Bohaterowie dziecięcej wyobraźni… czego mogą nas nauczyć?

Ballada „Świtezianka” Adama Mickiewicza to utwór na wskroś baśniowy, więc autor nie podaje dokładnego miejsca i akcji wydarzeń. Wiemy jedynie, że opowieść zaczyna się latem, a kończy jesienią. I że każda ze scen ma miejsce w nocy. „Świtezianka” opowiada historię uczucia wystawionego na próbę. Na utwór można powołać się, pisząc rozprawkę na temat: miłości, zdrady oraz winy i kary. Spis treści:   „Świtezianka” – plan wydarzeń  „Świtezianka” – streszczenie  Geneza utworu „Świtezianka”  „Świtezianka” – opis bohaterów  „Świtezianka”: plan wydarzeń Utwór jest balladą, której fabułę można przedstawić w następujących punktach: Spotkanie chłopaka i dziewczyny nad brzegiem Świtezi.  Propozycja wspólnego życia złożona przez młodzieńca.  Odrzucenie propozycji przez dziewczynę.  Przysięga miłości zakochanego chłopaka.  Ostrzeżenie przed skutkami złamania danego słowa.  Odejście dziewczyny.  Kuszenie młodzieńca przez nimfę.  Złamanie obietnicy.  Kara za złamanie obietnicy.  Śmierć kochanków.  „Świtezianka”: streszczenie Co noc nad brzegiem jeziora Świteź spotykają się chłopak i dziewczyna. On to przystojny strzelec. O niej wiemy jedynie, że jest płochliwa i niezwykle tajemnicza. Dziewczyna nie mówi o sobie właściwie nic, a po każdej schadzce znika jak kamfora.  „Skąd przyszła? - darmo śledzić kto pragnie, Gdzie uszła? - nikt jej nie zbada. Jak mokry jaskier wschodzi na bagnie, Jak nocny ognik przepada.” Mimo że oboje nie znają się dobrze, wszystko wskazuje na to, że są w sobie zakochani. Pewnej nocy chłopak przysięga dziewczynie miłość i wierność aż po grób. Chce, by zamieszkała z nim w pobliskiej chatce, gdzie będzie dbał, by nigdy niczego im nie zabrakło (wymienia: owoce,...

Musiałam to zrobić. Musiałam zabrać Markowi naszego syna. Dziś wiem, że to był dla męża początek końca. Muszę opowiedzieć tę historię, bo szukam rozgrzeszenia. Sama nie potrafię sobie wybaczyć, choć pewnie postąpiłam słusznie. Wybrałam dobro dziecka, a nie jego ojca Decyzja ta pociągnęła za sobą jednak konsekwencje, które do dziś odbierają mi spokojny sen. Marek zauroczył mnie od pierwszego wejrzenia. Energiczny, pewny siebie, z głową pełną fantastycznych planów. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak on – człowieka tak optymistycznie nastawionego do życia. Chodząca euforia, radość i energia. Po dwóch tygodniach znajomości zakochałam się w nim bez reszty, po sześciu miesiącach byliśmy zaręczeni, a po roku zostałam jego żoną. Niestety, tuż po ślubie Marek zaczął się zmieniać . Gdzieś zniknęła ta energia i wigor, a jego samopoczucie pogarszało się z tygodnia na tydzień. Po dwóch miesiącach był już w depresji. Zdarzało mu się przeleżeć pół dnia w łóżku twarzą do ściany. Miewał napady lęku, w trakcie których bez słowa wybiegał z domu. Płakał bez powodu. Po wielu namowach, poszedł do lekarza. Dostał leki, zwolnienie z pracy i skierowanie na terapię. Leczył się prawie pół roku i w końcu z tego wyszedł. Dochodził do siebie powoli. Przez kilka miesięcy zachowywał się bardzo powściągliwie. Wyleczył się z depresji, ale ciągle jeszcze nie przypominał człowieka, którym był przed naszym ślubem. Cieszyłam się więc jak głupia, gdy w końcu po kolejnych tygodniach odzyskał tę dawną, szaloną energię. Znów był cudowny Wstawał dwie godziny przede mną, żeby poćwiczyć, poczytać o wspinaczce, którą się pasjonował. Gdy podnosiłam się z łóżka, na stole stało już śniadanie. A kiedy ja po całym dniu kładłam się spać, to on jeszcze słuchał muzyki, robił pompki albo coś na następny dzień gotował....

W naszej rodzinie nie jest tajemnicą, że mój szwagier pije. Tylko jemu się wydaje, że to skutecznie ukrywa. Kamil jest bowiem ukrytym alkoholikiem. Na przyjęciach rodzinnych trzyma fason i nie tknie wódki ani nawet piwa, wiedząc doskonale, że inaczej „popłynie” i wszystko się wyda. Jest więc wtedy pierwszym orędownikiem trzeźwości, głoszącym wszem i wobec, że alkohol to zło, którego należy się wystrzegać. Poucza wszystkich, że powinni ograniczać picie dla swojego dobra i nie widzi zupełnie, jak bardzo to wszystkich bawi. Kiedyś wuj Krzysztof w końcu go wyśmiał, mówiąc: – Chłopie, wszyscy wiemy, że zaglądasz do kieliszka! – od tej pory szwagier się do niego nie odzywa. Ja do tej pory trzymałam buzię na kłódkę Nie chciałam robić problemów mojej siostrze. Wiadomo, przecież, że to na niej głównie skupiłby się gniew szwagra, gdybym mu zaczęła przygadywać z tym piciem. Zresztą, czy miałam prawo go krytykować, podczas kiedy moja siostra wcale nie reagowała na to, że w jej domu wódka leje się strumieniami? Nie rozumiem postawy Agnieszki. Nie wiem, dlaczego za wszelką cenę ukrywała alkoholizm męża, bo przecież chyba nie sądziła naiwnie, tak jak on, że nikt o tym nie wie. Mimo to szła w zaparte i chociaż doskonale wiedziałam, że nie przyjedzie do mnie na grilla, bo Kamil zapił, to uparcie mi wmawiała, że jej mąż ma kłopoty żołądkowe i tylko dlatego się nie pojawią. – Zostaw go i przyjedź sama – mówiłam wtedy, ale to nie wchodziło w grę. Agnieszka, niczym ta dobra gejsza czuwała przy Kamilu i była na każde jego zawołanie. – Ty nie rozumiesz… Ja po prostu chcę mieć spokój w domu! – powiedziała mi, kiedy jej pewnego dnia wytknęłam, że swoim postępowaniem jeszcze utwierdza męża w piciu. Bo może gdyby mu się postawiła i stwierdziła, że odejdzie, jeśli on nie zacznie się leczyć, toby się opamiętał?...