Jakie cechy pomogą rozwijać talenty malucha?

O zaletach czytania dzieciom od pierwszych dni (albo i wcześniej) napisano już wiele. Niewątpliwie jednak warto przypominać o tym, jak ważne są książki w ich rozwoju. Dlaczego warto czytać dzieciom? Głośne czytanie dzieciom, wraz z dobieraniem odpowiedniej intonacji głosu, to świetna lekcja przygotowująca maluchy najpierw do mówienia, a potem do samodzielnego czytania. Dziecko zdobywa w ten sposób kompetencje intelektualne: uczy się języka oraz myślenia. Czytając dziecku zaspokajamy także jego potrzeby emocjonalne. Nie tylko czytając o emocjach! Wspólnie patrząc w książkę, jesteśmy blisko, przytulamy się, spędzamy razem czas. Jak wybrać odpowiednią książkę dla dziecka? Dorota Zawadzka wielokrotnie podkreślała, że książki dla dzieci powinny być dostosowane merytorycznie do ich wieku. Jednocześnie też wybierając lektury, warto zwrócić uwagę na warstwę graficzną. Na co jeszcze zwrócić uwagę? Psycholożka podkreśla najważniejsze aspekty książek dla najmłodszych. 5 cech idealnej książki dla dziecka wg Doroty Zawadzkiej: 1. Świat i problemy w niej poruszone są bliskie dzieciom. 2. Jednocześnie prezentują uniwersalne wartości. 3. Propagowanie pięknego języka. 4. Szybka, zaskakująca akcja, imponujący i ważny bohater, niespodziewane zdarzenia, mocne wrażenia. 5. Wyjątkowe ilustracje. Nie tylko książki… Niezwykle ważne jest, aby historie, które przeczytamy, miały szansę żyć własnym życiem. Jak? Sposobów jest wiele. Przede wszystkim nie brońmy maluchom zadawania pytań w trakcie czytania . Jeśli szczególnie zainteresuje je jakiś wątek lub bohater, pozwalajmy zarówno maluchowi, jak i sobie, odejść na chwilę i pogłębić wiedzę na dany temat. Poza tym, przenoście przeczytane historie na grunt innych zabaw. Być może miasteczko, o którym czytaliście, uda się zbudować z klocków? Albo zabrać ukochanego misia na spacer...

Nigdy nie miałam dobrego kontaktu z córką. Eliza ma trudny charakter. Już jako dziecko często się buntowała. A czas jej dorastania najchętniej wymazałabym z pamięci. Przeciwstawiała mi się na każdym kroku, uciekała z domu, chodziła na wagary. Koszmar! Wychowywałam ją sama, bo mąż odszedł od nas, gdy Eliza była mała. Czasem myślę, że to dlatego tak dała mi popalić, zwyczajnie zabrakło jej twardej ręki ojca.    Największe problemy zaczęły się, gdy córka poszła do gimnazjum. Wtedy już zupełnie nie potrafiłam się z nią dogadać, żadne metody wychowawcze nie pomagały, nawet rozmowy z psychologiem uznała za głupie. Weszła mi na głowę, a ja początkowo tego nie zauważyłam, tak bardzo chciałam, żeby była szczęśliwa. Z czasem sytuacja mnie przerosła. Eliza rządziła mną, po prostu robiła, co chciała, a ja nie miałam wpływu na jej zachowanie. Wciąż wyrzucałam sobie, że jestem złą matką, ale nie umiałam tego zmienić. Nie wiedziałam – jak.    Jakoś tak w połowie drugiej klasy Eliza wdała się w złe towarzystwo. Wtedy też poznała tego swojego „chłopaka”. Zwykły osiedlowy cwaniak, który ani uczyć się nie chciał, ani żadną pracą się nie zhańbił. Był starszy od Elizy i czułam, że sprowadza ją na złą drogę. Po spotkaniach z nim wracała jakaś inna, pobudzona, zamykała się w swoim pokoju. Zrobiła się krnąbrna i opryskliwa. Zaczęła też nosić jakieś dziwne ciuchy.   – Zostaw mnie w spokoju! To nie twoja sprawa – zbywała mnie, gdy pytałam o tego jej Patryka.   – Usiądź, porozmawiajmy... – prosiłam.    – Weź, przestań! – odburkiwała.    – Eliza! Mamy tylko siebie. Kto cię lepiej zrozumie niż ja – tłumaczyłam.   – Odczep się! Jestem prawie dorosła! – krzyczała na odchodne.    I tak kończyły się zwykle nasze rozmowy. „Jestem prawie dorosła” – ten argument...

Musiałam to zrobić. Musiałam zabrać Markowi naszego syna. Dziś wiem, że to był dla męża początek końca. Muszę opowiedzieć tę historię, bo szukam rozgrzeszenia. Sama nie potrafię sobie wybaczyć, choć pewnie postąpiłam słusznie. Wybrałam dobro dziecka, a nie jego ojca Decyzja ta pociągnęła za sobą jednak konsekwencje, które do dziś odbierają mi spokojny sen. Marek zauroczył mnie od pierwszego wejrzenia. Energiczny, pewny siebie, z głową pełną fantastycznych planów. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak on – człowieka tak optymistycznie nastawionego do życia. Chodząca euforia, radość i energia. Po dwóch tygodniach znajomości zakochałam się w nim bez reszty, po sześciu miesiącach byliśmy zaręczeni, a po roku zostałam jego żoną. Niestety, tuż po ślubie Marek zaczął się zmieniać . Gdzieś zniknęła ta energia i wigor, a jego samopoczucie pogarszało się z tygodnia na tydzień. Po dwóch miesiącach był już w depresji. Zdarzało mu się przeleżeć pół dnia w łóżku twarzą do ściany. Miewał napady lęku, w trakcie których bez słowa wybiegał z domu. Płakał bez powodu. Po wielu namowach, poszedł do lekarza. Dostał leki, zwolnienie z pracy i skierowanie na terapię. Leczył się prawie pół roku i w końcu z tego wyszedł. Dochodził do siebie powoli. Przez kilka miesięcy zachowywał się bardzo powściągliwie. Wyleczył się z depresji, ale ciągle jeszcze nie przypominał człowieka, którym był przed naszym ślubem. Cieszyłam się więc jak głupia, gdy w końcu po kolejnych tygodniach odzyskał tę dawną, szaloną energię. Znów był cudowny Wstawał dwie godziny przede mną, żeby poćwiczyć, poczytać o wspinaczce, którą się pasjonował. Gdy podnosiłam się z łóżka, na stole stało już śniadanie. A kiedy ja po całym dniu kładłam się spać, to on jeszcze słuchał muzyki, robił pompki albo coś na następny dzień gotował....