Mit o Syzyfie – streszczenie, plan wydarzeń, charakterystyka bohatera
Mit o Syzyfie to jeden z przykładów ponadczasowej wartości starożytnej literatury greckiej. Przejmujący tragizm postaci był i jest inspiracją dla pisarzy i innych twórców. Streszczenie mitu o Syzyfie pozwoli ci przypomnieć sobie i uporządkować najważniejsze informacje na temat dziejów jednego z największych nieszczęśników w historii świata.
Mit o Syzyfie był między innymi inspiracją do powstania związku frazeologicznego „syzyfowa praca”, oznaczającego ciężkie starania, wysiłki, nieprzynoszące żadnych efektów. Mitologiczny motyw Syzyfa znajduje zastosowanie także w dziedzinie psychologii. Tak zwany syndrom Syzyfa pojawia się między innymi u sportowców, którzy mimo wciąż podejmowanych wysiłków nie osiągają lepszego wyniku w klasyfikacjach (choć teoretycznie powinni być coraz lepsi).
Spis treści:
- Mit o Syzyfie – plan wydarzeń
- Mit o Syzyfie – streszczenie
- Interpretacja mitu o Syzyfie
- Motyw kary w micie o Syzyfie
- Charakterystyka Syzyfa
Mit o Syzyfie – plan wydarzeń
- Syzyf władcą Koryntu.
- Udział Syzyfa w uczcie na Olimpie.
- Plotkowanie Syzyfa i gniew bogów.
- Podstęp Syzyfa: uwięzienie Tanatosa, boga śmierci.
- Wieczne życie na ziemi.
- Uwolnienie Tanatosa.
- Syzyfowa praca.
Mit o Syzyfie – streszczenie
Syzyf był człowiekiem popularnym i lubianym. Cieszył się również szacunkiem bogów. Często zapraszano go na uczty i uroczystości, które odbywały się na Olimpie, siedzibie bogów. Syzyf jadał tam pokarmy, które pozwalały mu utrzymać wiecznie młody wygląd. Miał jednak pewną słabość, którą była skłonność do plotkowania. Bogom niezbyt się to podobało, ale nie gniewali się na Syzyfa do czasu, gdy ten wyjawił tajemnicę Zeusa.
Zagniewany Zeus postanowił ukarać Zeusa śmiercią. Przebiegły Syzyf nakazał żonie, by nie urządzała mu pogrzebu. W ten sposób chciał mieć powód, by wrócić na ziemię i dopilnować spraw związanych ze swym pochówkiem. Opuściwszy Hades, krainę zmarłych, Syzyf wcale nie zamierzał tam wracać. Ukrył się, a gdy Zeus posłał doń samego boga śmierci, Tanatosa — Syzyf uwięził go w lochach. W tej chwili z ziemi zniknęła śmierć, a ludzie zyskali nieśmiertelność.
Bogowie nie mogli tego tak zostawić. Bóg Hermes uwolnił Tanatosa, który sprowadził Syzyfa do Tartaru, najbardziej mrocznej części Hadesu. Jak głosi mit, aż do dziś wtacza pod górę głaz, który na szczycie spada i Syzyf musi znów go wtaczać.
Interpretacja mitu o Syzyfie
Mit o Syzyfie jest mitem pesymistycznym — ukazuje bezsens życia i śmierci. Syzyf był królem Koryntu, który stracił tron i uznanie, gdy zdradził sekret Zeusa. Dwa razy udało mu się oszukać śmierć. Za trzecim razem nie był dość przebiegły i został ukarany.
W opowieści ukazana jest mitologiczna wizja czasu. Praca Syzyfa jest nieskończona, czas jest czymś w rodzaju zamkniętego kręgu, symbolem uwięzienia człowieka w schematach, w błędnym kole.
Syzyf stał się również symbolem francuskiego egzystencjalizmu. Ma świadomość braku celu swej pracy, lecz nie poddaje się i zaczyna wszystko wciąż od nowa. Człowiek, podobnie jak Syzyf, pomimo absurdu życia powinien szukać wartości w sobie i tym, co robi, i nie oddawać się mimo braku efektów.
Motyw kary w micie o Syzyfie
Ukarany przez bogów Syzyf ma wtaczać na szczyt góry ciężki głaz, lecz kamień stacza się za każdym razem gdy Syzyf zbliża się do szczytu. To właśnie stąd pochodzi związek frazeologiczny „syzyfowa praca” - praca, której nigdy nie da się skończyć, która nie przynosi rezultatów.
Charakterystyka Syzyfa
Syzyf był władcą Koryntu. Dobrze wypełniał swoje obowiązki. Państwo było bogate, ludowi żyło się dostatnio. Syzyfowi niczego nie brakowało do szczęścia, był jednym z tych, o których można powiedzieć, że urodzili się pod szczęśliwą gwiazdą.
Miał zaszczyt często bywać na Olimpie. Niestety, zgubiło go zamiłowanie do rozsiewania plotek. Syzyf nie potrafił utrzymać w sekrecie żadnej powierzonej mu tajemnicy.
Zaletami Syzyfa była odwaga i kreatywność. Dzięki sprytowi podkradał z Olimpu nektar i ambrozję. Potrafił przechytrzyć nawet Tanatosa, władcę śmierci. Przyczynił się w ten sposób całej ludzkości (wraz z uwięzieniem Tanatosa śmierć przestała istnieć). Odsunął w ten sposób od ludzi to, czego bali się najbardziej, czyli śmierć i choroby.
Zobacz także: