Nieumiejętność właściwego czyszczenia nosa może mieć poważne konsekwencje zdrowotne, dlatego warto dziecko nauczyć, jak prawidłowo wydmuchiwać nos. Taka umiejętność to także duże ułatwienie dla rodzica, który opiekuje się chorym dzieckiem. Ale jak nauczyć maluszka tej niełatwej sztuki? Przede wszystkim naukę trzeba rozpocząć wtedy, gdy dziecko nie ma kataru i nosek jest drożny. Dzięki temu będzie mogło poczuć podmuch powietrza i zrozumieć, że dmuchać da się zarówno buzią, jak i noskiem. Gdy dobrze to przećwiczy, będzie wiedziało co robić, gdy złapie katar.
Gdy twoje dziecko było niemowlęciem, oczyszczałaś mu nos przy pomocy wody morskiej i aspiratora. Starszy malec powinien wydmuchiwać nos samodzielnie. Im wcześniej zacznie to robić, tym lepiej dla niego. Zacznij naukę, gdy dziecko ma mniej więcej 1,5 roku i można się z nim już dość dobrze porozumieć. Bądź jednak cierpliwa. Bywa, że z samodzielnym wydmuchiwaniem noska mają kłopot nawet 3-, 4-latki – należy dać dziecku czas na przyswojenie nowej umiejętności!
Przede wszystkim dziecko musi wiedzieć, jak się dmucha buzią – bez tego nie ma szans, by zrozumiało, że ma dmuchać noskiem. Oto sprawdzone sposoby, które pomogą malcowi opanować tę sztukę!
Aby osiągnąć zadowalający efekt, przede wszystkim pokazuj dziecku, jak prawidłowo dmuchać nos. Nie jest tajemnicą, że dzieci najlepiej uczą się, obserwując starszych. Zachęcaj malucha do samodzielności. Chwal i doceniaj wysiłki. Mogą się także przydać chusteczki z bajkowymi wzorami.
Gdy dziecko złapie katar, regularnie przypominaj mu o oczyszczaniu noska – samo nie będzie o tym pamiętać. Jeśli oczyszczanie nosa idzie kiepsko (np. dlatego, że nos jest mocno zatkany i nic się z niego nie wydostaje), skorzystaj z wody morskiej w sprayu lub w atomizerze. Przy okazji oczyszczania nosa ucz dziecko, że zużyte chusteczki trzeba wyrzucać do kosza i że gdy się ma katar, trzeba często myć ręce, żeby nie roznosić zarazków.
Zatkany nos nie może pełnić swojej funkcji, to znaczy oczyszczać, ogrzewać i nawilżać przepływającego przezeń powietrza. Efekt? Zimne powietrze trafia przez otwartą buzię prosto do gardła, co może prowadzić do zapalenia górnych (gardło) albo nawet dolnych (krtań, tchawica, oskrzela) dróg oddechowych. To nie koniec problemów: w następstwie powtarzających się infekcji nosa i nosogardła może dojść do rozrostu trzeciego migdałka, a to prowadzi do kolejnych problemów, np. powtarzających się zapaleń ucha. Sposobem na uniknięcie kłopotów jest m.in. dokładne oczyszczanie nosa.
Zobacz także:
Wśród objawów większości chorób wieku niemowlęcego i dziecięcego – gorączka jest wymieniana w pierwszym rzędzie z katarem, kaszlem, wymiotami, biegunką, zmianami na skórze, itd. A co jeśli gorączki nie ma, a dziecko kicha i kaszle? Badania przeprowadzane wśród polskich mam wskazują, że często mają one kłopot z rozpoznaniem gorączki. Wiele matek cierpi również na tzw. „fobię gorączkową”? Podwyższona temperatura dziecka budzi u nich lęk o zdrowie malucha. Mamy często są zdezorientowane, kiedy pediatra słysząc, że dziecko nie gorączkuje (np. podczas zapalenia ucha) – mówi, że to wcale nie jest dobra wiadomość. I że oznacza to, że organizm nie podjął walki z infekcją. Dobra wiadomość jest taka, że układ odpornościowy dzieci dopiero się rozwija. Kiedy mówimy o gorączce u dziecka? Gorączka definiowana jest przez lekarzy jako: podwyższenie ciepłoty ciała w wyniku reakcji organizmu na działanie czynników wytwarzających substancje pirogenne lub podrażnienia ośrodka termoregulacji w mózgu, objaw choroby, najczęstszy powód zgłaszania się do lekarza. Gorączka to jednocześnie jeden z najważniejszych mechanizmów obronnych organizmu zaatakowanego stanem zapalnym. Można określić ją jako wsparcie, na które organizm może liczyć w walce z takimi patogenami jak: wirusy, bakterie, grzyby, itp. Przyjmuje się, że: 36,6–37 stopni oznacza prawidłową ciepłotę ciała, 37–38 stopni to stan podgorączkowy, 38–40 stopni to gorączka , 40 stopni i więcej oznacza niebezpieczną hipertermię. Gorączka lub stan podgorączkowy to znak, że organizm dziecka walczy z infekcją. Gdy dziecko kicha, kaszle i ma gorączkę, nikt nie ma wątpliwości, że naprawdę złapało infekcję. Rodzice niemowląt z reguły wolą, by chore dziecko obejrzał pediatra. Rodzice starszych dzieci – najpierw starają...
Katar u niemowlęcia jest dużą uciążliwością. Zapchany nos sprawia, że dziecko nie chce jeść, gdyż podczas ssania piersi lub smoczka nie ma możliwości zaczerpnięcia powietrza. Zakatarzone niemowlę jest marudne, rozdrażnione i ma problemy ze snem, dlatego należy jak najszybciej pomóc mu w udrożnieniu nosa. Sposoby na katar u niemowlaka Jeżeli zakatarzone niemowlę nie wymaga poważniejszego leczenia (nie ma innych niepokojących objawów, np. gorączki, wyraźnego pogorszenia samopoczucia), można zastosować domowe sposoby łagodzenia kataru. Dr n. med. Ewa Czernicka-Cierpisz poleca siedem prostych, sprawdzonych i bezpiecznych domowych sposobów walki z dziecięcym katarem. Układanie niemowlaka na brzuszku Jeśli niemowlę, które ma katar, jeszcze nie siedzi, należy jak najczęściej układać je na brzuszku. Taka pozycja ułatwia swobodny wyciek wydzieliny z nosa. Można też dziecko nosić oparte o ramię (w pozycji do odbicia) – to też sprzyja wydostawaniu się wydzieliny na zewnątrz. Prawidłowe ułożenie ciała jest konieczne i przyniesie maluchowi ulgę, jednak nie zlikwiduje nieżytu nosa. Należy także pamiętać o bezpieczeństwie dziecka: zaśnięcie w pozycji na brzuchu może być dla niemowlaka niebezpieczne (zwiększa ryzyko śmierci łóżeczkowej – SIDS ). Dziecko należy układać w ten sposób w ciągu dnia, na kilka minut i tylko wtedy, kiedy czuwa. Odpowiednia pozycja do snu Odpowiednią pozycją do snu dla niemowlaka będzie ułożenie maluszka tak, by jego główka była kilka centymetrów wyżej od jego ciała. Zapobiegnie to zakrztuszeniu się i zaleganiu wydzieliny w zatokach. Nie powinno się jednak podkładać poduszki pod główkę malucha, ponieważ może to źle wpłynąć na jego delikatny kręgosłup. Lepszym rozwiązaniem będzie podniesienie łóżeczka o kilka centymetrów do góry (np. podkładając książki pod nogi...
