Michał jesienią skończy siedem lat. Chodzi do przedszkolnej zerówki. Jest nadpobudliwy, nie umie bawić się z dziećmi. Ma kłopoty z zapisywaniem literek, pracami plastycznymi, a także z koncentracją (nie potrafi usiedzieć na miejscu, nie kończy rozpoczętych zadań). Bardzo źle znosi porażki, krzyczy, gdy coś mu się nie uda. Bywa agresywny. Nauczycielki w przedszkolu dużo z nim pracują i podkreślają, że Michał jest bystrym chłopcem.
Niestety, zapewne komplikacje okołoporodowe spowodowały rozmaite problemy (Michał urodził się przed czasem, był niedotleniony, przechodził długą rehabilitację). Wychowawczyni w przedszkolu zasugerowała rodzicom, aby chłopiec został w przedszkolu rok dłużej. Żeby mógł pod okiem przedszkolnych nauczycielek, które orientują się w jego trudnościach, w przyjaznej atmosferze znanego sobie miejsca poćwiczyć umiejętności potrzebne u progu szkoły. Żeby nauczył się koncentrować uwagę, stał się odporniejszy na porażki, zaczął lepiej radzić sobie w grupie i miał większe szanse, że w szkole zostanie przez rówieśników zaakceptowany. Żeby trochę dorósł.
Przypadek Michała to przykład, kiedy, dlaczego i po co czasem warto odroczyć obowiązek szkolny. To daje jeszcze rok na pokonywanie trudności, ćwiczenie rączek i paluszków, umiejętności skupiania się. Pozwala dojrzeć do szkoły emocjonalnie i społecznie. To sprawia, że w pierwszej klasie malec ma większe szanse na sukces. Dzięki temu maleje ryzyko, iż szkoła stanie się dla niego – i dla rodziców – drogą przez mękę. Malec łatwiej znajdzie kolegów, szybciej nauczy się czytać, nie będzie wciąż strofowany za to, że nie słucha pani, nie skupia się na lekcjach, źle pisze...
Podejrzewasz, że was też może dotyczyć podobny problem? Najpierw zastanów się, czy:
Każdy przypadek wymaga przemyślenia. Bywają sytuacje, gdy dziecko, choć ma pewne kłopoty, może spokojnie iść do szkoły. Niekiedy natomiast nie ma sensu na siłę go tam pchać. Najpierw trzeba porozmawiać z panią w przedszkolu. Potem należy zabrać malca do poradni pedagogiczno-psychologicznej na badania określające tzw. gotowość szkolną (pisaliśmy o tym w poprzednim numerze „P”). Jeśli okaże się, że dziecko na szkołę nie jest gotowe, to nie znaczy, że jest mniej zdolne! Większość takich dzieci potem nie ma większych problemów z nauką, dogania rówieśników i świetnie sobie radzi.
Zobacz także: Czy twoje dziecko jest gotowe do szkoły - TEST
Zgłosiliście Państwo projekt zmian w ustawie, na podstawie których sześciolatki nie będą musiały obowiązkowo iść do szkoły. Jest szansa, że zmiany wejdą przed wrześniem tego roku? Zmiany, które zgłosiliśmy, dotyczą nowelizacji ustawy o systemie oświaty. Obecnie o odroczeniu obowiązku szkolnego dla sześciolatka może zdecydować dyrektor szkoły na wniosek rodziców, jednak pod warunkiem, że uzyskają oni pozytywną opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej . Obecnie bardzo długo trzeba czekać na wizytę w poradni, wielu rodziców nie będzie w stanie uzyskać opinii psychologa, gdyż poradnia nie jest w stanie zdiagnozować wszystkich dzieci. Poza tym rodzice nie chcą takiego stygmatyzowania dziecka , kiedy psycholog napisze, że ono nie w pełni dobrze się rozwija i dlatego nie pójdzie do szkoły. Chcemy, żeby nie było obowiązku uzyskania opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej. Decyzję, czy dziecko powinno rozpocząć naukę w szkole w wieku lat 6 czy 7, powinni podjąć rodzice. Czytaj też: Czy dziecko jest gotowe do szkoły? Czy jednak rodzice mają dostateczną wiedzę, żeby decydować, że ich dziecko nadaje się lub nie nadaje do szkoły? Uważam, że musimy zaufać rodzicom. Obniżenie wieku szkolnego zostało wprowadzone na siłę. Nie jesteśmy przeciw edukacji 6-letnich dzieci, jednak ona może odbywać się w przedszkolu, w dobrych warunkach dla dziecka. Dziś słyszymy, że przedszkola będą zamykane, a dzieci zostały na siłę przeniesione do szkół, które nie są do tego przygotowane. Natomiast przedszkola, w których są dobre warunki do edukacji, będą zamykane, bo ktoś się uparł, że edukacja musi się odbywać w szkolnych ławkach. Zgłasza się do mnie wielu rodziców, pytają, co zrobić. Ja wierzę rodzicom: żaden rodzic, który obserwuje swoje dziecko, nie podejmie niewłaściwej decyzji. Posyłanie dzieci 6-letnich do szkoły powinno być prawem rodzica , a nie...
Kupiłaś piórnik, kredki i farby, podręcznik, może nawet tornister. Z takimi gadżetami zaczęła się szkolna kariera twojego dziecka. Kariera na szkolnym „poziomie zero”. Czy na pewno wiesz, co kryje się za słowami „ przygotowanie do nauki w szkole ”, skoro po pierwszych tygodniach widzisz, że zajęcia w zerówce z prawdziwą szkołą nie mają wiele wspólnego? Spróbujemy odpowiedzieć na pytania, które najczęściej zadają rodzice. Dlaczego sala zerówki nie wygląda jak klasa? Przygotowanie do nauki szkolnej nie musi odbywać się w klasycznych szkolnych ławkach. Wystarczą stoliki jak w przedszkolu i wygodny dywan. Na tym poziomie rozwoju dziecko może skupić uwagę mniej więcej przez 30 min, potrzebuje dużo ruchu i urozmaiconych form zajęć – zajęcia statyczne powinny być przeplatane ruchowymi, które świetnie wpływają na rozwój, np. doskonalą koordynację wzrokowo-ruchową, rozwijają wyobraźnię. Rysowanie przy stolikach, słuchanie opowieści pani w kółku na dywanie, tańce w rytm piosenki – to tylko kilka sposobów na pracę z dziećmi. Siedzenie w ławkach byłoby nie tylko monotonne, ale też niezdrowe i dla ciała, i dla umysłu. Na czym tak naprawdę polega przygotowanie do szkoły? Nie tylko na nauce literek i cyferek. Zdobywanie wiedzy o świecie, rozwój mowy , sprawności manualne, aktywność twórcza, umiejętność pracy w zespole, nawiązywanie kontaktów społecznych – to wszystko solidne podstawy do rozpoczęcia szkolnej kariery. Zerówka służy też wyrównaniu różnic edukacyjnych . Trafiają do niej dzieci, które wcześniej chodziły do przedszkola, i te, które dotąd były w domu. Wspólnie uczą się samodzielności, pracy w grupie, nabierają wiary we własne możliwości i porównują, co potrafią rówieśnicy. Sprawdź w teście , czy dziecko jest gotowe do szkoły. Dlaczego dzieci w zerówce nie muszą odrabiać prac domowych? W zerówce zdarzają...
Mały Jaś co rano odwożony jest przez dumnego tatę do popularnej pod Warszawą społecznej szkoły, do której został przyjęty po spotkaniu kwalifikacyjnym. Były wspólne zabawy z innymi kandydatami, rozwiązywanie zadań pod okiem nauczyciela, rozmowa rodziców z panią dyrektor. Potem kilka tygodni pełnego napięcia oczekiwania i w końcu upragniony telefon: „Państwa syn został uczniem naszej szkoły. Gratulujemy!”. Ośmioletniemu Kubie dwa lata temu udało się dostać do zerówki w szkole katolickiej (prowadzonej przez zakon) – ale dopiero z listy rezerwowej i po wielu wizytach zdeterminowanej mamy. – Rozmowa syna z nauczycielką poszła dobrze, ale zdaje się, że wyłożyliśmy się z mężem na spotkaniu z ojcem dyrektorem – opowiada mama Kuby. – Na szczęście potem ktoś zrezygnował i udało się. Siedmioletniemu Kacperkowi, a raczej jego rodzicom, taka radość nie była dana. Kacper chodzi do pierwszej klasy szkoły publicznej. Ale nie takie były plany. Wiosną zeszłego roku Kacperek wziął udział w spotkaniu kwalifikacyjnym dla małych kandydatów do jednej z prywatnych szkół w Warszawie. Nie został przyjęty. – Do dziś nie wiem, dlaczego mój syn się nie dostał. Najgorsza była forma, w jakiej poinformowano nas o tym. Usłyszeliśmy z mężem, że przyjęto dzieci najlepsze. I już – wspomina Magda, mama Kacpra. – Czuliśmy się okropnie, jakbyśmy to my nie zdali egzaminu... Na szczęście Kacper nie był tego wszystkiego świadomy. Jak wygląda rekrutacja do zerówki w prywatnej szkole? W rekrutacji uczestniczą czasami już dzieci idące do szkolnej zerówki. Można oczywiście zostawić dziecko w zerówce przedszkolnej, ale wielu rodziców obawia się, że za rok trudniej będzie zapisać je do wybranej prywatnej podstawówki, bo miejsca w pierwszej kolejności zajmą sześciolatki z danej szkoły. Sprawdzian przybiera najczęściej formę spotkania z panią...
