Bardzo często rodzice, chcąc uniknąć błędów wychowawczych własnych rodziców, postanawiają nie powielać metod wychowawczych, które znają z własnego doświadczenia. Przez długi czas dobre wychowanie dziecka związane było przede wszystkim z zaspokojeniem potrzeb materialnych. Dlatego też chcąc swoim dzieciom (i sobie) zrekompensować własne poczucie bezradności i braku zaopiekowania się, często wybierają nadopiekuńczy model rodzicielstwa. Czy wiesz, jakie jest pokolenie płatków śniegu?
Pokolenie płatków śniegu to określenie osób, które urodziły się w latach 90. XX wieku i na początku lat 2000, czyli tzw. generacji Z. Nazwa ta nawiązuje do powieści Chucka Palahniuka „Fight Club” wydanej w 1996 roku. Jeden z bohaterów mówi: „Nie jesteś wyjątkowy. Nie jesteś pięknym i unikalnym płatkiem śniegu”. Dwadzieścia lat później, w 2016 roku nazwa „pokolenie płatów śniegu” (ang. snowflake generation) zostało uznane przez Collins English Dictionary za jedno ze słów roku.
Z czasem ten cytat nabrał nowego znaczenia i został wykorzystany do opisania całego pokolenia. Zdaniem socjologów i psychologów płatek śniegu jest dobrą metaforą określającą przekonane o swojej wyjątkowości pokolenie Z. Młodzi ludzie postrzegają siebie jako unikatowych, tak jak płatek śniegu posiada niepowtarzalny wzór.
Wielu psychologów, socjologów, a także wiele osób zajmujących się zarządzaniem zasobami ludzkimi na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji próbuje stworzyć model typowej „śnieżynki”. Jaką osobowość ma współczesny nastolatek i dwudziestolatek?
Cechy charakterystyczne określające osobowość „płatka śniegu”:
Czy jednak w ten sam sposób młodzi ludzie postrzegają siebie?
Do takich postaw młodych ludzi, zdaniem specjalistów, przyczyniają się m.in. media społecznościowe, które nie tylko pokazują odrealnioną, wyidealizowaną rzeczywistość bez możliwości alternatywy, ale także serwują młodym ludziom mieszankę zaniżonej i jednocześnie zawyżonej samooceny.
Kolejnym aspektem jest nadopiekuńcza postawa rodziców. „Rodzice-helikoptery” przedkładają potrzeby dziecka ponad swoje własne, wyręczają dzieci we wszystkim i nadmienie boją się o nie, a w konsekwencji nie pozwalają swoim pociechom samodzielnie popełniać błędów i wyciągać wniosków. Dlatego też osoby z pokolenia płatków śniegu nie zawsze potrafią sprostać codziennym przeciwnościom losu.
Zobacz także:
Rysunki dla nastolatków pobudzają kreatywność dziecka. Zachęcają do pogłębiania wiedzy i samodzielnego szukania sposobów na twórczą ekspresję. Młodzi projektanci na kolorowankach z modelami mogą testować połączenia kolorów i wzorów. Mogą przerysowywać z nich sylwetki postaci, aby tworzyć nowe autorskie kolekcje ubrań. Kolorowanki z mitycznymi potworami zainteresują nastolatka, który czyta, ogląda lub gra w gry o tematyce fantasy. Spis treści: Kolorowanki dla nastolatków – projektowanie mody Kolorowanki dla młodzieży – średniowieczny zamek Rysunki dla nastolatków ze smokami do kolorowania Kolorowanki dla nastolatków do druku – mityczne stwory Kolorowanki dla nastolatków – projektowanie mody Z kolorowanki młody projektant lub projektantka mody nauczy się wielu przydatnych rzeczy, np. jak narysować sylwetkę modela lub modelki albo jak zestawiać ze sobą stroje. Nastolatki lubią sprawdzać, co do siebie pasuje. Na kartce papieru mogą zmieniać kolory i wzory ubrań bez końca. W ten sposób kształtują swój indywidualny gust. Wybierz rysunek, a otrzymasz kolorowankę dla nastolatka w wersji gotowej do druku. Kolorowanki dla młodzieży – średniowieczny zamek Nastolatki nadal marzą o niewiarygodnych przygodach. Za pomocą kolorowanki z zamkiem i wojowniczką mogą przenieść się w wyobraźni do krainy znanej z filmów i książek. Szczegółowe rysunki wymagają od nastolatków uwagi. Jeśli twoje dziecko ma problemy z koncentracją, sięgnijcie po kolorowankę. Pomoże wam wypracować dobre nawyki, co w dalszej perspektywie pozytywnie wpłynie na wyniki w nauce. Wybierz rysunek, a otrzymasz kolorowankę dla nastolatka w wersji gotowej do druku. Rysunki dla nastolatków ze smokami do kolorowania Smoki to przerażające i piękne stworzenia. Nie bez powodu są...
Chloe Wern to nastoletnia mama. W czerwcu urodziła swoje pierwsze dziecko, dziewczynkę, którą nazwała Everleigh. Chloe jest aktywną tiktokerką – na TikToku dzieli się urywkami ze swojego macierzyństwa. Zaledwie sześć tygodni po narodzinach swojej córeczki ogłosiła, że spodziewa się kolejnego dziecka, czym wprawiła swoich obserwujących w osłupienie. „Współczuję”, „Przecież sam połóg trwa 6 tygodni, a czasem więcej i współżycie jest wtedy niezalecane”, „Leżę na sali z dziewczyną, która urodziła drugie dziecko w ciągu roku, da się? Da się!” – czytamy pod filmikiem. Dlaczego nie powinno się współżyć w trakcie połogu? Współżycie w trakcie połogu jest niewskazane. Połóg trwa od 6 do 8 tygodni. W tym czasie macica i pochwa regenerują się po ciąży i porodzie. Wówczas powinno się jak najwięcej wypoczywać i ograniczyć do minimum wysiłek fizyczny. Dlaczego współżycie w trakcie połogu jest niewskazane? Ze względu na możliwość uszkodzenia wrażliwych, często poranionych przez poród tkanek. Co więcej, w trakcie połogu drogi rodne są dodatkowo narażone na wdanie się infekcji. Część kobiet przestaje krwawić po zaledwie 2-3 tygodniach, jednak lekarze zalecają każdej kobiecie po porodzie, aby oszczędzała swój organizm przez dwa miesiące po narodzinach dziecka. @chlowren POV-you forgot what contraception means #11monthsapart #2under1 ♬ original sound - Guy McLachlan Piszemy także o: Kobieta zapłaciła horrendalny rachunek za poród w taksówce Wrocław: 9-letniemu Hubertowi i jego bliskim miesiąc temu zawalił się świat. Wygra nowotwór albo wola życia chłopca "Malwinka była szczęśliwa, bo poznała jakichś dwóch chłopców. Zamarłem, gdy usłyszałem, do czego ją namawiają"
Dość szybko zorientowałam się, że jestem w ciąży. Trudno przeoczyć brak okresu, powiększone piersi, wymioty z samego rana. Wybuchł skandal, o jaki łatwo w małym mieście. Uczennica w ciąży! Latawica, słyszałam, puszczalska. Nikt nie stanął po mojej stronie. Nikt nie szukał drugiego odpowiedzialnego, choć przecież nie zaszłam w ciążę przez pączkowanie. Nikt nie wierzył, nawet nie chciał słuchać, że to był po prostu gwałt. Gwałt? Jaki gwałt?! Wypluj to słowo i wyszoruj buzię, mała cwaniaro. Chciałaś złapać siostrzeńca burmistrza na dziecko, ale na mądrzejszych od siebie trafiłaś. Moja rodzina miała dość plotek, hejtu i mojego rosnącego brzucha. Zostałam wysłana do ciotki, gdzie nikt mnie nie znał i nikomu nie mogłam narobić wstydu. Miałam siedzieć w domu, grzecznie czekać na poród i nie być uciążliwa. Że stracę rok szkolny? No to co? Urodzę, oddam do adopcji i wrócę z płaskim brzuchem, jakby nic się nie wydarzyło. Taki był plan. I częściowo się udał. Kuzynka ojca, bezdzietna stara panna, przyjęła mnie pod swój dach i zapewniła opiekę. Szczerze mówiąc, dbała o mnie bardziej niż rodzona matka, która po prostu się mnie pozbyła. Rozmawiała ze mną długie godziny, tłumaczyła mi mnóstwo rzeczy i pocieszała. Nie obiecywała, że kiedy urodzę dziecko i zostawię je w szpitalu, będzie jak dawniej. Przeciwnie. Będzie mi jeszcze trudniej. Robię to jednak dla swojej przyszłości i dla dobra tego dziecka, bo ono zasługuje na pełną rodzinę, bez obciążeń. Powiedziała też, że nie muszę wracać do domu, jeśli nie chcę. Czy chciałam wracać…? Do ludzi, którzy mnie odepchnęli, gdy najbardziej ich potrzebowałam? Do miasta, które mnie odrzuciło i naznaczyło, stając po stronie tego, który mnie skrzywdził? Czy może wolę zostać z ciotką, uczyć się tutaj, potem iść na studia…? Byłam rozdarta. Tęskniłam za domem, za...
