Jak? Po prostu nie zostałam. Choć moja Dziewczynka twierdzi inaczej i co wieczór mówi mi, że mnie kocha. I dla mnie to właśnie jest super.
Nie jestem idealną mamą. Nie byłam i nigdy nie będę. I to jest w porządku. Bo jestem najlepszą mamą dla mojej Dziewczynki jaką może mieć.
W młodości ( czyli bardzo dawno temu :) macierzyństwo, dzieci ... to nie był mój ulubiony temat. Ze łzami w oczach żegnałam koleżanki, których moim wtedy mylnym zdaniem mózg, zamieniał się w kaszkę owsianą. Ale jak to w życiu bywa, nigdy nie mów hop...
Pisanie bloga rozpoczęłam cztery lata temu. Impuls był typowy. Urodziła się Nina i spędzałam prawie cały swój czas właśnie z Nią. W chwilach ciszy i spokoju, kiedy to Mały Człowiek spał, chciałam się z kimś podzielić moim rodzicielstwem, wyjść do ludzi, porozmawiać, skonfrontować swój światopogląd. Ale, że byłam dość nowa w obcym mieście, daleko od rodziny i przyjaciół z pomocą przyszedł mi niezawodny internet.
Z początku treść postów dotyczyła wszystkich rzeczy, gadżetów, akcesoriów które towarzyszyły mi co dnia. Nie chcąc zwariować w przebogatym asortymencie sklepowych półek zaczęłam szukać, czytać, porównywać. Pragnęłam podzielić się z kimś tą wiedzą. Blog okazał się miejscem idealnym. W pisaniu zaskoczyło mnie to, ze nie jestem sama. Cieszyłam się jak dziecko z każdego komentarza, ale przede wszystkim z wymiany doświadczeń. Dzięki niemu poznałam wiele wspaniałych osób. Część znajomości przeniosła się do świata rzeczywistego. Inne po dziś dzień mieszkają w sieci, ale emocje ludzi docierają do mnie żywe i prawdziwe.
Z czasem Ninka przestała być maleństwem. Zmniejszyła się liczba przedmiotów wokół niej o których mogłam i chciałam pisać. Moje zainteresowania skierowały się na rozwój, na naszą więź, codzienne życie. I tak Miny Niny stały się blogiem o matkach i kilkulatkach. Zapraszam.
Więcej na MinyNiny.blogspot.com – polecamy!
Czytaj wywiad z Jowitą Romaniuk, autorką bloga Miny Niny, o blogowaniu i luce w mamo-blogosferze.
Bloga Asi można czytać na kilka sposobów. Praktyczny – kiedy szukamy fajnego pomysłu na prezent: wtedy przydają się filtr: prezenty według budżetu (prezenty do 50 zł, do 100 zł itd). Rekreacyjny – kiedy po prostu mamy ochotę na przejrzenie czegoś oryginalnego i fajnego: blog Asi podpada pod oba te określenia. I najlepszy sposób, mój ulubiony – marzeniowy : kiedy po paskudnym dniu chcemy poprawić sobie humor i znaleźć coś ekstra… dla siebie. Na bloga Prezentujeprezenty.pl trafiłam przez inną zaprzyjaźnioną z Babyonline blogerkę, Hanię Kozłowską z Haart.pl (Czytaj rozmowę z Hanią ), która zachęciła mnie do kontaktu z Asią słowami: „Na samą myśl o spotkaniu z nią tupię nogami, bo wiem, że bez względu na to, o czym będziemy rozmawiać, to będzie fajnie. A jej blog – świetny: sama skorzystałam z jej pomysłów". Dokładnie to samo o Asi mogę powiedzieć teraz ja: to mądra, ciekawa i inspirująca optymistka. Zresztą – chyba to widać w naszej rozmowie… Lubisz dawać prezenty? Uwielbiam! Wiem, że to jest dziwne hobby, ale ja naprawdę lubię wyszukiwać fajne prezenty i dawać je. Daję z wielkich okazji i bez okazji. Teraz, kiedy jesteśmy przed Świętami, mam listę chyba 15 osób, dla których muszę wymyślić coś fajnego, ale jak się tak nad tym zastanawiam, to chyba jeszcze bardziej lubię dawać prezenty bez okazji, bo są niewymuszone, dawane nie dlatego, że ktoś ma imieniny czy urodziny, tylko dlatego, że ktoś o kimś pomyślał i chciał mu sprawić przyjemność. A dostawać też lubisz? Och, no pewnie. Często sama sobie robię prezenty, ale oczywiście też dostaję, choć kupowanie prezentów dla mnie czasem jest wyzwaniem. Z jednej strony jestem łatwa prezentowo, no bo przecież piszę bloga o prezentach, na którym często wspominam, co bym chciała dostać, ale z drugiej...
Kiedy pytam Jowitę, jak określiłaby sama siebie, najpierw odpowiada: „Mama pięciolatki”, a po sekundzie dodaje: „Koniecznie dopisz, że jestem z Podlasia”. Miejsce, w którym mieszka, jest dla niej bardzo ważne: właśnie poprzez tamtejszą naturę patrzy na ciążę i rodzicielstwo. Na swoim blogu MinyNiny.blogspot.com i poza nim promuje naturalne rodzicielstwo , bez sztucznych zasad, za to pełne bliskości i uważności. Jest doulą, instruktorką chustonoszenia, prowadzi też Domową Szkołę Rodzenia w Hajnówce, gdzie mieszka. W rodzinne strony powróciła kilka lat temu po urodzeniu Niny, choć mówi, że przed porodem nie sądziła, że kiedyś to zrobi – że po mieszkaniu w Lublinie, Warszawie, Białymstoku i Łodzi, aż tak zatęskni za tym podlaskim spokojem. Przez wiele lat nie sądziła też, że kiedykolwiek zostanie mamą. Udało się, a jak mówi sama Jowita, narodziny Niny totalnie zmieniły jej perspektywę patrzenia na świat. Przeczytajcie rozmowę z nią: Kiedy czytałam twoje najstarsze posty, zauważyłam, że bardzo dużo z nich jest poświęconych akcesoriom dla dzieci i rodziców. Teraz takich recenzji nie ma u Ciebie prawie w ogóle, dlaczego? Tematyka mojego bloga zmienia się razem z wiekiem Niny. Zresztą to chyba jest nie tylko mój przypadek, ale ogólna zasada: kiedy dziecko jest małe, naszą głowę w dużym stopniu zaprzątają kwestie: w co je ubrać, czym myć, co kupić do pokoiku, jakie zabawki wybierać. Z biegiem czasu liczba gadżetów okołodzieciowych się zmniejsza: już nie potrzebujemy tych wszystkich smoczków i butelek, bardziej zastanawiamy się nad tym, jak wychowywać, jak rozmawiać. I teraz to jest główna tematyka twojego bloga, prawda? Mam dwa główne tematy. Pierwszy to kilkulatki i ich świat, a drugi to mój rozwój osobisty, jako matki. Zauważyłam, że w polskiej blogosferze jest dziura: prawie w ogóle nie ma blogów o byciu rodzicem...
Nie, nie, nie. Nie chcę dopuścić do siebie tej myśli... Nie potrafię nawet tego napisać, a co dopiero powiedzieć... To jest jak koszmar , jak zły sen, lecz on nie mija, nie chce się skończyć, a ja nadal próbuję, nadal się waham. Może to tylko pomyłka. Dlaczego? Dlaczego musiało się to przytrafić właśnie mi? Pierwsze badanie prenatalne , na które szłam szczęśliwa, myśląc o Tobie. A co zobaczyłam na ekranie? To było gorsze niż horror . Jelita, serduszko na zewnątrz organizmu? Jakaś pomyłka... Najgorsza wiadomość dla matki! Przeczytaj: 15 pytań o USG w ciąży Nadzieja umiera ostatnia Kolejna łza za łzą, nieprzespana noc spędzona w toalecie. Wielkim darem było dla mnie to, że mogłam choć przez 4 miesiące cieszyć się Twoją obecnością. Cieszyć się z tego, że po długich staraniach o ciążę , zostanę mamą. I choć dla Ciebie byłam matką tylko cztery miesiące, w moim sercu pozostaniesz na zawsze moim dzieckiem. Umarłeś... Mimo moich starań i walki. Nie rozumiem tego wszystkiego, co się wydarzyło. Może kiedyś czas, Bóg, a może rodzina wytłumaczy mi dlaczego tak musi być. Przecież pokochałam Cię od pierwszej chwili, w której dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Te dwie kreski na teście ciążowym , a znaczą tak wiele. Pojawia się tyle radości i przede wszystkim nadzieja . Która teraz umarła. Odeszła wraz z Twoim odejściem. Ale wierzę, że będzie lepiej. Jestem katoliczką, praktykującą, wiem, że wiara czyni cuda. Czyżby teraz mnie zawiodła? Nie! Może to próba. Może kolejna walka, ale nie przerwę jej, nie poddam się, będę walczyć do końca. Nigdy o Tobie nie zapomnę, będę starać się dalej, aby zapełnić pustkę, choć nie lubię tego określenia. Sprawdź: Jakie badania zrobić po poronieniu? Dziecko z przeszłością Dziś rano przeszła mi przez myśl adopcja . Ale czy teraz poradzę sobie z wychowaniem dziecka z przeszłością. Też...
