Ciężko omówić jakąkolwiek lekturę bez opisu najważniejszego czynnika – bohaterów. Charakterystyka postaci to opis wyglądu, zachowania i postępowania bohaterów występujących w książce. Jak napisać charakterystykę postaci? Z jakich elementów składa się charakterystyka postaci? Dowiesz się tego z poniższego artykułu.
Napisanie dobrej charakterystyki postaci wiąże się z… wnikliwym przeczytaniem książki. Dobrze jest robić notatki już na etapie czytania. Warto zapisać, kiedy i w jakich okolicznościach czytelnik poznaje daną postać. Dobrze jest również zapisywać z pozoru najmniej istotne szczegóły, które przydadzą się w trakcie pisania charakterystyki – takie jak wygląd, wiek czy ubranie. Będą potrzebne do opisu postaci.
Co jeszcze warto zanotować? Przede wszystkim, cechy charakteru i usposobienie, a także nastawienie postaci do innych, do samej siebie, do świata, do pracy, przyrody czy obowiązków. Dzięki temu, pisząc charakterystykę, jesteśmy w stanie dać pełny ogląd postaci.
Należy pamiętać, że pisanie charakterystyki nie powinno być tylko suchym wyliczaniem przymiotników i czasowników. Charakterystyka to tak naprawdę analiza postaci, rozbijanie jej cech na części mniejsze. Wymienianie cech charakteru to jedno – równie istotne jest przytoczenie przykładów zachowania postaci w opisywanym momencie.
Charakterystyka może być statyczna albo dynamiczna. Statyczna opisuje postać w konkretnym momencie jej życia. Dynamiczna opisuje rozwój postaci w ciągu całej przedstawionej w lekturze historii.
Tak jak większość wypowiedzi pisemnych w języku polskim, charakterystyka ma swoje żelazne zasady, którymi trzeba się kierować w trakcie jej pisania. Tak jak rozprawka czy opowiadanie, charakterystyka składa się ze wstępu, rozwinięcia i zakończenia, a dokładniej, podsumowania. Oto zasady pisania charakterystyki.
W trakcie pisania charakterystyki warto pamiętać o:
Przykłady krótkiej charakterystyki postaci (najważniejsze informacje, opis, przebieg wydarzeń).
Mały Książę – główny bohater książki „Mały Książę” napisanej przez Antoine de Saint-Exupéry. Przedstawiony jako mały, ładny chłopiec o promiennych, pomierzwionych włosach. Pochodzi z innej planety, na której rosną baobaby. Z treści książki można wnioskować, że chłopiec jest bardzo zaradny i odpowiedzialny – dba o swoją planetę i rośliny, które na niej wyrastają. Wyróżnia się wyjątkową, wręcz dojrzałą spostrzegawczością – zawsze zadaje trafne pytania, które mają drugie dno. Za to nie lubi na nie odpowiadać. Mimo to ma bardzo pogodne usposobienie, które zmienia się, kiedy wspomina o Róży. Gdy rozmowa schodzi na jej temat, chłopiec wyraźnie smutnieje, a czasem nawet płacze. Odczuwa frustrację, ale i ogromną tęsknotę, która coraz bardziej przybiera na sile. W trakcie rocznej wędrówki, zakończonej powrotem na swoją planetę, Mały Książę szuka odpowiedzi na nurtujące go pytania natury emocjonalnej i egzystencjalnej.
Zobacz też:
Bohaterowie książki „Mały Książę” są niedoskonali, często egoistyczni, zapatrzeni w siebie i żadni władzy. Mimo to można się od nich naprawdę dużo nauczyć. Przedstawiamy opisy postaci występujących w powieści A. de Saint-Exupéry'ego. „Mały Książę” – charakterystyka bohaterów Mały Książę – główny bohater książki. Opisany jako mały, ładny chłopiec o promiennych, pomierzwionych włosach. Pochodzi z innej planety, na której rosną baobaby. Z treści książki można wywnioskować, że chłopiec jest bardzo zaradny i odpowiedzialny – dba o swoją planetę i rośliny, które na niej wyrastają. Wyróżnia się wyjątkową, wręcz dojrzałą spostrzegawczością – zawsze zadaje trafne pytania, które mają drugie dno. Za to nie lubi na nie odpowiadać. Mimo to, ma bardzo pogodne usposobienie, które zmienia się, kiedy wspomina o Różę. Kiedy rozmowa schodzi na jej temat, chłopiec wyraźnie smutnieje, a czasem nawet płacze. Odczuwa frustrację, ale i ogromną tęsknotę, która coraz bardziej przybiera na sile. W trakcie rocznej wędrówki, zakończonej powrotem na swoją planetę, Mały Książę szuka odpowiedzi na nurtujące go pytania natury emocjonalnej i egzystencjalnej. Pilot – narrator, opowiada historię, którą poznał 6 lat wcześniej. To dorosły mężczyzna, który jako dziecko interesował się różnymi rodzajami nauki i sztuki, ale dorośli stłamsili w nim chęć nauki, za co był na nich zły. Nie lubi dorosłych, bo jego zdaniem, należy się do nich dopasować, aby traktowali człowieka poważnie. Pracuje jako pilot. Wylądował na Saharze, bo jego samolot się zepsuł. Tam też po raz pierwszy spotyka Małego Księcia, z którym to się zaprzyjaźnia. Róża – kwiat, mieszka z Małym Księciem na jego...
Mit o Syzyfie był między innymi inspiracją do powstania związku frazeologicznego „ syzyfowa praca ”, oznaczającego ciężkie starania, wysiłki, nieprzynoszące żadnych efektów. Mitologiczny motyw Syzyfa znajduje zastosowanie także w dziedzinie psychologii. Tak zwany syndrom Syzyfa pojawia się między innymi u sportowców, którzy mimo wciąż podejmowanych wysiłków nie osiągają lepszego wyniku w klasyfikacjach (choć teoretycznie powinni być coraz lepsi). Spis treści: Mit o Syzyfie – plan wydarzeń Mit o Syzyfie – streszczenie Interpretacja mitu o Syzyfie Motyw kary w micie o Syzyfie Charakterystyka Syzyfa Mit o Syzyfie – plan wydarzeń Syzyf władcą Koryntu. Udział Syzyfa w uczcie na Olimpie. Plotkowanie Syzyfa i gniew bogów. Podstęp Syzyfa: uwięzienie Tanatosa, boga śmierci. Wieczne życie na ziemi. Uwolnienie Tanatosa. Syzyfowa praca. Mit o Syzyfie – streszczenie Syzyf był człowiekiem popularnym i lubianym. Cieszył się również szacunkiem bogów. Często zapraszano go na uczty i uroczystości, które odbywały się na Olimpie, siedzibie bogów. Syzyf jadał tam pokarmy, które pozwalały mu utrzymać wiecznie młody wygląd. Miał jednak pewną słabość, którą była skłonność do plotkowania. Bogom niezbyt się to podobało, ale nie gniewali się na Syzyfa do czasu, gdy ten wyjawił tajemnicę Zeusa. Zagniewany Zeus postanowił ukarać Zeusa śmiercią. Przebiegły Syzyf nakazał żonie, by nie urządzała mu pogrzebu. W ten sposób chciał mieć powód, by wrócić na ziemię i dopilnować spraw związanych ze swym pochówkiem. Opuściwszy Hades, krainę zmarłych, Syzyf wcale nie zamierzał tam wracać. Ukrył się, a gdy Zeus posłał...
