„Mamy happy end”: 10-miesięczny Marcinek, zamiast w szpitalu, spędzi święta z rodzicami!

Hannah Violet ma 23 lata i prowadzi na TikToku profil @h.anviolet. Trzy lata temu rozbolał ją brzuch i plecy. Trafiła do szpitala, gdzie nagle odeszły jej wody, a lekarze poinformowali ją, że zaczęła rodzić. Informacja ta była dla niej o tyle zaskakująca, że cały czas brała tabletki antykoncepcyjne, od miesięcy nosiła ten sam rozmiar ubrań, a jej sylwetka się nie zmieniła. Szokujące? Nie tak bardzo Jak się okazało, przypadek Hannah nie jest odosobniony. Pod jej postem pojawiły się komentarze pokazujące, że więcej kobiet dowiaduje się o ciąży bardzo późno, choć niekoniecznie dopiero w momencie porodu. Choć antykoncepcja hormonalna jest uznawana za najskuteczniejszą, to i w jej przypadku (zwłaszcza po błędach w przyjmowaniu pigułek) może dojść do ciąży. „Podobnie było u mnie. Też stosowałam antykoncepcję, ale o ciąży dowiedziałam się w 27. tygodniu”, „A ja dowiedziałam się, że będę miała dziecko w 34. tygodniu ciąży i również brałam tabletki antykoncepcyjne. Moja córka niebawem skończy siedem lat” – napisały w komentarzach dwie kobiety. Skończyło się dobrze, ale lepiej tego unikać Zarówno dziecko Hannah, jak i dzieci innych internautek zażywających w ciąży tabletki antykoncepcyjne, urodziły się zdrowe i rozwijają się dobrze. Lekarze jednak twierdzą, że przyjmowanie hormonów w ciąży może niekorzystnie wpłynąć na rozwój płodu lub spowodować poronienie. Dlatego zalecają, aby po stwierdzeniu ciąży jak najszybciej odstawić antykoncepcję hormonalną. Aby stwierdzić, czy doszło do ciąży podczas przyjmowania antykoncepcji hormonalnej, trzeba zbadać poziom beta HCG i udać się na wizytę u ginekologa, gdyż hormony z tabletek mogą zafałszować wyniki testów ciążowych z apteki.   @h.anviolet That’s one way to get yourself banned from microgynon ##ididntknowiwaspregnant ##crypticpregnancy ##crypticpregnancyawareness...

Pamiętam, jak miałem pretensje do swoich rodziców, że nadal traktują mnie jak dziecko, a ja przecież jestem już pełnoletni. Miałem wtedy 19 lat. – Dorosły to ty dopiero będziesz – odpowiadał ze spokojem mój tata. – Do tego trzeba nabrać życiowego doświadczenia. Nie wiem, jak długo jego zdaniem miałem go nabierać, pewnie przez lata. Żaden z nas wtedy nawet nie przypuszczał, że już wkrótce los da mi przyspieszoną lekcję dorastania. Dwa miesiące przed moimi dwudziestymi urodzinami moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym . Nagle ja, rozpieszczony jedynak, zostałem zupełnie sam, ze swoim bólem i problemami. Musiałem naprawdę zacząć żyć jak dorosły człowiek Ale najpierw jakoś się pozbierać i zorganizować pogrzeb, chociaż nie miałem na to sił. Pomagali mi przyjaciele rodziców, bo dziadkowie już też nie żyli. Pochowałem rodziców w tym samym grobie, w którym leżeli rodzice mamy. Dziadkowie zmarli, kiedy byłem kilkuletnim dzieckiem, mimo to doskonale ich pamiętam. Byłem ich ukochanym, jedynym wnukiem, poświęcali mi mnóstwo czasu. Dziadków ze strony taty nie znałem, powiedział mi, że odeszli na długo przed moim urodzeniem. Czy nie dziwiło mnie, że nigdy nie jeździmy do nich na cmentarz? Ani trochę. W ogóle o tym nie myślałem, bo nie byłem z nimi w żaden sposób związany uczuciowo. Nawet nie wiedziałem, gdzie są pochowani. Dwa miesiące po śmierci rodziców przyjaciel taty, prawnik, zwrócił mi delikatnie uwagę, że powinienem wystąpić do sądu o nabycie spadku. – Wiem, że to dla ciebie trudne, ale te kwestie trzeba uregulować, mimo że jesteś jedynym ustawowym spadkobiercą – powiedział. Nie chciałem nawet chodzić do sądu, bo nadal w sercu nie mogłem pogodzić się z odejściem rodziców, dałem więc panu Witoldowi swoje pełnomocnictwo, żeby załatwił wszystko za mnie. Zapewnił mnie, że odbędzie się tylko...

Urodziłam moją Kasię w wieku szesnastu lat. Ktoś by powiedział: patologia. Ale nie byłam z żadnej patologii. Tak się stało i już. Choć początkowo nie było łatwo, dziś niczego nie żałuję. Gdyby nie moi cudowni rodzice, nie dałabym sobie rady. Zapewne oddałabym Kasię do adopcji, zostawiła w szpitalu, albo, co jeszcze gorsze, próbowała usunąć ciążę. Sama byłam przecież jeszcze dzieckiem, przerażoną, naiwną smarkulą. Ojciec Kasi był ode mnie dwa lata starszy, ale też nie miał pojęcia o życiu ani o wychowaniu dziecka. Poza tym jego rodzice nie bardzo pragnęli, żeby się w to wychowanie angażował. Miał studiować prawo, robić karierę, a nie zajmować się zmienianiem pieluch.   – Nie chcę tego dziecka! – płakałam w domu – nie dam sobie rady, nie potrafię.   Mama spokojnie tłumaczyła, że oni we wszystkim mi pomogą.   – Do końca życia byś żałowała, gdybyś zdecydowała się na aborcję – powtarzała cierpliwie.   Wtedy miałam do niej żal, zarzucałam jej, że nie myśli o mnie, tylko o tym dziecku. Dziś wiem już, jaka ta moja mama była mądra, dobra, kochana. Kiedy czytam czasem w gazetach albo oglądam w telewizji zwierzenia dziewczyn, które w młodym wieku zaszły w ciążę i ojciec lub matka wyrzucili je z domu, wydaje mi się to niepojęte. Wtedy dopiero zdaję sobie sprawę, jakie szczęście miałam w życiu, że urodziłam się w takiej właśnie rodzinie, jak moja.   Kiedy Kasia przyszła na świat, nie miałam pojęcia, jak się nią opiekować, bałam się wziąć na ręce takie maleńkie, kruche ciałko. I znowu to mama przeprowadziła mnie przez pierwsze miesiące życia mojej córeczki. To ona nauczyła mnie ją kochać. Dzięki rodzicom i ich pomocy zdałam maturę, a kiedy Kasia poszła do przedszkola, ja zaczęłam studia. Zaoczne, ale jednak. Okazało się, że pierwszy mąż tylko udawał, że akceptuje Kasię Na studiach...