Czy alimenty wlicza się do dochodu: czy liczą się do zasiłku rodzinnego i do kredytu?

Opieka naprzemienna po rozwodzie polega w na tym, że dzieckiem zajmują się na przemian matka i ojciec. Dziecko przebywa pod opieką raz jednego, raz drugiego rodzica w dłuższych okresach, np. przez tydzień u jednego z rodziców, następnie przez kolejny tydzień u drugiego. Podstawową zaletą opieki naprzemiennej nad dzieckiem jest zachowanie równych relacji dziecka z obojgiem rodziców. Ale są też wady takiego rozwiązania. Aby sąd przyznał rodzicom pieczę wspólną nad dzieckiem, muszą oni udowodnić, że będzie to korzystne dla ich potomstwa. Czym jest opieka naprzemienna nad dzieckiem? W ramach pieczy wspólnej dziecko po rozwodzie rodziców mieszka przez tyle samo czasu z tatą i z mamą. Najczęściej jest to rozwiązywane tak, że na tydzień dziecko jedzie do jednego z rodziców, a na kolejny tydzień do drugiego. Rodzice zachowują pełnię praw rodzicielskich. Kiedy sąd ustala opiekę naprzemienną po rozwodzie? Jeśli rozwodzący się rodzice wystąpią do sądu ze zgodnym wnioskiem o przyznanie im wspólnej opieki nad dzieckiem i przedstawią (najlepiej wraz z pozwem rozwodowym ) plan wychowawczy, a sąd uzna, że takie rozwiązanie jest dobre dla dziecka, może ustanowić opiekę naprzemienną. W tym przypadku w wyroku rozwodowym sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom. Ważne: Aby uzyskać prawo do opieki naprzemiennej, niezbędna jest zgoda rozwiedzionych rodziców. Jeśli więc rodzice nie porozumieją się co do spraw dotyczących dziecka i nie podpiszą porozumienia wychowawczego, sąd ograniczy władzę rodzicielską jednego z nich. To wyklucza możliwość opieki naprzemiennej. Sąd nie zgodzi się także na pieczę wspólną, jeśli rodzice mieszkają w innych miejscowościach, ponieważ uniemożliwiałoby to dziecku uczęszczanie do jednego przedszkola lub jednej szkoły. Opieka naprzemienna a plan wychowawczy W planie wychowawczym złożonym wraz z wnioskiem o sprawowanie opieki...

Władza rodzicielska oznacza sprawowanie opieki przez rodziców (rodzica) nad małoletnim dzieckiem. Wygasa, kiedy dziecko staje się pełnoletnie. Rodzice posiadający pełnię władzy rodzicielskiej mają obowiązek dbania o dobro dziecko, o jego wychowanie, opiekę nad nim i odpowiednie zarządzanie jego majątkiem. Władzę rodzicielską można jednak utracić. Ograniczenie, pozbawienie lub zawieszenie praw rodzicielskich może zostać orzeczone przez sąd, np. po rozwodzie, separacji, unieważnieniu małżeństwa lub w przypadku rażącego zaniedbywania obowiązków przez rodziców lub jednego rodzica. Na czym polega władza rodzicielska? Zgodnie z zapisami w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym rodzice wykonujący władzę rodzicielską mają obowiązek sprawowania opieki nad dzieckiem oraz jego majątkiem, a także poszanowania godności i praw dziecka. Muszą postępować zgodnie z dobrem dziecka i interesem społecznym. Czas trwania władzy rodzicielskiej jest ograniczony do momentu osiągnięcia przez dziecko pełnoletności. Ważne! Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W istotnych sprawach dotyczących dziecka rodzice podejmują decyzje wspólnie. Jeśli nie mogą dojść do porozumienia, rozstrzyga sąd opiekuńczy. Obowiązki rodziców Mając władzę rodzicielską, rodzice są ustawowymi przedstawicielami dziecka . Zobowiązani są do: troszczenia się o emocjonalny i fizyczny rozwój dziecka , zapewnienia dziecku edukacji odpowiedniej do jego uzdolnień, tak by w przyszłości mogło podjąć pracę, szanowania praw dziecka, zarządzania majątkiem dziecka. Uwaga! Zarządzanie majątkiem nie obejmuje zarobków dziecka ani przedmiotów, które otrzymało. Rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich...

Z Anką byliśmy zakochani, jak wiele par w naszym wieku. Dopiero skończyliśmy studia, zaczynaliśmy żyć. Nie myślałem o przyszłości, nie byłem gotowy na poważne deklaracje. Ale jak już Wiktorek się urodził, wziąłem za niego odpowiedzialność. Niczego więcej Anka nie może ode mnie oczekiwać. Nie będę brać ślubu z powodu dziecka. Mam prawo nie być gotowy Nawet nie wiem, kiedy to się stało. Wróciliśmy z wakacji i parę tygodni później Anka oświadczyła, że zrobiła test. Wyszedł pozytywny. Śmiała się przez łzy, chociaż to był dla nas szok. Ja też się śmiałem, ale potem zacząłem myśleć. Co dalej z moją pracą? Dopiero zacząłem się rozwijać w nowej firmie. Co z moimi planami na podróże? Zawodowo robię zdjęcia, jeżdżę po świecie, nie usiedzę na tyłku w jednym miejscu dłużej niż parę tygodni. No i nie oszukujmy się, nie myślałem wcześniej, że to właśnie z Anką spędzę całe życie.  Powiedziałem jej wprost, że żadnego ślubu nie będzie. Płakała, naciskała, szantażowała... Byłem nieugięty. Chodziło przecież o całe moje życie. Nie planowaliśmy dziecka, tak po prostu wyszło. Nie byłem gotowy na małżeństwo, mam do tego prawo. Po co pakować się w coś, co nikomu nie przyniesie szczęścia? Bo i Anka nie byłaby ze mną szczęśliwa, próbowałem jej tłumaczyć. Ale to nie tak, że zostawiłem ją ze wszystkim samą. Jestem na tyle dojrzały, żeby wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Dobrowolnie płacę całkiem spore alimenty. Jak jestem w Polsce, to regularnie odwiedzam Ankę i Wiktorka, bawię się z synkiem, jak trzeba, to coś kupię, zawiozę, pomogę, załatwię... Jestem pewny, że tak jest lepiej dla wszystkich. Mam paru kolegów, którzy wpakowali się w małżeństwo z powodu ciąży i nie są to wcale miłe historie. Piotrek Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy...