Emocje niemowlaka – jak je rozpoznawać?

Na czym polega Porozumienie bez Przemocy Postawą Porozumienia bez Przemocy jest przekonanie, że za każdym naszym uczuciem stoi konkretna potrzeba. Jaka? To już nasze zadanie, aby ją umieć określić i wyrazić. Być może za naszą złością na dziecko stoi potrzeba odpoczynku, snu albo ucieczki od codziennej rutyny. Każdy z nas nie raz złapał się na tym, że jednego dnia to samo zachowanie dziecka (męża, babci, sąsiadki) nas rozczula (a przynajmniej nie tak bardzo denerwuje), a innego dnia – doprowadza do szału. Taka różnica w naszym postrzeganiu to dowód, że przyczyną naszych uczuć nie jest samo zachowanie, ale coś innego: coś w nas samych. Zasady Porozumienia bez Przemocy Podstawowa zasada „Czuję, bo potrzebuję” odnosi się także do zachowania dziecka. Jego płacz, bunt , niegrzeczne zachowanie także wynika z jego potrzeb. I na pewno nie jest to potrzeba zrobienia nam na złość czy manipulowania nami! Być może zbuntowany kilkulatek potrzebuje więcej niezależności albo np. podbudowania swojej pewności siebie. Według Marshalla B. Rosenberga, kiedy uświadomimy sobie, że brak porozumienia nie wynika ze złej woli, ale po prostu z naszych odmiennych potrzeb, łatwiej jest nam znaleźć siłę do szukania kompromisu. Jak osiągnąć porozumienie bez przemocy? Prawdziwe porozumienie zawiera się w czterech krokach: 1. Obserwacja Czyli rzeczowe, pozbawione wartościowania (nikt nie mówił, że będzie łatwo!) opisanie tego, co widzimy. Nie oceniaj ani nie krytykuj – spróbuj jak operator kamery opisać to, co widzisz. Kiedy nasz rozmówca usłyszy krytykę mimowolnie nastawi się na obronę, a wtedy osiągnięcie porozumienia będzie trudniejsze. 2. Nazwanie własnych uczuć Takie wypowiedzenie na głos co nami targa często pozwala „ujść parze” i uniknąć awantury. Pamiętaj jednak, że uczuć jest wiele: obok złości jest np. frustracja, strach, zmęczenie, smutek... Nie myl...

Czasem trudno nam zrozumieć uczucia. Przychodzą i odchodzą całkiem niespodziewanie. I nie każdy w takiej samej sytuacji odczuwa to samo. Skąd mały człowiek może wiedzieć, że denerwowanie się i złość nie zawsze są czymś złym? Jak może nauczyć się radzić sobie ze strachem czy odczuwać szczęście? Dzieci nie potrafią nazywać swoich uczuć, za to silniej niż dorośli je odczuwają. W dwunastu opowiadaniach i dwóch wierszach autorka przedstawia bardzo różne uczucia: przykrość, złość, radość, zdenerwowanie, dumę, współczucie, zazdrość, wstyd, satysfakcję z cudzego nieszczęścia, smutek, tęsknotę, zadowolenie, wściekłość, bezradność, nadzieję, poczucie bezpieczeństwa i miłość. Niesamowita książka o emocjach, uczuciach i ciele Andrea Schütze z wrażliwością opowiada o burzliwym świecie uczuć i stara się je, poprzez bohaterów swoich opowiadań, jakby mimochodem wytłumaczyć. Bohaterami jej książki są dziewczynki i chłopcy, małe czarownice, rycerze, olbrzymy, duchy i zwierzęta. Poznajemy wiewiórkę, która współczuje innej wiewiórce zamieszkującej sąsiednią dziuplę, bo ta, mając tylko trzy kończyny, nie zdołała zgromadzić odpowiedniej ilości zapasów na zimę. Pojawi się mała czarownica - zdenerwowana, ponieważ nazajutrz ma być pasowana na pełnoprawną czarownicę. Mały rycerz poczuje radość, kiedy jego starszy brat podczas swego pierwszego turnieju spada z konia. Uczucia przedstawione w książce są bardzo prawdziwe. Poszczególne opowieści łatwo dopasować do uczuć, jakie w danej chwili przeżywa dziecko. Książka kończy się pełnym miłości listem do dziecka. List ten każdy rodzic może dopasować do własnego dziecka. - Bardzo podoba mi się to, że uczucia zawarte w opowiadaniach są wymienione w spisie treści. Można więc od razu znaleźć właściwą historię, jeśli jedno z tych uczuć odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. Ale oczywiście...

Dziecięce emocje to nic innego, jak spontaniczna reakcja na daną sytuację. Maluchy nie potrafią tłumić swoich uczuć – w ich świecie radość to po prostu radość, a złość to złość. Grymas a uśmiech – jak wyglądają emocje niemowlęcia? W przypadku noworodka sprawa jest prosta. Gdy ma pełny brzuszek i suchą pieluszkę – jest zadowolony (a raczej spokojny), natomiast gdy te podstawowe potrzeby nie są zaspokojone – wyraża swoje niezadowolenie poprzez płacz. Kilkutygodniowe niemowlę zaczyna już uważnie obserwować swoją mimikę. Mięśnie twarzy malucha mogą układać się w tzw. grymas , który często bywa mylony z uśmiechem. Nie jest to jednak szczery przejaw emocji . Pierwszy świadomy uśmiech pojawia się, gdy dziecko ma mniej więcej 6 – 8 tygodni. Wtedy nie cieszy się już „niechcący”, ale robi to świadomie, w odpowiedzi na widok twojej twarzy. Od radości do smutku, a po drodze… Gdy dziecko rozwija się i rozumie coraz więcej, zaczyna również miewać swoje „humorki”.---#---złość, Gdy---#---złość Gdy">złość Gdy dziecko rozwija się i rozumie coraz więcej, zaczyna również miewać swoje „humorki”.---#---złość, Gdy---#---złość Gdy">Gdy dziecko rozwija się i rozumie coraz więcej, zaczyna również miewać swoje „humorki”. Gniew, smutek czy złość należą do tej samej palety emocji, co radość czy zadowolenie, jednak znacznie trudniej sobie z nimi poradzić. Choć negatywnych emocji nie da się całkowicie wyeliminować z naszego życia, to możemy nauczyć dziecko je rozpoznawać. Dla malucha może być to nie lada wyzwanie, ponieważ nie potrafi jeszcze wyrażać słowami tego, co czuje. Dlatego pomocnym narzędziem mogą być Uczące Kredki „Kolorki-Humorki ” od Fisher-Price – dzięki nim twoje dziecko nauczy się odkrywać emocje, a przy okazji pozna podstawowe kolory i cyferki. Każdy z tych zabawnych, kredkowych przyjaciół...