedz raczej, że zawsze można się poprawić, a ty mu w tym pomożesz. Możesz także opowiedzieć historię ze swoich szkolnych lat, jak dostałaś złą ocenę, ale udało ci się nadrobić zaległości. A przede wszystkim chwal swojego ucznia nawet za małe sukcesy. Pochwały dodają skrzydeł!
Warto przeczytać:
1. Zapraszaj do domu kolegów dziecka - nie tylko na kinderparty . Dobrze przygotowane do szkoły dziecko powinno umieć odnaleźć się w grupie. Jeśli twój maluch jest odludkiem, w takich sytuacjach łatwiej przełamie koleżeńskie lody. 2. Cierpliwe odpowiadaj na dziecięce pytania - nawet jeśli wydają się niemądre lub sądzisz, że maluch słyszał już odpowiedź na nie setki razy. Pytanie do klucz do zdobywania wiedzy. Jeśli nie znasz odpowiedzi, poszukajcie jej z dzieckiem w książkach lub w internecie. Od razu podasz gotowy sposób na zdobywanie informacji, bardzo potrzebny wszystkim, którzy sie uczą. 3. Czytaj maluchowi - nauczysz go słuchania – w szkole trzeba umieć słuchać przede wszystkim pani, ale też kolegów. Podczas czytania książek dziecko ćwiczy skupianie uwagi, a także rozwija wyobraźnię i wiedzę - sama wiesz, ile można się z książek dowiedzieć. 4. Podsuwaj rebusy, zagadki, krzyżówki - uczą myślenia, cierpliwości, dają satyfakcję ze znalezienia rozwiązania. Dzieci, które chętnie bawią się w ten sposób, zwykle nie mają problemów w szkole. 5. Rozmawiaj z dzieckiem - dzięki nim nie tylko staniecie się sobie bliższi, ale maluch będzie mógł doskonalić słownictwo, wypowiadać się potoczyście. Gdy dziecko wypowiada się, ma szansę uporządkować swoje myśli. Jesli więc już piąty raz słuchasz, co dziś kolega Filip zrobił po przedszkolnym obiedzie, nie okazuj znudzenia. 6. Nie wyręczaj - choć wiele rzeczy mogłabyś zrobić szybciej i lepiej, pięciolatek powinien już umieć ubierać się sam, myć, czesać i jeść. Pozwól mu ćwiczyć te umiejętności i zachęcaj, jeśli nie wierzy w swoje możliwości. 7. Nie zgaduj, co ma na myśli - czy może wolałby na śniadanie truskawkowy serek czy waniliowy. Naucz dziecko mówić o swoich potrzebach. Sytuacja, w której wystarczy zrobić minkę, a mamusia...
Jeśli przedszkolanka sygnalizuje ci, że twój kilkulatek ma problem w nawiązaniu kontaktu z kolegami albo w ogóle nie słucha jej poleceń, nie wpadaj od razu w panikę. Dzieci – tak jak dorośli – mają czasem problemy. Pamiętaj też, że zawsze powinnaś być adwokatem swojego dziecka. Pani zwraca ci uwagę, że jest nieposłuszne , za dużo płacze czy brzydko mówi ? Traktuj problem z powagą, postaraj się go rozwiązać, ale nigdy nie potępiaj dziecka. Ono także przeżywa stres związany z kłopotami. Jeśli nie ty, to kto inny będzie jego obrońcą i wsparciem? Dlatego przyjrzyj się problemowi dziecka i znajdź rozwiązanie. Dziecko bije innych w przedszkolu Każdemu dziecku zdarza się czasem uderzyć w kłótni kolegę czy siłą wydrzeć zabawkę. Bywają jednak takie kilkulatki, które nadużywają swojej siły i z tego powodu stają się dla innych niebezpieczne. Prawdopodobne przyczyny: Agresja dziecka może być wynikiem braku innych wzorców rozwiązywania problemów. Jeśli dwulatek widzi, jak w piaskownicy opiekunka pozwala na wyrywanie komuś łopatki, to zaczyna sądzić, że użycie siły po prostu się opłaca. Czasem taki brak pozytywnych zachowań dodatkowo jest wzmocniony werbalnym komunikatem. Kilkulatek wówczas słyszy, jak dorośli na widok agresywnego dziecka stwierdzają: „Bardzo dobrze, przecież musi sobie radzić w życiu!". Bywa jednak też tak, że bijące kogoś dziecko za wszelką cenę po prostu próbuje zwrócić na siebie uwagę dorosłych („Mama tak długo rozmawia z ciocią. Jak klepnę Karolinkę, to na pewno szybko skończy."). Możliwe rozwiązania: Pokazuj dziecku, jak ma rozwiązywać konflikty. Tłumacz też, jak czuje się osoba skrzywdzona. Powiedz, że uderzenie boli, jest także przykre i smutne. Jeśli dziecko traktuje bicie jako sposób kontaktu, pokaż jak może go nawiązać inaczej, np. głaszcząc po policzku czy podając rękę. Uświadom dziecku, jak wielka może...
Mały Jaś co rano odwożony jest przez dumnego tatę do popularnej pod Warszawą społecznej szkoły, do której został przyjęty po spotkaniu kwalifikacyjnym. Były wspólne zabawy z innymi kandydatami, rozwiązywanie zadań pod okiem nauczyciela, rozmowa rodziców z panią dyrektor. Potem kilka tygodni pełnego napięcia oczekiwania i w końcu upragniony telefon: „Państwa syn został uczniem naszej szkoły. Gratulujemy!”. Ośmioletniemu Kubie dwa lata temu udało się dostać do zerówki w szkole katolickiej (prowadzonej przez zakon) – ale dopiero z listy rezerwowej i po wielu wizytach zdeterminowanej mamy. – Rozmowa syna z nauczycielką poszła dobrze, ale zdaje się, że wyłożyliśmy się z mężem na spotkaniu z ojcem dyrektorem – opowiada mama Kuby. – Na szczęście potem ktoś zrezygnował i udało się. Siedmioletniemu Kacperkowi, a raczej jego rodzicom, taka radość nie była dana. Kacper chodzi do pierwszej klasy szkoły publicznej. Ale nie takie były plany. Wiosną zeszłego roku Kacperek wziął udział w spotkaniu kwalifikacyjnym dla małych kandydatów do jednej z prywatnych szkół w Warszawie. Nie został przyjęty. – Do dziś nie wiem, dlaczego mój syn się nie dostał. Najgorsza była forma, w jakiej poinformowano nas o tym. Usłyszeliśmy z mężem, że przyjęto dzieci najlepsze. I już – wspomina Magda, mama Kacpra. – Czuliśmy się okropnie, jakbyśmy to my nie zdali egzaminu... Na szczęście Kacper nie był tego wszystkiego świadomy. Jak wygląda rekrutacja do zerówki w prywatnej szkole? W rekrutacji uczestniczą czasami już dzieci idące do szkolnej zerówki. Można oczywiście zostawić dziecko w zerówce przedszkolnej, ale wielu rodziców obawia się, że za rok trudniej będzie zapisać je do wybranej prywatnej podstawówki, bo miejsca w pierwszej kolejności zajmą sześciolatki z danej szkoły. Sprawdzian przybiera najczęściej formę spotkania z panią...
