Baw się z dzieckiem: instrukcja robienia papieru (+ ilustracje z książki Temple Grandin "Rozwiń swoją wyobraźnię"!)

Jakiś czas temu odwiedziłam koleżankę, która niedawno urodziła dziecko. Ania czule wpatrywała się w swoją córeczkę. Nagle odwróciła się i popatrzyła na mnie, mówiąc zdecydowanym głosem, że chce być lepsza, uważniejsza, bardziej odpowiedzialna. Dla swojego dziecka. I że chce, by malutka żyła w zdrowszym świecie. I jaki to olbrzymi obowiązek to wychowanie dziecka na troskliwego człowieka, a jednocześnie jaka to radość, że tyle zależy od rodziców. To, jak będzie traktowało siebie, innych, otoczenie, w którym żyje… Wzruszyłam się, ale w tym samej chwili wybuchłam śmiechem. Bo przypomniałam sobie, że podobnie mówiły Kasia, Marta i Janeczka – świeżo upieczone mamy. Ech, co te dzieci robią z nami, kobietami :) Wszystkie mamy łaknące zmian – łączcie się. Tak jak Ania, Kasia, Marta i Janeczka, które pomogły mi stworzyć plan dzisiejszej lekcji. Skorzystaj z niego, jeśli chcesz, by twoja rodzina zyskała przydomek EKO. Plan możesz wprowadzić w całości albo krok po kroku lub tylko jego fragment. A więc do dzieła, od dzisiaj twój styl życia to eko! Krok pierwszy - zadbaj o jedzenie To najważniejszy punkt ekolekcji i do wprowadzenia od zaraz. Bo od tego, co jecie, ile jecie (także jak), zależy wasze zdrowie. - Nie kupuj za dużo, by nic się nie zmarnowało. Dlatego zanim wybierzesz się do sklepu, zrób listę zakupów. Zysk jest podwójny: nie tracisz czasu na zastanawianie się, co jest potrzebne/niepotrzebne, oraz kupujesz tyle, ile potrzebujesz (na zachodzie jedna trzecia żywności trafia do śmieci, Polska powoli wyrabia tę niechlubną normę). - Postaw na lokalność. Zamiast kupować owoce i warzywa niewiadomo skąd, przejdź się na targ, na którym sprzedają rolnicy z okolicznych gospodarstw. Zamiast wybierać produkty wielkich koncernów przywożone niewiadomo skąd, kupuj np. mleko, sery, masło z lokalnej mleczarni. Chodzi o to, by ograniczyć zużycie paliwa...

  Rozdział I Kiedyś (ale kiedy to było?) była dziewczynką ze słonecznego Pozaświata. Wespół z grupką lojalnych przyjaciółek zwykła spędzać całe dnie pluskając się w ciepłych wodach Pozarzeki (od czasu do czasu, w nagłym przypływie odwagi drażniąc jej mieszkanki - syreny o srebrzystych ogonach), walcząc z ich wrogiem – nader niesympatyczną Bezręką Wiedźmą, która zamiast prawej dłoni miała srebrną protezę i wędrując po Pozalesie w poszukiwaniu nowej wielkiej przygody, mogącej ukrywać się za każdym omszałym drzewem i w każdej kępie pierzastych, nakrapianych słońcem paproci. Żadna część Pozaświata nie stanowiła dlań tajemnicy; dziewczynka była za pan brat z zamieszkującymi ją istotami, przemierzając w ich towarzystwie najbardziej ukryte leśne ścieżki.  Czasy te jednak należały już do przeszłości. Druzjanna była teraz dorosłą kobietą; wysoką i czarnowłosą, ubraną w rodzaj dziwnego białego płaszcza będącego jedyną jasną plamą w ciemności, przez którą dryfowała. "To kitel; to lekarski kitel" myślała dziewczynka; słowo to niespodziewanie wychynęło z otchłani niepamięci, przypomniała je sobie nieoczekiwanie nie znając go przedtem.  Druzjanna wiedziała też coś innego; świadomość tego nagle wypełniła jej głowę. Zdała sobie sprawę, że jej świadomość istniała na dwóch planach, całkiem jakby się rozszczepiła na dwie wersje siebie, obie będące w stanie obserwować siebie nawzajem z grozą, ale i nie bez swoistej upiornej fascynacji. Jedna z nich identyfikowała się jako dorosła kobieta, której pracą było pomagać chorym, druga wiedziała, że jest dzieckiem, mieszkanką idyllicznego Pozaświata i że coś było tu zdecydowanie nie tak. Bardzo nie tak. W takim stopniu nie tak, w jakim to tylko było możliwe. Ta druga połówka miała nieprzyjemne wrażenie, że dzieciństwo dziewczynki opuszczało ją kropla po kropli na...