List

To historia taka, jak tysiące innych. W Polsce mąż miał firmę budowlaną. Przez kilka lat naprawdę dobrze nam się wiodło – kupiliśmy nowe, duże mieszkanie i auto. Raz w roku jechaliśmy całą rodziną na tygodniowe wakacje. Żyło nam się naprawdę dobrze. Aż do wybuchu pandemii.

To, co się dzieje w moim mieście, przechodzi ludzkie pojęcie. Dziki od dawna pojawiały się na ulicach, ale teraz po prostu czują się tu jak u siebie. Chodzą całymi watahami – nie tylko wieczorami czy nocą. Boję się wyjść z dziećmi z domu. Mąż chciał mi załatwić gaz pieprzowy, ale co to pomoże na całe stado?

Mój mąż, odkąd pamiętam, należał do tzw. choleryków. Najmniejsza błahostka jest w stanie wyprowadzić go z równowagi. Wiedziałam o tym jeszcze przed ślubem, ale nie przejmowałam się tym zanadto. Nieszczególnie też mi to przeszkadzało. Pogada, pogada i mu przechodzi. A w zasadzie przechodziło. Do czasu.

Pamiętam, jak bardzo rozbawił mnie pewien obrazek, który ktoś udostępnił na Facebooku… Zaspana kobieta odbiera telefon i słyszy coś w stylu: „Dzień dobry, już 3 nad ranem. Śpi pani? Bo my właśnie będziemy się kłaść. Dopiero skończyliśmy pracę plastyczną o jesieni, którą zadała pani w klasie I b”. Tylko że wtedy nie miałam pojęcia, że tyle w tym prawdy. W poniedziałek o północy miałam wielką ochotę zadzwonić do wychowawczyni syna i oznajmić, co sądzę o jej pomysłach na prace domowe…

„Jedno dziecko w klasie ma non stop wszy i wszystkich »zaraża«, łącznie z nauczycielką! Ledwo co się pozbędę, to zaraz wszystko od nowa. Groźby i prośby nie przynoszą efektu, a dyrekcja bezradnie rozkłada ręce…”, napisała do redakcji Mamotoja.pl oburzona mama 8-letnej dziewczynki.

W jednej ze szkół podstawowych we Włocławku uczniowie ósmej klasy mają koedukacyjne lekcje z wychowania fizycznego. To kontrowersyjna decyzja dyrekcji szkoły, a uczniowie... odmawiają wspólnego uczestnictwa w zajęciach.

Od września córka zacznie chodzić do grupy 5-latków w prywatnej placówce. Na szczęście w czerwcu można było zgłosić, że w lipcu i sierpniu nie będzie chodzić do przedszkola. Skorzystałam z tej możliwości i w 2 miesiące zaoszczędziliśmy ok. 2500 zł. Tylko że więcej wynosi nasza miesięczna rata kredytu!

List do babci z wakacji warto napisać zawsze. Nawet wtedy, gdy można do niej zadzwonić lub wysłać jej sms-a. Pozdrowienia z wakacji dla babci, jeśli będą miały postać listu, staną się dla niej cenną pamiątką, do której z pewnością co jakiś czas z przyjemnością wróci.

Za kilka dni nowy rok szkolny i widzę po Mai, że coś jest nie tak. Stała się nerwowa, wręcz znerwicowana, łatwo wybucha, a do tego stała się płaczliwa. Postanowiłam z nią porozmawiać. Po rozmowie wiem jedno – nie mam pojęcia, jak jej pomóc.

„Przestań płakać, bo nie masz powodu”. „Nie wstaniesz od stołu, póki nie zjesz”. „Dłubiesz w nosie? Brzydka dziewczynka!”. To tylko niektóre durne teksty, które wygłosili do mojej córki dziadkowie, ciotki lub zupełnie nieznajomi ludzie. Czemu wszystkim wydaje się, że mają prawo wychowywać moje dziecko?

W weekend zrobiłam listę rzeczy, które musimy kupić dziewięcioletniemu synowi do szkoły. Część z tej listy już kupiłam, ale zostało jeszcze całkiem sporo… Przy każdej pozycji napisałam cenę. I już wiem, że robiąc codzienne zakupy i płacąc rachunki, nie stać nas na to wszystko. Np. mogę kupić Jankowi tylko jedną parę nowych spodni. I jak te nowe spodnie będą akurat schły po praniu – Jaś będzie chodził do szkoły w tych starych i przykrótkich.

Kubuś ma cztery lata, a teściowa obsypuje go prezentami, odkąd pojawił się na świecie. Najpierw były to kocyki, grzechotki, koszulki… Dziś Kuba dostaje to, o czym tylko zamarzy i powie babci. Za ostatni zestaw z piratami zapłaciła prawie 400 zł.

Moje nowo narodzone dziecko akceptuje tylko mnie, z każdą inną osobą wpada w histeryczny płacz. Mam tego dość, nie daję sobie z tym rady.

Ręce opadają. I jestem pewna, że większość mam przyzna mi rację... We wtorek miała miejsce pewna przykra sytuacja, która wytrąciła mnie z równowagi. Wtedy zaczęły się te upały i Maciek, nasz sąsiad, od rana krzątał się po podwórku. W samych slipkach. No i klapkach.

Wczoraj wzięłam wolny dzień i pojechałam na działkę moich rodziców. I do wczoraj uważałam, że pomysł, by córka spędziła tam część wakacji, jest rewelacyjny. Świeże powietrze, trzy kroki na plażę nad rzeką, na działce zatrzęsienie ekologicznych truskawek, malin, marchewek, pomidorów… Nawet nie przyszło mi do głowy, że popełniam straszny błąd.

Wczoraj spotkała mnie wyjątkowo przykra sytuacja. Jechałam z 2,5-letnim synkiem autobusem miejskim. Aleks od rana miał gorszy dzień i był wyjątkowo marudny. Nie podobało mu się, że nie jedziemy do babci samochodem, więc już na przystanku zaczął głośno płakać.

Apeluję o rozsądek. O to, by zanim wylejecie na kogoś wiadro pomyj, chwilę się zastanowić. Oczywiście najprościej jest oceniać (i to źle oceniać). Nieco więcej wysiłku kosztuje szersze spojrzenie na sprawę...

Z tego co piszecie, wynika, że lato sprzyja postawom egoistycznym. A przynajmniej, że w wakacje widać to bardziej niż kiedykolwiek. Niestety, muszę dorzucić kamyk do tego ogródka. Chodzi o niedawną sytuację, która spotkała mnie i moje dzieci nad jeziorem.

W sobotę byliśmy z rodziną na weselu kuzynki. Już przed wejściem do kościoła moją uwagę przyciągnęła dziewczynka w śnieżnobiałej sukience. Mimo że nie miała więcej niż 7 lat, miała na twarzy profesjonalny makijaż i opaleniznę prosto z solarium… Do tego te wystudiowane ruchy przy pozowaniu do zdjęć, siadanie z nogą na nogę… Czułam się przy tym dziecku jak kopciuszek.

Od dwóch dni jestem z dzieckiem i mężem nad morzem i już mam dość. I nie chodzi o ceny i tłok, bo to jest nic. Przynajmniej w porównaniu z tym, co wyprawiają rodzice. To jakaś plaga. Dorośli ludzie zachowują się jak nastolatki. Nie chce mi się wierzyć, że są tacy na co dzień. To raczej jakiś syndrom psa spuszczonego z łańcucha.

Moja córka w sobotę wyjechała na swoje pierwsze kolonie. Kiedy zadzwoniła pierwszego wieczora, miała bardzo smutny głos. Wtedy jeszcze się tym tak bardzo nie przejmowałam. Ale już w niedzielę Oliwka, spłakana, powiedziała mi, że chce wracać, bo dzieci bardzo jej dokuczają. Śmieją się z niej, że jest gruba. Przezywają „tłustą oliwą”. Rozmawiałam z opiekunką kolonijną. Ale w poniedziałek Oli znów dzwoniła, znów płakała, znów prosiła, żeby po nią przyjechać. Powiedziała też, że tego dnia nic nie jadła…

Kilka dni temu premier Wielkiej Brytanii, Boris Johnson wygłosił przemówienie do dzieci z Ukrainy. Mały Ilia Kostuszewicz z Mariupola postanowił mu odpowiedzieć. Sześciolatek, który stracił rodziców i dom, chce żeby wojna się już skończyła: „Chcę grać w piłkę u siebie w Mariupolu”. Zapewnia też premiera: "Wygramy!"

Młoda mama ma ogromny żal do sąsiadów. Choć na co dzień relacje z nimi układają się bardzo dobrze – wszystko wskazuje na to, że przynajmniej jedna osoba gardzi nią i jej dziećmi. Świadczy o tym karteczka z „gratulacjami”, którą kobieta znalazła ostatnio w drzwiach swego mieszkania.

To, jak napisać list, zależy od tego, czy chcemy, by miał formę oficjalną czy prywatną. Dzięki naszym wskazówkom nauczysz się pisać obie te formy. Podajemy też przykłady, na których będziesz mógł się wzorować.

„Boję się, że nie zostanę zrozumiana, bo jak to, przecież dziecko to największy skarb. Tak, to prawda. Sama tak uważałam, dopóki nie zostałam mamą”, napisała do nas jedna z czytelniczek.

W poniedziałek w oknie życia w Kutnie pozostawiono niemowlę. Wezwane zostało do niego pogotowie, a następnie chłopczyk został przewieziony do szpitala. Stan dziecka jest stabilny.

Jurek, jesteśmy do waszej dyspozycji! Graliśmy i nadal będziemy grać z WOŚP. W tym trudnym czasie serwis mamotoja.pl jest całym sercem z Jurkiem Owsiakiem.

Bardzo mocne słowa kieruje ta mama do innych rodziców, w sprawie szczepienia dzieci. Wysłuchajcie jej!

Czy chciałabyś wywiesić taką kartkę na drzwiach, jak ta mama?