ABC przedszkolaka

Wybierz przedszkole dla dziecka a nie siebie Jeśli mieszkasz w mieście, a rodzinny budżet pozwala na posłanie dziecka do prywatnego przedszkola, wybór może nie być łatwy. Chcesz, by maluch wszechstronnie się rozwijał. Podejrzewasz, że ma artystyczny talent albo marzysz o tym, by wychowywać go w duchu ekologicznym? Stop: to tylko twoje pragnienia! Czy aby na pewno podziela je dziecko? Może wcale nie jest zainteresowane nauką języka angielskiego, ma za to ogromną ochotę na grę w piłkę? Dobrze się zatem zastanów. Dopiero, gdy już będziesz potrafiła rozdzielić swoje pragnienia od tego, czego potrzebuje dziecko, możesz zastanowić się nad wyborem przedszkola. Pamiętaj, że w edukacji przedszkolnej nie chodzi głównie o to, by maluch poznał jak najwięcej literek i wierszyków . Dziecko musi przede wszystkim nauczyć się współżycia z innymi ludźmi, jak się z nimi dogadywać, przyjaźnić i rozwiązywać konflikty. Zastanów się, co lubi robić twoje dziecko Są dzieci, które uwielbiają rysować i mogłyby to robić dosłownie godzinami. Można wtedy pomyśleć o wysłaniu takiego malca do przedszkola artystycznego. Możesz jednak także wybrać tradycyjne przedszkole, w którym po prostu zapiszesz dziecko na dodatkowe zajęcia plastyczne. Jeśli maluch jest uzdolniony muzycznie, wybierz przedszkole o takim właśnie profilu lub zapisz je na lekcje w ośrodku kultury. Gdy dziecko chętnie chodzi na górskie wyprawy, zastanów się nad przedszkolem steinerowskim (mało jest w nim tradycyjnych zabawek, najważniejsze są przedmioty naturalne: drewno, kamienie, szyszki) lub montessoriańskim (dzieci są małymi odkrywcami świata i np. ze spacerów przynoszą różne przedmioty: kamyki, konary drzew, szyszki). Przedszkola profilowane są zazwyczaj sporo droższe od tych tradycyjnych i nie każdego rodzica na nie stać. Pamiętaj, że talentu nie da się ot tak, po prostu zgubić. Jeśli dziecko jest uzdolnione,...

Rysunek to dla dziecka jeden z najważniejszych sposobów wypowiedzi. Dziecko może nie umieć nazwać swoich uczuć, nie zdawać sobie z nich sprawy czy bać się je wyjawić, za to potrafi przelać je na kartkę papieru. Tyle tylko, że dorośli nie zawsze potrafią zinterpretować dziecięce rysunki. A szkoda, bo są one na tyle ważne, że mogą pomóc zdiagnozować  problemy dziecka . Korzystają z nich nawet psychologowie! Dowiedz się,  jak pokonać problemy dziecka przez zabawę Co rysuje trzylatek Dzieci około 3. roku życia rysują kółka lub zamknięte owale. Wtedy właśnie dziecko zaczyna sobie w pełni uświadamiać poczucie własnej odrębności, niezależności,  samodzielności . A kółko staje się symbolem JA. Między 3–4. rokiem życia dziecko do kółka zaczyna dorysowywać nóżki. I w ten sposób powstaje prawdziwy człowiek, czyli dokładniej rzecz ujmując,  głowonóg . To etap, który przechodzi każde prawidłowo rozwijające się dziecko. Co rysuje czterolatek Czterolatek zaczyna zauważać inne części ciała i na rysunkach pojawiają się ręce, brzuch, szyja czy paluszki. Na razie jednak dziecko rysuje za pomocą zamkniętych figur: postacie składają się z oddzielnych części jedynie stykających się ze sobą (np. głowa i brzuch to oddzielne koła, nogi i ręce to prostokąty itd.). Kilkulatek rysuje nie to, co widzi, ale to, co wie na temat świata. To właśnie dlatego, rysując, np. swoją mamę, która spodziewa się dzidziusia, przedstawia jej duży brzuszek, w którym widać... malutkie dziecko. Co rysuje pięciolatek Postacie rysowane przez starszego przedszkolaka zaczynają się scalać (np. szyja połączona jest z głową), mają mnóstwo szczegółów (wokół oczu są rzęsy, ubrania mają wzory itp.), pojawia się tło i inne elementy, np. słońce, obłoczki, drzewa, ptaki. Około 6. roku życia dziecko rysuje ciągle to samo, np....

Trzyletni maluch zazwyczaj jest gotowy, by samodzielnie wykonywać proste czynności: zapinać i rozpinać guziki, zdejmować i wkładać skarpetki, buty, rękawiczki, posługiwać się łyżką i widelcem. Dziecko, które wykonuje wiele czynności samo, jest pewniejsze siebie, bardziej niezależne, a co ważniejsze ma pozytywny obraz własnej osoby (zobacz 5 rzeczy niszczących samoocenę dziecka ). Jak to osiągnąć? 1. Nie spiesz się, ucząc dziecko samodzielności Największym wrogiem nauki samodzielności jest brak czasu. Łatwiej jest rodzicom ubrać i nakarmić dziecko, a potem pobiec do przedszkola, niż czekać cierpliwie, aż samo zje (zobacz, jak uczyć samodzielnego jedzenia) i się ubierze. Niestety, gdy przeoczysz odpowiedni moment w rozwoju, pozbawisz dwu-, trzylatka inicjatywy w dążeniu do samodzielności – potem trudno będzie przezwyciężyć jego bierną postawę. Nie oczekuj, że dziecko od razu, szybko i sprawnie zacznie się ubierać i samodzielnie jeść. By tak się stało, musi ono najpierw wykonać wiele prób, także nieudanych. Nie raz włoży spodenki tył naprzód lub krzywo zapnie guziki. 2. Nie wyręczaj dziecka we wszystkim Przyzwyczajanie dziecka do samodzielności utrudnia nadopiekuńczość rodziców, którzy chcą ustrzec malca przed najmniejszym trudem. Trzeba jednak cierpliwie, wielokrotnie pokazywać dziecku, jak się zapina guziki lub przeplata sznurowadła i codziennie sprzątać razem z nim jego pokoik. To długa nauka. Nie wystarczy powiedzieć: „Idź sprzątać zabawki”. Trzeba wziąć trzylatka za rękę i stwierdzić: „Teraz ty poukładasz zwierzęta na półce, a ja powkładam klocki do pudełek”. Przyda się przy tym odrobina humoru – sprzątanie nie powinno być nudne. No i oczywiście potrzebna jest konsekwencja. Jeśli powiemy: „Najpierw posprzątaj, a potem opowiem ci bajkę”, musimy dotrzymać słowa. 3. Daj dziecku prawo do...