Bycie idealnym rodzicem jest niewiarygodnie proste... gdy nim nie jesteś

„Potworaki usypiaki” to Pani pierwsza książka dla dzieci. Skąd pomysł, by stworzyć właśnie coś dla najmłodszych? To był pomysł moich menadżerek. Pomyślałam, że spróbuję, jak się nie uda, to trudno. Zagadnęłam moją Zosię, co by ją zainteresowało, o czym chciałaby przeczytać. Okazało się, że o potworach. Pisałam głównie nocami, kiedy wszyscy już spali, a następnego dnia konsultowałam to z córką, która stała się współautorką tych opowieści. Czasami się na coś nie zgadzała, dorzucała swoje pomysły. To książka, która porusza problemy bliskie rodzicom i dzieciom w każdym wieku.  Zgadza się. Niektóre z nich pojawiały się w życiu moich dzieci i stały się inspiracją. Poszperałam też w poradnikach psychologicznych, żeby sprawdzić, z czym inni mają kłopoty. Napisałam 18 historii, traktujących m.in. o braku tolerancji, kłamstwie, umiejętności dzielenia się, mówienia „nie” czy trudności w powiedzeniu „przepraszam”. Jest Pani kochającą, ale bardzo rozsądną mamą. Ma Pani receptę, jak zostać mamą idealną? Ktoś taki jak matka idealna nie istnieje. Staram się być sprawiedliwą, co przy dwójce dzieci bywa trudne. Zwłaszcza kiedy ma się w domu syna i córkę, których oprócz różnicy płci dzieli też różnica wieku. Przerabiam więc nieustanne porównywanie się i rozliczanie, czy na pewno rozdałam po równo. To dla mnie jedna z najtrudniejszych rzeczy, dlatego jestem chodzącym wyrzutem sumienia. Czyli matka nieidealna? Zdarza mi się popełniać błędy, ale często mówię dzieciom „przepraszam” i przyznaję się do winy, jeśli nawaliłam czy ich w czymś zawiodłam. Ale Zosia i Staś mnie rozgrzeszają. Mówią: „Spoko, mamo, nic się nie stało”. Jest Pani typem matki przyjaciółki?  Mama to mama, nie podejmuję się roli przyjaciółki moich dzieci. Bo z przyjaciółmi ma się inne relacje niż z dzieciakami. Potrzebne są granice,...

Fajnie się czasem pośmiać, lub pożartować z „uroków” rodzicielstwa. Gdy jednak sytuacje ze zdjęć urzeczywistniają się w realnym życiu, wtedy nie jest już nam do śmiechu!   1. „Miejmy więcej niż 1 dziecko. Lepiej dla niego, gdy ma się z kim bawić! Tak, lepiej dla dziecka wychowywać się z rodzeństwem, ale znacie te kłótnie o wszystko? Nie dotykaj moich rzeczy, nie patrz na mnie, zostaw mnie w spokoju!  To już nie jest zabawne. ​ Rodzeństwo - oni mogą żyć zgodnie! 2. Ludzie który nie mają dzieci, idą do pracy przygnębieni, w przeciwieństwie do tych, którzy mają małe dzieci i praca to dla nich chwila wytchnienia. 3. Ja wiem, że to smutne, że moje dzieci jak będą starsze, nie będą chciały ze mną rozmawiać. Ale dlaczego one teraz tak bezustannie gadają i nie dadzą nawet chwili spokoju? 4. Kochanie, wyglądasz na zmęczonego, może zrobisz sobie drzemkę? Nie chcę, nie lubię drzemek! Cooo? Kto nie lubi drzemek??? Do czego prowadzi krótki sen dziecka? 5. Obiecałem sobie, że nigdy, przenigdy nie uderzę moich dzieci. Ale nie obiecywałem, że za ich plecami nie będę wyrażać swojej wściekłości! Te zabawne rysunki pokazują uroki wychowywania dzieci. Niestety są prawdziwe :-) Jeżeli spodziewasz się dziecka, nie wierz w bajki, że jest cały czas słodko i przyjemnie. Kiedyś pewnie będziemy się śmiały z takich obrazków, dziś patrzymy na nie i wiemy, że to nasza rzeczywistość! Który z rysunków uważacie za najbardziej szczery? Uroki macierzyństwa z przymrużeniem oka - zobacz zabawne zdjęcia!​ Tak wygląda macierzyństwo - zobacz przezabawne zdjęcia!

John DeGarmo to człowiek o wielkim sercu. John jest ojcem 6 dzieci (biologicznych i adoptowanych), a od ponad 10 lat jest również rodzicem zastępczym . Rodzice zastępczy nie przysposabiają dzieci w ten sam sposób, co rodzice adopcyjni. To czasowa forma opieki nad dzieckiem, np. w sytuacji, kiedy biologiczni rodzice nie mogą się nim zajmować. John i jego żona opiekowali się ponad 50 maluchami.  DeGarmo opublikował w serwisie Huffingtonpost wzruszający wpis, w którym odpowiada na jedno pytanie: dlaczego tata też płacze? "Jestem ojcem. Dlaczego płaczę?" Mówią, że "mężczyźni nie płaczą". Mówią, że mężczyźni są zbyt twardzi, żeby płakać, że płacz jest oznaką słabości. Do tych, którzy to mówią: bardzo się mylicie. Minęły 2 miesiące odkąd Maddie, którą się opiekowaliśmy, opuściła nasz dom. Ta 4-latka była z nami prawie rok, miała ogromny wpływ nie tylko na mnie i na moją żonę, ale także na nasze własne dzieci. Stała się częścią naszej rodziny, myśleliśmy nawet o adopcji . Niestety, a to zdarza się bardzo często w przypadku rodzin zastępczych, ta 4-latka przeprowadziła się do innego domu, dzięki czemu mogła być bliżej swojej biologicznej rodziny. To był dla nas emocjonalnie wyczerpujący czas. Jej ostatnie słowa dogłębnie mnie poruszyły: "Tatusiu, będziesz za mną tęsknił, kiedy mnie nie będzie? Będziesz mnie wciąż kochał?". Te słowa do mnie przylgnęły, kiedy próbowałem poradzić sobie z emocjami wokół. To, czego nie wiedziałem, to to, że moje własne dzieci czuły dokładnie to samo. "Tatusiu, tęsknię za Maddie" – powiedziała moja 6-letnia córka, kiedy jedliśmy obiad. "Chciałabym się z nią teraz pobawić" – dodała. "Zastanawiam się, czy Maddie tęskni za mną tak, jak ja tęsknię za nią" – powiedziała moja 16-letnia córka któregoś niedzielnego poranka, kiedy jechaliśmy do kościoła.  Obie dziewczynki...