Pierwszy raz o Jadźce usłyszałam od Ani-Przewijki. Potem, szukając mam-blogerek na Facebooku, natknęłam się na jej fanpejdż i szybko polubiłam jej wpisy. Żartobliwe, pisane z dystansem anegdotki rodzinne przeplatają się z poważnymi tematami, jak to się mówi, o życiu i świecie, a wszystko okraszone szczyptą ironii, nawet (to rzadkie na blogach rodzicielskich) w stosunku do własnych dzieci.
Kim jest autorka Jadźki? Nie wiadomo. Na blogu nie dowiemy się też, jak wyglądają Juniory ani Małżon – bohaterowie Jadźkowych wpisów. Bo zresztą i po co mielibyśmy to wiedzieć? O wiele ważniejsze jest to, że każdy wpis Jadźki to inspiracja do własnych rozmyślań. Sprawdźcie same: zajrzyjcie na Jadźka.pl – polecam!
Ten podział rozwijał się sam w miarę powstawania kolejnych postów. Najważniejsza kategoria „Juniory” dotyczy wpisów, w których główną rolę grają dzieci. „My, rodzice” to seria dotycząca naszych trosk, przemyśleń, obaw i radości jako rodziców. „My, małżeństwo” jest dla mnie bardzo ważnym wariantem, gdyż są to moje relacje z mężem, które przekładają się na zachowania nas, jako rodziców z naszymi dziećmi, co ostatecznie tworzy spójną całość „My, rodzina”. My, jako małżeństwo, jesteśmy odrębnym bytem od nas-rodziców – pozostajemy sobą, dbamy o nasze relacje, dzięki czemu zyskujemy my, jako rodzice. Takie zamknięte koło :)
Pierwszy rok obfitował w dość dużą ilość postów z bardzo prostego powodu - chciałam nadrobić ten czas, kiedy blog jeszcze nie funkcjonował, a w pamięci kłębiło się wiele dialogów i sytuacji, które koniecznie chciałam upamiętnić. Obecna systematyczność pozostanie, ale słusznie zauważyłaś, że więcej uwagi poświęcam fanpage'owi. Posty na blogu są już wystarczająco krótkie, a rzeczy, które trafiają na Facebooka to migawki, fragmenty rozmów czy przemyślenia. One oczywiście później również znajdują swoje miejsce na blogu, jednak już w wersji zbiorczej.
Na co dzień prowadzę biuro rachunkowe, uwielbiam matematykę i od zawsze wiedziałam, że księgowość jest tym, czym chcę zajmować się zawodowo. Sama rozumiesz: białe kołnierzyki, perfekcyjny kok i teczka pod pachą :) W domu wbijam się w podarte jeansy, trampki i flanelową koszulę. Uciekam na koncerty, odwiedzam Jarocin, poguję z dziećmi przy Kaziku, zamiast chwycić za odkurzacz. W realu są już mnie więc jakby dwie, tak że Jadźka jedynie tą drugą „mnie” dopełnia.
W tamtym poście oprócz tego, że czasami jest mi za siebie wstyd napisałam również, że mogę na siebie liczyć i lubię być ze sobą i siebie mieć, bo to „siebie” fajne jest bardzo. Takie rozterki kobiety w PMS ;) Posty, wbrew temu co się czasami w nich znajduje, są zawsze publikowane z przemyśleniem. Nie żałuję żadnego z nich. Zawsze z tyłu głowy podczas naciskania ikony ”opublikuj” naciska na mnie myśl „Jadźka, babo, Juniory to kiedyś przeczytają, ar ju szur?” (śmiech)
Na blogu nie ma i nigdy nie będzie zdjęć moich dzieci ani ich imion. Chciałabym, aby zawartość i historia tego bloga mogła równie dobrze być zwykłą kreacją bez odzwierciedlenia w rzeczywistości. Jadźka może być twoją sąsiadką, mamą dziecka z klasy twojej pociechy, znajomą, kasjerką w banku, sklepie czy sprzątaczką w sklepie. Nie ma przypisanej do Jadźki konkretnej osoby, więc każda matka może się z nią utożsamiać. Nawet kiedyś napisałam na blogu, że często piszę o Jadźce tak jak teraz - jak o osobie trzeciej. To trochę twór artystyczny, kreacja, która ma Małżona i Juniory i wiele z nich pociechy. Na blogu znajduje się tylko to, co chcę uwiecznić i zapamiętać, dać dzieciom w prezencie. To nie są wymyślone rzeczy, ale są tylko garstką z naszego prawdziwego, normalnego i codziennego życia.
Pasowanie pierwszoklasisty – czytaj felieton Jadźki specjalnie dla Babyonline.pl!
Tak, ale niewiele. Mam kilka swoich ulubionych blogowych twórczyń, do których zaglądam z pasjami - to są mamy, chociaż niekoniecznie wszystkie utożsamiają się z parentingiem. Mam z dziewczynami kontakt prywatny, to jest chyba następstwo tych więzi, które zaczynają kiełkować, gdy znajdujemy bratnie dusze.
Cały wachlarz przyjemności! Mam wspaniałą pamiątkę dla dzieci, co jest dla mnie najważniejszą rzeczą w tym całym zwariowanym blogowaniu. Poznałam mnóstwo cudownych osób, z którymi połączyła mnie więź, mam wspaniałych czytelników, którzy tworzą Jadźkową społeczność. Dzięki temu mam wrażenie, że idę naprzód, rozwijam się, motywuję do dalszego działania, tworzenia i spełniania marzeń. Gdyby nie Jadźka, nie trafiłabym na wpis o adopcji dzieci na odległość i nie miałabym swojej Rity, adoptowanej córki. Nie trafiłabym na wpisy o integracji sensorycznej, dzięki czemu umiałam zdiagnozować ten problem u mojego młodszego syna. To nie jest tylko satysfakcja, blogowanie to styl życia. Polecam wszystkim.
Czytaj także: Tydzień z blogerką – inspirujące kobiety, świetne felietony
Bloga Asi można czytać na kilka sposobów. Praktyczny – kiedy szukamy fajnego pomysłu na prezent: wtedy przydają się filtr: prezenty według budżetu (prezenty do 50 zł, do 100 zł itd). Rekreacyjny – kiedy po prostu mamy ochotę na przejrzenie czegoś oryginalnego i fajnego: blog Asi podpada pod oba te określenia. I najlepszy sposób, mój ulubiony – marzeniowy : kiedy po paskudnym dniu chcemy poprawić sobie humor i znaleźć coś ekstra… dla siebie. Na bloga Prezentujeprezenty.pl trafiłam przez inną zaprzyjaźnioną z Babyonline blogerkę, Hanię Kozłowską z Haart.pl (Czytaj rozmowę z Hanią ), która zachęciła mnie do kontaktu z Asią słowami: „Na samą myśl o spotkaniu z nią tupię nogami, bo wiem, że bez względu na to, o czym będziemy rozmawiać, to będzie fajnie. A jej blog – świetny: sama skorzystałam z jej pomysłów". Dokładnie to samo o Asi mogę powiedzieć teraz ja: to mądra, ciekawa i inspirująca optymistka. Zresztą – chyba to widać w naszej rozmowie… Lubisz dawać prezenty? Uwielbiam! Wiem, że to jest dziwne hobby, ale ja naprawdę lubię wyszukiwać fajne prezenty i dawać je. Daję z wielkich okazji i bez okazji. Teraz, kiedy jesteśmy przed Świętami, mam listę chyba 15 osób, dla których muszę wymyślić coś fajnego, ale jak się tak nad tym zastanawiam, to chyba jeszcze bardziej lubię dawać prezenty bez okazji, bo są niewymuszone, dawane nie dlatego, że ktoś ma imieniny czy urodziny, tylko dlatego, że ktoś o kimś pomyślał i chciał mu sprawić przyjemność. A dostawać też lubisz? Och, no pewnie. Często sama sobie robię prezenty, ale oczywiście też dostaję, choć kupowanie prezentów dla mnie czasem jest wyzwaniem. Z jednej strony jestem łatwa prezentowo, no bo przecież piszę bloga o prezentach, na którym często wspominam, co bym chciała dostać, ale z drugiej...
Kiedy pytam Jowitę, jak określiłaby sama siebie, najpierw odpowiada: „Mama pięciolatki”, a po sekundzie dodaje: „Koniecznie dopisz, że jestem z Podlasia”. Miejsce, w którym mieszka, jest dla niej bardzo ważne: właśnie poprzez tamtejszą naturę patrzy na ciążę i rodzicielstwo. Na swoim blogu MinyNiny.blogspot.com i poza nim promuje naturalne rodzicielstwo , bez sztucznych zasad, za to pełne bliskości i uważności. Jest doulą, instruktorką chustonoszenia, prowadzi też Domową Szkołę Rodzenia w Hajnówce, gdzie mieszka. W rodzinne strony powróciła kilka lat temu po urodzeniu Niny, choć mówi, że przed porodem nie sądziła, że kiedyś to zrobi – że po mieszkaniu w Lublinie, Warszawie, Białymstoku i Łodzi, aż tak zatęskni za tym podlaskim spokojem. Przez wiele lat nie sądziła też, że kiedykolwiek zostanie mamą. Udało się, a jak mówi sama Jowita, narodziny Niny totalnie zmieniły jej perspektywę patrzenia na świat. Przeczytajcie rozmowę z nią: Kiedy czytałam twoje najstarsze posty, zauważyłam, że bardzo dużo z nich jest poświęconych akcesoriom dla dzieci i rodziców. Teraz takich recenzji nie ma u Ciebie prawie w ogóle, dlaczego? Tematyka mojego bloga zmienia się razem z wiekiem Niny. Zresztą to chyba jest nie tylko mój przypadek, ale ogólna zasada: kiedy dziecko jest małe, naszą głowę w dużym stopniu zaprzątają kwestie: w co je ubrać, czym myć, co kupić do pokoiku, jakie zabawki wybierać. Z biegiem czasu liczba gadżetów okołodzieciowych się zmniejsza: już nie potrzebujemy tych wszystkich smoczków i butelek, bardziej zastanawiamy się nad tym, jak wychowywać, jak rozmawiać. I teraz to jest główna tematyka twojego bloga, prawda? Mam dwa główne tematy. Pierwszy to kilkulatki i ich świat, a drugi to mój rozwój osobisty, jako matki. Zauważyłam, że w polskiej blogosferze jest dziura: prawie w ogóle nie ma blogów o byciu rodzicem...
Jestem mamą z pięcioletnim stażem, szczęśliwą, spełnioną kobietą. Od trzech lat piszę bloga i podobno powinnam się tytułować blogerem. Po porodzie zmienia się optyka. Pojawienie się dziecka wywraca nie tylko naszą codzienność do góry nogami, ale również dotychczasowe podejście do życia i rozwoju. Wychowuję dzieci w duchu rodzicielstwa bliskości, ekologicznie, ekonomicznie... Śledzę nowinki, szukam wszystkiego, co najlepsze i najpiękniejsze dla moich dzieci, a przy tym odkryłam radość dzielenia się tym z innymi rodzicami. Radość, bo niezmiernie mnie cieszy okołoblogowa społeczność. Każdy mail, komentarz, odsłona bloga motywują mnie do pisania. Jestem mamą jak każda moja czytelniczka. Każdego dnia popełniam milion błędów wychowawczych i uczę się moich dzieci od nowa. Nie lubię pytania co mam z tego blogowania? Mam satysfakcję, mam znajomości, które zawarte w wirtualnym świecie owocują miłymi spotkaniami w realu. Mam poczucie że robię kawał dobrej roboty i mam nadzieje, że moje posty bywają komuś pomocne i bliskie. Że ktoś czytając je odnajduje ulgę i czuje, że gdzieś tam po drugiej stronie monitora jest kobieta, która ma podobne problemy, podobnie myśli, czuje... Nie aspiruję do miana eksperta: dzielę się moimi doświadczeniami. Pomału dochodzą do wniosku, że blogowanie zostało integralną częścią mego dziennego harmonogramu. Czasem mam dość i mam ochotę rzucić wszystko w cholerę. Odczuwam presję bycia idealną Matką Polką. Nie szukam sensacji, nie piszę postów dla podbicia statystyk. Blog nie jest formą ekshibicjonizmu, nie jest pamiętnikiem jest formą mojej ekspresji w sieci. Myślami przelanymi na klawiaturę. Moim sposobem na realizowanie się między praniem, gotowaniem, a doglądaniem dzieci. Bolą mnie wojny matek, dotykają kąśliwe uwagi i społeczny plebiscyt na supermamę. Nie lubię terroru w żadnej postaci, uważam, że dróg jest...
