Jak pomóc (i jak nie zaszkodzić!) nieśmiałemu dziecku?

Chciałabyś, by dziecko było śmiałe , przebojowe, a w towarzystwie czuło się jak ryba w wodzie. Tymczasem ono woli trzymać się z boku. Choć nie uda ci się w miesiąc zmienić nieśmiałka w duszę towarzystwa, to jednak drobnymi kroczkami warto go troszkę ośmielić. Podkreślaj dobre cechy dziecka Zamiast na siłę dziecko zmieniać , poszukaj w nim pozytywnych cech. Często osoby nieśmiałe są wrażliwe, mają bogatą wyobraźnię, potrafią współczuć innym. To ważne zalety! Podkreślaj je jak najczęściej, koniecznie w taki sposób, by dziecko słyszało, jak dobrze o nim mówisz. Wzmocnisz jego poczucie wartości . Nie porównuj dziecka z innymi Przy dziecku nie mów, że jest nieśmiały . Bo pomyśli, że jest gorszy. Nie porównuj dziecka z kolegami, mówiąc np. „Staś zawsze jest taki odważny, gra w piłkę z przyjaciółmi, sam zaczepia inne dzieci, a ty ciągle się za mną chowasz”. W ten sposób tylko zestresujesz dziecko . Nie stanie się przez to odważniejszy, a może się poczuć jeszcze mniej pewnie. Pokaż, jak sobie radzić Dziecko nie mówi „dzień dobry” nawet najbliższej sąsiadce, tylko chowa się za tobą? Nie krzycz na niego i nie groź, że jak następnym razem się nie przywita, to nie wyjdziesz z nim na dwór. W zamian zaproponuj mu, że gdy znów spotkacie sąsiadkę, przywitacie ją razem. Jeśli to się uda, super! Pochwal dziecko . Zadawaj nieśmiałemu dziecku proste pytania Na spotkaniach rodzinnych twoje nieśmiałe dziecko do nikogo się nie odzywa? Wszyscy mówią: „Jaka grzeczna dziewczynka, dobrze wychowana...”. A ty wiesz, że córeczka marzy, by wszyscy już wreszcie wyszli. Bywa też inaczej: dziecko wszelkimi sposobami chce zwrócić na siebie uwagę , bałagani, ciągnie cię do pokoju, bo nie ma odwagi odezwać się przy stole. Posadź dziecko obok siebie. Nie każ popisywać się piosenkami. Zamiast tego zadawaj mu pytania,...

Mój trzyletni synek do tej pory był w domu ze mną, babciami lub opiekunką. Ma kontakt z dziećmi, np. na placu zabaw, ale zawsze z trudnością włącza się w zabawę z nimi. Muszę go namawiać, a najlepiej bawić się z nim. Często siedzi u mnie na kolanach i tylko obserwuje. Mały ma iść teraz do przedszkola i boję się, jak sobie poradzi, skoro jest taki nieśmiały. Czy to cecha wrodzona? Co robić? Iza z Wrocławia Zachowania synka mogą wynikać z jego temperamentu , czyli sposobu odbioru bodźców i reagowania na nie. Dziecko może należeć do typu dzieci „wolno rozgrzewających się”, które w nowej sytuacji są napięte, nieśmiałe , ostrożne , potrzebują czasu na przystosowanie się i oswojenie np. z rówieśnikami. Być może też Pani lub inni opiekunowie wzmacniają takie podejście do nowych sytuacji i ludzi, nie wiedząc o tym – poprzez unikanie miejsc hałaśliwych, ceniąc rutynę. Czytaj też: Sprawdź charakter swojego dziecka Mów dziecku o tym, co ma się wydarzyć Choć temperament jest częściowo wrodzony i ma charakter biologiczny, można go kształtować. Ważne, by nowe sytuacje wcześniej omawiać, aby dziecko zaczęło przystosowywać się, jeszcze zanim coś się wydarzy. Jeśli jest już np. na placu zabaw lub w przedszkolu, warto pozwolić mu na dłuższe niż innym dzieciom oswajanie się z sytuacją , czyli najpierw na spokojną obserwację z odległości lub z kolan opiekuna, potem zaangażowanie się w zabawę z mamą, a następnie powolne oddzielanie się od niej. Może to trwać dłużej lub krócej. Czytaj też: Maluch samotnik Cierpliwie tłumacz sytuacje Zdarza się, że dziecko nawet poinformowane o nowości, płacze , marudzi – wtedy nie należy się wycofywać, ale przekonywać, pokazać korzyści z nowej sytuacji. Bez takiego treningu z bliską osobą samo z siebie nie pozbędzie się nieśmiałości czy strachliwości, a nawet mogą...

Z nieśmiałych dzieci nie muszą wyrosnąć nieśmiali dorośli. Zamiast więc szukać lekarstwa na nieśmiałość, pomóż swojemu maluchowi poczuć się pewnie wśród innych ludzi. Człowiekowi pełnemu zahamowań trudno dziś odnieść zawodowy sukces. Liczy się przebojowość i pewność siebie. Tylko rozpychając się łokciami można dostać się do dobrej szkoły, znaleźć ciekawą pracę, a potem utrzymać się na stanowisku czy zdobyć awans. Zrozumiałe więc, że rodzice martwią się, widząc jak ich pociecha samotnie przygląda się radosnej zabawie innych dzieci. Spokojnie, to minie Nie ma nic dziwnego w tym, że dwu-, trzy- a nawet czterolatek wykazuje oznaki nieśmiałości. Na tym etapie rozwoju jest ona zupełnie naturalna i nie powinna zbytnio martwić rodziców. Większość dzieci „wyrośnie” z niej zanim pójdzie do szkoły. Nie dziw się, że Twoje dziecko woli bawić się samo lub najwyżej obok kolegi nie nawiązując z nim jednak kontaktu – to zupełnie typowe dla przedszkolaków i młodszych dzieci. Podobnie jak rola obserwatora, którą często przyjmują maluchy. Nie powinnaś się też martwić, że twój energiczny w domu smyk, w przedszkolu staje się nieśmiały i wstydliwy. Przecież przedszkole to obce miejsce, w którym wszystko wygląda inaczej niż w domu. Maluchy w różny sposób przystosowują się do tego i tylko nieliczne wybierają bycie w centrum uwagi. Z czasem nawet te, które przez kilka pierwszych miesięcy wolały bawić się samotnie w kąciku, wychodzą z cienia i nawiązują znajomości. Nieśmiałe „z natury” Jednak u około 20 proc. najmłodszych nieśmiałość jest raczej wrodzona niż rozwojowa, a to oznacza, że nigdy nie da się jej całkiem przezwyciężyć. By stwierdzić, czy Twoje dziecko jest nieśmiałe „z natury” czy też zachowuje się typowo dla swojego wieku, spróbuj sięgnąć pamięcią wstecz, gdy Twoja pociecha była...