Kieszonkowe to drobne kwoty regularnie wypłacane dziecku przez rodziców, a czasem dziadków. Zdaniem zarówno finansistów, jak i psychologów, jest to świetny sposób na nauczenie mądrego gospodarowania pieniędzmi młodych obywateli i obywatelki. Na razie oczywiście małymi kwotami i na niewielką skalę, ale to i tak przygotowuje do rozsądnego rozporządzania domowym budżetem w przyszłości. Kwotę, jaką dziecko ma otrzymać, najlepiej uzależnić od stanu rodzinnych finansów oraz (rozsądnych) potrzeb dziecka.
Kieszonkowe dla dziecka:
Dziecko prosi o kieszonkowe? To pierwszy sygnał, że jest gotowe na to, aby je otrzymywać. Warto poprosić dziecko, by powiedziało, na co przydadzą mu się pieniądze. Jeśli wymieni choć dwa powody, oznacza to, że przemyślało sprawę. Nie jest to jednak jedyny wyznacznik, że dziecko może już dostawać własne pieniądze. Kieszonkowe trzeba umieć liczyć, więc dobrze, jeśli dziecko zna podstawy matematyki. Pięciolatek swoich finansów nie dopilnuje.
Dziecko, umawiając się na otrzymywanie regularnej „pensji”, musi mieć świadomość, że nie będzie już dostawał pieniędzy na co dzień. Kieszonkowe stanie się dla niego jedynym źródłem gotówki na wszelkie drobne potrzeby – będzie to dla niego nauką oszczędzania. Z doświadczenia wynika, że ta część umowy jest dla dzieci najtrudniejsza do zaakceptowania.
Wbrew pozorom wysokość wypłacanej gotówki nie ma aż tak dużego znaczenia. Sumę kieszonkowego powinno się po prostu dostosować do możliwości finansowych rodziny i otoczenia, np. do kwoty, jaką dysponują rówieśnicy dziecka. Przykładowe stawki kieszonkowego to:
Znany bloger finansowy Michał Szafrański podpowiada, że jako wyznacznik kwoty kieszonkowego można przyjąć też wiek dziecka lub jego wielokrotność. I tak, ośmiolatek będzie otrzymywał np. 8 zł tygodniowo, a mający większe wydatki 16-latek – 16 zł. Jednak kieszonkowe dla nastolatka może być nieco większą kwotą, szczegolnie jeśli umówimy się wcześniej z dzieckiem, że w ramach kieszonkowego samo będzie sobie kupowało np. ubrania, kosmetyki czy podstawowe przybory szkolne. Ważne jest, aby regularnie (najlepiej raz w tygodniu, ponieważ miesiąc to za długo dla dziecka) wypłacać z góry ustaloną, zawsze tę samą kwotę. Gdy okaże się, że dziecko świetnie gospodaruje swoimi funduszami, warto ją, w dowód uznania dla małego finansisty, nieco zwiększyć.
Oto konkretne zyski, jakie dziecko może osiągnąć z nauki obracania pieniędzmi właśnie tak małymi jak kieszonkowe:
Wielu rodzicom trudno jest zaakceptować fakt, że dzieci wydają kieszonkowe na produkty niepierwszej potrzeby. Ale mają do tego prawo.
„Rodzice muszą przyjąć do wiadomości, że to dziecko decyduje o wydaniu swojego kieszonkowego. Jeśli wyda wszystko od razu, to do momentu kolejnej wypłaty nie będzie miało żadnych środków do dyspozycji. Nikt nie nauczy się na cudzych błędach. To bolesna nauka, ale bez niej dziecko w przyszłości może podejmować nieprzemyślane decyzje finansowe. Rodzice nie powinni zdejmować z niego odpowiedzialności i chronić go przed konsekwencjami tego, co może się wydarzyć. Należy również pamiętać, aby nie dopłacać „ekstra” do kieszonkowego, jeśli dziecko rozporządza swoim kieszonkowym nierozsądnie”, wyjaśnia dr Aleksandra Piotrowska.
Zobacz także:
O pieniądzach powiedziano – i napisano – chyba już wszystko. Oto najlepsze przysłowia o pieniądzach – można wykorzystać je jako życzenia urodzinowe lub imieninowe. Z pewnością przydadzą się również uczniom rozmawiającym w szkole o wartości pieniądza. Spis treści: Przysłowia o pieniądzach Czy szczęście uwarunkowane jest przez pieniądze? Przysłowia do refleksji Powiedzenia o oszczędzaniu pieniędzy Przysłowia o pożyczaniu pieniędzy Przysłowia o pieniądzach W przysłowiach o pieniądzach można znaleźć wskazówki dotyczące tego, jak powinniśmy podchodzić do pieniędzy. Być może ukryty jest w nich też klucz do bogactwa? Od przybytku głowa nie boli. Z ciężkim portfelem lekko się chodzi. Gdy pieniędzy wiele, wokół przyjaciele. Lepszy wróg za darmo niż przyjaciel za pieniądze. Ciężkie pieniądze nie gwarantują lekkiego życia. Nie zasypia w nocy śmiele, ten kto ma pieniędzy wiele. Z pieniędzmi nie jest tak dobrze, jak jest źle bez nich. Kto chodzi bez groszy, kij go wypłoszy. Biednemu zawsze wiatr w oczy wieje, a bogatemu diabeł dzieci kołysze. Czy szczęście uwarunkowane jest przez pieniądze? Przysłowia do refleksji Faktem jest to, że w dzisiejszych czasach pieniądz rządzi światem. A przecież pieniądze szczęścia nie dają... Kiedy pieniądze mówią, prawda milczy. Kiedy nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Pieniądze zarobisz, lecz zdrowia nie. Pieniądz dobry sługa, ale zły przewodnik. Powiedzenia o oszczędzaniu pieniędzy Te przysłowia o pieniądzach przypominają o tym, że – by osiągnąć bogactwo – warto rozpocząć od oszczędzania małych kwot. Z drugiej strony: małe wydatki na błahe, niekoniecznie potrzebne rzeczy oddalają nas od bogactwa. Grosz do grosza, a będzie kokosza. Ziarnko do ziarnka, a zbierze się...
Zarządzanie domowym budżetem to nie lada wyzwanie. Czy w Polsce trwa finansowa wojna płci : kto utrzymuje rodzinę, kto trzyma pieniądze, kto pilnuje, by starczyło do pierwszego? Wyniki raportu platformy MAM są bardzo interesujące choćby dlatego, że biorą pod uwagę subiektywne odczucia ankietowanych. Polka – strażniczka domowego budżetu Ponad 50% ankietowanych kobiet stwierdziło, że to one rozsądniej zarządzają pieniędzmi . 39% uznało, że płeć nie ma w tym zakresie znaczenia, ale tylko 7% wskazało przewagę mężczyzn. Mężczyźni zapytani o to samo, wykazali większą tendencję do myślenia „równościowego”. Dla 47% ankietowanych Polaków rozsądek w sprawach finansowych nie ma związku z płcią, 32% wskazało samych siebie, natomiast 17% dostrzega w tym obszarze wyższość kobiet . I o ile na temat rozsądnego zarządzania finansami można dyskutować, to okazuje się, że zupełnie inaczej widzimy kwestie tego, kto utrzymuje gospodarstwo domowe. Mniej więcej 1/3 polaków i polek uważa, że wkład w domowy budżet jest jednakowy co partnera. 1/3 pań wskazała jako główną osobę utrzymującą gospodarstwo domowe siebie, a kolejna 1/3 swoich partnerów . Jednak panowie widzą to już zupełnie inaczej. Aż 52% z nich uważa, że to oni utrzymują dom , a tylko niecałe 9% przyznaje się do swojego mniejszego wkładu w domowy budżet. Czyżby panowie mieli problem z przyznaniem się do bycia na utrzymaniu żony? 50% mężczyzn deklaruje, że zdarzało im się utrzymywać swoją partnerkę, w stosunku do 30% kobiet deklarujących utrzymywanie swojego partnera. Z drugiej strony 43% kobiet stwierdziło, że była w przeszłości zależna finansowo od swojego partnera, do czego przyznaje się już tylko 30% mężczyzn. Planowanie – czyje to zadanie? Panie są jednoznacznie przekonane o swojej odpowiedzialności za plany budżetowe na nadchodzący miesiąc. 60% z nich uważa, że to one planują domowy...
Są na świecie rzeczy, które nie mają swojej ceny, na przykład... czas spędzony z własną rodziną. W ferworze obowiązków zapominamy, jak bardzo jest ważny, ale dzieci zaraz nam o tym przypomną. – Naprawdę nie możesz odwołać tego spotkania? – zrezygnowana patrzyłam, jak Marek szykuje się do wyjścia. – Przecież obiecałeś Kajtkowi. – Ala, nie utrudniaj – mąż popatrzył na mnie nieobecnym wzrokiem. – Wiesz, że muszę być dyspozycyjny. – Ale wciąż zapominasz, że masz rodzinę, żonę i syna – nie ustępowałam. – I co to za dyspozycyjność, służbowe spotkania w soboty, w niedziele, to jakieś niewolnictwo jest raczej – wybuchłam. – Co ty, jakiś cyrograf podpisałeś, czy co? – Umowę z firmą podpisałem rok temu i od roku zarabiam tyle, że wreszcie nam na nic nie brakuje – Marek wycedził przez zęby. – Czyżbyś o tym zapomniała? Już się nie odezwałam, nie było sensu. Tak było niemal codziennie, takie rozmowy stały się naszym chlebem powszednim. Ja mówiłam swoje, mąż swoje Odkąd Marek objął stanowisko głównego konsultanta w firmie, dom jakby dla niego przestał istnieć. Był dyspozycyjny przez dwadzieścia cztery godziny w pracy i z czasem stało się to coraz bardziej uciążliwe. Ja jeszcze skłonna byłabym to zaakceptować, rozumiałam ten dzisiejszy wyścig szczurów i doceniałam, że dzięki pracy męża żyliśmy na poziomie wyższym niż przeciętny. Trudno to jednak było wytłumaczyć naszemu dziesięcioletniemu synkowi. Kajtek wciąż dopominał się o swojego ojca, o jego uwagę, czas. – Zrozum, synku, ja muszę pracować i nic na to nie poradzę – usiłował mu tłumaczyć Marek. – Ale inni ojcowie też pracują – mały krzywił się wtedy płaczliwie. – I chodzą ze swoimi synkami na orlika, grają w nogę, widziałem, jak tata Kuby był tam z nim wczoraj, wracaliśmy z mamą z parku, byłem na hulajnodze –...
