Ten słynny wiersz Adama Mickiewicza, który poznają wszyscy polscy uczniowie, jest prawdziwą pochwałą młodości. Choć napisany językiem, który współczesnemu czytelnikowi może sprawiać lekką trudność w odbiorze, zawiera treści bliskie sercu niemal każdego wchodzącego w dorosłe życie człowieka, czyli odwieczny spór młodego pokolenia ze starym, kontrast między młodością a starością, między nowym, świeżym spojrzeniem na świat, a jego starą skostniałą wizją. W tym wypadku nowością jest to, co niesie romantyzm, a stare są oświeceniowe ideały (między innymi konflikt między uczuciem a rozumem).
„Oda do młodości” Mickiewicza powstała w wyniku inspiracji innym dziełem – wierszem Friedricha Schillera „Do radości”, który jest dziś tekstem hymnu Unii Europejskiej.
Przedstawiamy streszczenie utworu, który powstał na przełomie dwóch epok - oświecenia i romantyzmu. I zawiera cechy zarówno jednej, jak i drugiej epoki.
Spis treści:
„Odę do młodości” otwiera wers na temat ludzi porównanych do szkieletów. Chwilę potem podmiot liryczny zwraca się do młodości, by dodała mu skrzydeł. Chce się wznieść ponad martwotę, zyskać jak najszerszą perspektywę i otwartość na to, co nowe i pełne nadziei.
Przeciwieństwem młodości jest gnuśność, samolubstwo i ograniczenie „starców” przywiązanych do zasad panujących dotąd wśród ludzi. Podmiot liryczny wypowiada się o „starych” z pogardą, nie szczędząc obrazowych porównań.
Jednocześnie jest pełen wiary w moc młodości. Innymi słowy, w siłę młodych w walce z tym, co powinno minąć. Osoba mówiąca w wierszu woła:
„Gwałt niech się gwałtem odciska,
A ze słabością łamać uczmy się za młodu!”
Młodość to również, zdaniem podmiotu lirycznego, zdolność nawiązywania trwałych przyjaźni:
„Razem młodzi przyjaciele!
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;
Jednością silni, rozumni szałem,
Razem młodzi przyjaciele!”
Mimo że na świecie wciąż panuje „noc głucha”, to „miłość ogniem zionie”, czyli lada chwila zrobi się nie tylko jasno, ale i ciepło. Miłość (serce) zwycięży rozum, dzięki pokoleniu młodych.
Adam Mickiewicz napisał „Odę do młodości” w Boże Narodzenie 1820 roku (dokładnie 26 grudnia, dwa dni po swych 22. urodzinach). To czasy, kiedy kończy się epoka oświecenia (wiek rozumu), a do głosu dochodzą romantycy. W tej sytuacji spór starych z młodymi jest nieunikniony...
Informację na temat gatunku mamy jak na dłoni, w tytule utworu. To oda, która odznacza się podniosłym tonem, pochwałami na cześć osoby, zjawiska czy rzeczy i określana jest jako gatunek klasyczny, znany już starożytnym.
Analiza ody odkrywa przed nami, że to wiersz o formie nieregularnej i niedokładnych rymach. Dodaje to dramatyzmu i może być odczytywane, jako przejaw buntu, przeciw tworzeniu strof o równej liczbie wersów, takiej samej liczbie sylab i układzie rymów (na sposób klasyczny, więc oświeceniowy).
W wierszu zastosowane są apostrofy, bezpośrednie zwroty do młodości, przyjaciół, czytelników, ziemi i wolności. Mickiewicz w swoim dziele umieścił porównania i epitety o znaczeniu przenośnym. Są też metafory, które pobudzają wyobraźnię czytelnika.
Tekst ma podniosły i emocjonalny charakter (wykrzyknienia). Utwór łączy cechy oświeceniowe i romantyczne. Kompozycja opiera się na kontraście między młodością a starością.
Jeśli chodzi o interpretację, nie ma wątpliwości, że młodość ukazana jest jako wartość o wielkiej mocy. Podmiot liryczny wierzy w jej potęgę, podobnie jak w siłę przyjaźni pomiędzy młodymi. Porównuje światopogląd starych i młodych, zdecydowanie na korzyść potencjału młodzieży. Wyśmiewa przy tym wady świata tworzonego przez „starych”, pozbawionego świeżości, autentyczności, emocji, przyjaźni, aktywności, rozmachu i wyobraźni. Kontrast między pokoleniami jest jak przepaść... Podmiot liryczny wzywa do rewolucji, w której młodość wygra z odrażającą starością.
Jak widzisz na podstawie streszczenia, analizy i interpretacji „Ody do młodości”, utwór porusza takie zagadnienia jak:
Zobacz także:
„Stepy akermańskie” to pierwszy wiersz z cyklu „Sonety krymskie”, do których inspiracją była podróż Adama Mickiewicza na Krym. Każdy utwór opisuje inną przestrzeń. „Stepy akermańskie” to poetycka relacja ze stepu (który porównany został do oceanu). Inne wiersze dotyczą takich romantycznych pejzaży jak: góry („Widok gór ze stepów Kozłowa”, „Czatyrdach”, „Ałuszta w nocy”), ruiny („Bakczysaraj” i „Ruiny zamku w Bakłakławie”), nocne niebo („Bakczysaraj w nocy”), groby („Grób Potockiej”, „Mogiły haremu”), szczyt nadmorskiej skały („Ajudah”), otwarta przestrzeń bez granic („Bajdary”), piękna kraina dostatku oraz wspomnień i marzeń („Pielgrzym”), dolina i nadmorskie skały („Ałuszta w dzień”). Spis treści: „Stepy akermańskie”: streszczenie Analiza i interpretacja sonetu „Stepy akermańskie” Środki stylistyczne w „Stepach akermańskich” „Stepy akermańskie”: streszczenie W pierwszym wersie wiersza podmiot liryczny porównuje step do oceanu (a swój powóz do łódki). Wodnych skojarzeń jest w tym utworze dużo więcej… (koralowe burzany, powódź traw). W ten na wskroś poetycki sposób podmiot liryczny opowiada o wrażeniach odbieranych za pomocą różnych zmysłów: wzroku – widzi „zieloność” traw, „powódź” kwiatów, błysk białego obłoku, zapadający mrok, błysk rzeki Dniestr, koralowe burzany, słuchu – słyszy szum traw, ciszę, lecące żurawie, motyla kołyszącego się na źdźble trawy, dotyku – czuje śliskość węża dotykającego ziół stepowych, zapachu — ogrom kwiatów określony jako powódź, musi wydawać wyczuwalny zapach, podobnie jak trawy i zioła, o których również mowa w utworze. Wraz ze wszystkimi uczestnikami podróży w pewnym momencie słyszymy: „Stójmy!” Bezruch i panująca cisza skłania podmiot...
Terminy: prometeizm oraz postawa prometejska oznaczają poświęcenie się dla dobra społeczeństwa. Bardzo ważne jest, by postaci Prometeusza nie pomylić z bohaterem innego mitu, Syzyfem . Dzięki naszemu streszczeniu mitu o Prometeuszu i związanych z nim zagadnień, łatwo utrwalisz sobie wszystko, co warto wiedzieć na ten temat. Spis treści: Mit o Prometeuszu – plan wydarzeń Mit o Prometeuszu – streszczenie Problematyka mitu o Prometeuszu Mit o Prometeuszu – plan wydarzeń Dzieło Prometeusza: powstanie człowieka z gliny i łez. Ogień — dar Prometeusza dla ludzi. Zesłanie Pandory, a wraz z nią chorób i nieszczęść. Podstęp Prometeusza. Prometeusz ukarany. Mit o Prometeuszu – streszczenie Prometeusz był tytanem (tytani to jedni z pierwszych bogów), który ulepił człowieka. Stworzył go z gliny zmieszanej ze łzami i wyposażył w duszę z iskier ukradzionych z rydwanu Heliosa (bóg Słońca). Ulepiony przez Prometeusza człowiek był nagi, słaby i nieświadomy swoich czynów. Przypominał jednak swą postacią bogów. Prometeusz dał człowiekowi ogień, by go ogrzewał i chronił przed zwierzętami. Naraził się tym Zeusowi, bo ogień mógł być przynależny tylko bogom. Prometeusz przekazał też człowiekowi wiedzę na temat przyrody, nauczył pisać i liczyć. Wszystko to rozzłościło Zeusa. Gromowładny wezwał do siebie Hefajstosa (boga ognia) i rozkazał mu stworzyć kobietę o urodzie bogini. Afrodyta (bogini miłości i piękna) obdarowała tę kobiecą postać talentem uwodzenia. Atena (bogini mądrości) nauczyła ją kobiecych prac. Tak powstała Pandora, która zeszła na ziemię z tajemniczą puszką. Pandora udała się do Prometeusza, ten jednak zorientował się, że to podstęp i odesłał Pandorę. Niestety brat Prometeusza, Epimeteusz, ożenił się z piękną...
Wszystko zaczyna się wiosną 1771 roku. Akcja rozgrywa się w Wahlheim i jego okolicy (nie Waldheim, jak podają błędnie niektóre opracowania, Wahlheim jest nazwą fikcyjną wymyśloną przez autora). Werter wspomina również inne miejsca, ale podaje tylko pierwsze litery ich nazw. W listach do przyjaciela pisze o miłostkach i wielkiej nieszczęśliwej miłości, o matce (która nie zapewniła mu idealnego dzieciństwa), o przyrodzie i sztuce (zajmują go zwłaszcza takie jej dziedziny jak rysunek i literatura), o radości i smutku, śmierci i samobójstwie. Spis treści: „Cierpienia młodego Wertera”: plan wydarzeń „Cierpienia młodego Wertera”: streszczenie krótkie „Cierpienia młodego Wertera”: streszczenie szczegółowe Geneza i gatunek powieści „Cierpienia młodego Wertera” „Cierpienia młodego Wertera”: opis bohaterów „Cierpienia młodego Wertera”: plan wydarzeń Przyjazd Wertera w okolice Wahlheim i zachwyt bohatera otaczającym go pięknem. Pierwsze spotkanie z parobkiem zakochanym we wdowie. Zapoznanie z Lottą. Wizyta Wertera i Lotty u proboszcza. Zakochanie się Wertera w Lotcie. Powrót Alberta, narzeczonego Lotty. Postanowienie Wertera o wyjeździe z Wahlheim. Rozmowa Wertera i Alberta o samobójstwie. Zazdrość Wertera o Lottę. Wyjazd Wertera. Praca Wertera u posła. Poznanie panny von B. i hrabiego C. Zawiadomienie o ślubie Alberta i Lotty. Wyproszenie Wertera z przyjęcia. Odwiedziny Wertera w rodzinnych stronach. Wizyta Wertera u księcia. Powrót do Wahlheim. Nieszczęścia spotykające ludzi z otoczenia Wertera (wydalenie z pracy parobka zakochanego we wdowie, u której służył; śmierć dziecka i starego proboszcza, dzieje szaleństwa Henryka zakochanego w Locie). Zachwyt Wertera nad „Pieśniami Osjana” Parobek - mordercą. Plany samobójcze...
