Niczego nie oczekują w zamian i nie wymagają, by ich wnuk znał trzy języki albo zaczął czytać już jako czterolatek. Dla nich zawsze jest najpiękniejszy i najmądrzejszy (ich serca są pojemne: jeśli mają więcej wnuków, najpiękniejszy, najmądrzejszy i najukochańszy jest każdy z nich).
Wiele potrafią mu wybaczyć. Są wiernymi kibicami malucha i najmocniej trzymają za niego kciuki, kiedy się z czymś zmaga. Puchną z dumy podczas przedszkolnych przedstawień, a czasem nawet wzruszają się do łez. Gromadzą zdjęcia i laurki. Nie zapominają o urodzinach ani imieninach.
Dają poczucie bezpieczeństwa. Może i rozpieszczają maluchy na potęgę, pozwalając, by właziły im na głowę, ale kto by nie chciał poczuć się od czasu do czasu jak król?
Jeśli tylko mogą, przyjadą z drugiego końca miasta, by odebrać dziecko z przedszkola albo opowiedzieć mu bajkę na dobranoc – i to nie tylko wtedy, gdy mamie wypadnie ważne zebranie, a tata jest w delegacji. Zabiorą na wakacje, do zoo, na spacer. Maluchowi pomogą narysować kota albo staną po jego stronie, gdy nabroi. Doradzą, podpowiedzą, wesprą, a jeśli trzeba – obronią.
Nawet jeśli są zapracowani, nie gnają aż tak, jak ich dorosłe dzieci, bo pamiętają czasy, gdy nie było faksów, Internetu, bankomatów, a pozdrowienia z wakacji wysyłało się na pocztówkach, a nie e-mailem. Choć pracy było wtedy więcej (samo pranie zajmowało cały dzień, a wolne soboty nie istniały), czas płynął o wiele wolniej. Dlatego potrafią przystanąć, nakarmić z wnukiem sikorki, zbudować zamek na kuchennym stole. Nie śpieszą się bez powodu. Umieją poświęcić trzy godziny na lepienie z maluchem pierogów albo choćby tydzień na wspólne naprawianie radia.
To dlatego można z nimi poważnie rozmawiać. Są ciekawi wnuka i jego spraw. Pytają o przedszkole, pamiętają imiona kolegów, nie przerywają w pół zdania. Nie lekceważą problemów kilkulatka – słuchają go z uwagą i nie zbywają byle czym. Wiedzą, że to problem, gdy Karolina ze starszaków woli się bawić z Michałem albo kiedy stłucze się ukochane lusterko mamy. Zawsze potrafią mądrze doradzić i wiedzą, kiedy dziecko chce się tylko wygadać. Są cierpliwi. Gotowi poczekać, gdy maluch musi „dojrzeć”, żeby im o czymś powiedzieć. Bywają świetnymi negocjatorami między dziećmi i ich rodzicami.
Mają ogromną wiedzę i pamiętają czasy, gdy butelki z oranżadą miały ceramiczne kapsle, a na podwórku można było spotkać pana, który krzyczał: „Garnki drutuję!”. Znają też mnóstwo bajek i potrafią sprawić, że maluch słucha ich z zapartym tchem. Chętnie opowiadają niezwykłe historie o swoim dzieciństwie. Mają jeszcze jedną ogromną zaletę: pamiętają czasy, gdy rodzice byli mali. Mogą opowiedzieć, jak mama przechwalała się, że zjadła wszystkie dziury w serze albo na krokodyla mówiła „kloklodyl”. Dzieci uwielbiają słuchać takich historii. Dzięki nim dowiadują się, że tata też był bałaganiarzem, a mama nie zawsze była taka zapracowana jak dzisiaj.
Przeczytaj także: Dziadkowie – reaktywacja
Zaimponować wnukom nie jest łatwo. No ale dziadek lub babcia śmigający na smartfonach to już zupełnie inny poziom. To robi wrażenie! Ale nie tylko z tego powodu dziadkowie mają dobre relacje z wnukami. Są dużo głębsze sprawy. Zobacz, dlaczego nigdy nie będziesz mieć takiej więzi ze swoim dzieckiem. Chyba że się zestarzejesz... Dziadkowie to nowi nastolatkowie "Świadomość, że babcia czy dziadek są sprawni technologicznie, może być dla wnuka powodem do dumy " - mówi psycholog z Uniwersytetu SWPS w Sopocie i Nauczyciel Roku 2018 Przemysław Staroń. Jak podkreślił, współcześni dziadkowie nie potrzebują pomocy, aby korzystać z dobrodziejstw techniki i nawet telefony dotykowe nie są dla nich szczególnym wyzwaniem. Senior is a new teen – senior to nowy nastolatek – takie określenie zaczyna być używane w stosunku do dziadków. "To zdanie jest więcej niż prawdziwe" - mówi Staroń. Popularność Bogumiły Bodziarek, zwanej Babcią Playstation, która podbiła YouTube’a dzięki faktowi, że jest emerytką grającą na konsoli, stanowi przedmiot zachwytu dzieci mieszkających na jej osiedlu. Akceptacja bez żadnego "ale" Okazuje się, że dzieci z dziadkami łatwiej dogadają się, ponieważ mają podobny stosunek do rzeczywistości i po prostu, aż tak się nią nie przejmują. "Młody człowiek jeszcze nie tkwi w garniturze poprawnej do bólu dorosłości, a senior - już w nim nie tkwi" - wyjaśnił psycholog. - Może dlatego wielu z nas wspomina to niezwykłe porozumienie, wyrażające się w pozwalaniu przez dziadków wnukom na późniejsze chodzenie spać i jedzenie słodyczy wieczorem. Nie wynika to z tego, że dziadkowie chcą godzić w autorytet rodziców. Po prostu suma doświadczeń i mądrość życiowa właśnie pozwala im widzieć szczeliny w myśleniu swoich własnych dzieci - opisuje Staroń. W ten sposób powstaje...
Często w naszym wychowaniu niebagatelną rolę odgrywali dziadkowie – to oni opiekowali się nami, gdy rodzice byli w pracy, pielęgnowali podczas choroby, bawili się z nami i zabierali na wakacje. Dlatego wielu z nas wydaje się, że gdy na świecie pojawią się nasze własne dzieci, nasi rodzice z radością przejmą odwieczne obowiązki dziadków i bez reszty poświęcą się opiece nad wnukami. Coraz częściej jednak nasi rodzice mają własny pomysł na życie, a stereotyp dziadków, których jedynym sensem istnienia jest rozpieszczanie wnuków, powoli odchodzi do lamusa. Jeszcze nie tak dawno temu… Gdy młode małżeństwo oznajmiało swoim rodzicom, że spodziewają się dziecka , przyszli dziadkowie zazwyczaj pękali z dumy i nie mogli doczekać się wejścia w nową rolę. Babcia już planowała, jakie ubranka uszyje czy zrobi na drutach dla wnuka lub wnuczki, a dziadek – że nauczy jeździć na rowerze i sklejać modele samolotów. Pomoc dziadków przy nowo narodzonym maleństwie wydawała się oczywista – przecież wcześniej pomagali im ich rodzice, a jeszcze wcześniej – rodzice rodziców. Było to szczególnie łatwe dawniej, kiedy rodziny wielopokoleniowe żyły wspólnie pod jednym dachem, ale nawet jeśli młodzi mieli własne mieszkanie, babcia i dziadek zawsze byli w pogotowiu. Czasem nawet babcia przeprowadzała się na kilka tygodni do córki, by pomóc jej w opiece nad noworodkiem. Dziecko chore , a rodzice muszą iść do pracy? Nie ma problemu, wystarczy zadzwonić do dziadków. Trzeba posłać dziecko do przedszkola? Po co? Przecież jest babcia. Sylwester, wesele koleżanki czy wieczorne wyjście ze znajomymi? Babcia albo dziadek na pewno mogą zaopiekować się wnukiem. Szef nie chce dać urlopu? Trudno, maluch na wakacje pojedzie z dziadkami. Poza tym babcia zawsze potrafi stworzyć ciepłą, domową atmosferę, upiecze ciasto i ugotuje obiad, wysłucha skarg na kolegę z przedszkola...
Nie ma wątpliwości, że dziadkowie i wnuki wzajemnie się potrzebują. Pozostaje tylko tak ułożyć relacje między najstarszym a najmłodszym pokoleniem, aby wszyscy byli zadowoleni – babcia, dziadek, wnuczęta oraz ich rodzice. Po co dziecku babcia i dziadek? Dziadkowie darzą wnuki bezinteresowną miłością. Mają więcej czasu i cierpliwości, by godzinami się z nimi bawić. Dla nich wnuki są zawsze najpiękniejsze i najmądrzejsze. Wszystko potrafią wcześniej niż inne dzieci i oczywiście mają to po babci albo po dziadku. Kontakt z wnuczętami mobilizuje też nestorów rodziny do ciągłej aktywności życiowej. W jaki sposób pielęgnować miłość na odległość? Osoby starsze boją się samotności, tego, że nie są już potrzebne. Maluchy wnoszą w ich życie optymizm i radość. Dobrze, jeżeli dziadkowie mogą od czasu do czasu służyć im i ich rodzicom pomocą i doświadczeniem. Dlatego warto podtrzymywać regularne kontakty z dziadkami, odwiedzaj ich razem z dziećmi, zapraszać babcię z dziadkiem do siebie tak często, jak to możliwe. Jak układa się relacja z dziadkami pod wspólnym dachem? Dziadkowie scalają pokolenia, są łącznikiem między przeszłością rodziny i jej życiem obecnym. Pomoc w codziennych czynnościach, zwłaszcza przy malutkim dziecku, jest nieoceniona. Ale istnieje niebezpieczeństwo, że rodzice, zwłaszcza mocno zaangażowani w pracę zawodową, nadmiernie obarczą babcię i dziadka obowiązkami. Dziadkowie mogą pomagać, ale nie powinni wyręczać rodziców. Co robić, gdy pomoc jest zbyt intensywna? Świeżo upieczeni dziadkowie mogą wpaść w euforię gdy pojawi się wnuk. Są w nim zakochani i zrobią wiele, by spędzać z nim dużo czasu, zapominając o rodzicach. Nadmierne wtrącanie babci czy dziadka tuszuje ich lęk przed czuciem się bezużytecznym. Wnuczek daje szansę na...
