Od początku ciąży wiedziałam, że czeka mnie niemały wysiłek. Szykowałam się na brak snu i nieziemskie zmęczenie, no ale wiadomo, jak przyszło co do czego, to wymiękłam. Antoś ma dopiero 3 tygodnie, a ja już ledwo żyję. Najgorsze, że to nieustanne czuwanie nad dzieckiem odbija się na mojej psychice. Chodzę podenerwowana i zła, wściekam się o byle co. Mój mąż stara się być wyrozumiały, ale widzę, że jemu też powoli puszczają nerwy.
Alicja to moja teściowa. Zwracam się do niej po imieniu, to równa babka. Została młodą babcią, dopiero dobija do 50-tki, jest pełna energii. Kocha naszego Antosia całym sercem i widzi, jak bardzo jestem umęczona. Właśnie wczoraj zaproponowała, że weźmie dziecko do siebie na weekend. W pierwszej chwili poczułam ogromną wdzięczność i ulgę na myśl, że przez dwa dni będę leżeć i spać. Pooglądalibyśmy z Pawłem filmy, wyskoczyli na kolację... Ale potem zaczęłam się zastanawiać, czy to dobry pomysł.
Antoś jest malutki, karmię go piersią. To nie taki problem, bo mam zapas pokarmu, mogę jeszcze trochę odciągnąć. No ale czy on nie będzie za mną tęsknił? Tak sobie myślę, że taki maluszek jak zje i się przytuli, to może nawet nie zauważy, że trzymają go inne ramiona niż mamy? Staram się sama siebie przekonać, bo bardzo liczę na trochę odpoczynku. To takie wspaniałe uczucie móc chociaż na dwa krótkie dni wrócić do dawnego życia...
Wiem, że teściowa dobrze zajmie się Antosiem. Chciałabym tylko, żeby ktoś mi powiedział, że oddając go na parę dni, nie robię nic złego.
Ewa
Zobacz też:
Dobra teściowa to skarb. Ileż razy w życiu słyszałam to zdanie! I ile razy myślałam w takich chwilach, że mam wyjątkowe szczęście… Mówiąc oględnie, nie trafiłam najgorzej. Kiedy moje koleżanki prześcigały się w obrażaniu matek swoich mężów, ja kiwałam tylko ze zrozumieniem głową…. po czym wracałam do domu, gdzie mama Mariusza już czekała na mnie z gotowym obiadem. To się nazywa mieć szczęście! Grzeszyłabym, gdybym śmiała na taki układ narzekać. I – do czasu – nie narzekałam. Mamę swojego męża poznałam, nim jeszcze on sam wpadł mi w oko. Pracuję w sklepie z obuwiem. Robota nie jest łatwa. W dobie supermarketów, gdzie wszystko można kupić za pół ceny, klientki, które do nas przychodzą, zachowują się jak udzielne królowe. Tu im podaj, tam dodaj rabat… Człowiek ma wrażenie, jakby taka jedna z drugą przychodziła do sklepu z butami, żeby sobie poużywać na sprzedawczyniach! Pani Hanka była inna. Przychodziła do nas od lat. Miała ustalony gust. Lubiła buty na niewielkim obcasie, tak zwanym słupku, w kolorach innych niż czarny. Wiedząc o tym, gdy dostawałam interesujący model, od razu dzwoniłam. Tym razem zrobiłam podobnie. Ale pani Hania tylko westchnęła: – Nie znajdę czasu, kochaniutka – usłyszałam w słuchawce. – Domu muszę pilnować. Syn mi się załamał. Narzeczona go zostawiła. – Jak to? – zdziwiłam się, bo do tej pory słyszałam same superlatywy na temat narzeczonej syna pani Hani. – A tak to – westchnęła klientka. – Pojechała na jakieś szkolenie, poznała kogoś wyżej postawionego i mojemu Mariuszkowi pokazała drzwi. Boję się, żeby chłopak czegoś sobie nie zrobił, bo to pierwszy taki zawód w jego życiu… Słuchaj, a może ty byś wpadła do nas na obiad, co? – wypaliła nagle. – Z tego, co pamiętam, też jesteś sama. Mariusz by się...
Byłam zestresowana i przemęczona, więc nie zawsze wystarczało mi cierpliwości i spokoju, by wytłumaczyć córce, że czegoś nie wolno, że nie wszystko da się mieć albo że na coś trzeba zaczekać. Bywało, że krzyczałam na małą, a potem byłam wściekła na siebie i miałam przytłaczające poczucie winy. Na ogół złościłam się wtedy nie tylko na siebie, ale też na Olgierda. Uważałam, że zrzuca cały ciężar wychowania na mnie, za mało mnie wspiera i nie rozumie, jak bardzo mnie to wszystko przytłacza. Wydawało mi się wręcz, że mnie nie kocha i tylko go irytuję swoimi emocjami. Ciągle miałam wrażenie, że najchętniej w ogóle nie zajmowałby się córką ani nie przebywał ze mną. Normalna rodzina? To jakiś żart! Raz powiedziałam o tym mamie, ale spojrzała na mnie zdumiona. – Co ty mówisz, córcia? Przecież się z tobą ożenił, prawda? – Bo byłam w ciąży! – wypaliłam. – Gdybym w nią nie zaszła, pewnie w życiu by mu do głowy nie przyszło brać ze mną ślub! – Nie mów tak – skarciła mnie mama. – Olgierd to porządny chłopak. Zarabia na ciebie i dziecko, Marisa ma tatę, tworzycie normalną rodzinę, a to najważniejsze. Chciałam jej powiedzieć, że na mnie to Olgierd akurat wcale nie zarabia, bo mam dobrą pensję, że Marisa widuje go właściwie tylko w weekendy i to wyłącznie wtedy, kiedy wywiercę mu odpowiednio głęboką dziurę w brzuchu, by ją gdzieś zabrał, a z tą normalną rodziną to chyba jakiś żart! Bo ja nie czułam się normalnie w tym małżeństwie. Owszem, byłam szczęśliwa, że dwa tygodnie po tym, jak zorientowaliśmy się, że jestem w ciąży, mój chłopak wręczył mi złoty pierścionek z diamencikiem i poprosił, żebym została jego żoną. Nie spodziewałam się tego, bo spotykaliśmy się niecały rok i oboje podchodziliśmy do idei małżeństwa raczej luźno. Zawsze tak było....
Matko boska, cholera jasna, ile ja się wstydu przez to dziecko najadłam! – takimi słowami przywitała mnie teściowa, wracająca z jordanka, gdzie jak co niedziela zabrała Zosię. – Nigdy więcej! Po moim trupie! – dodała, zanim bez sił opadła na podsunięte jej kuchenne krzesło. Podczas gdy ja podawałam teściowej szklankę z zimną wodą, moja córeczka, wesolutka jak skowronek, w podskokach przemknęła przez korytarzyk, po czym wbiegła do swojego pokoju. Nic z tego nie rozumiałam, więc gdy teściowa nieco uspokoiła oddech, zapytałam, co się stało. Teściowa prawie spaliła się ze wstydu – Nie pytaj, nawet nie pytaj, bo mi to przez gardło nie przejdzie! – oznajmiła matka mojego męża. – Lepiej mi powiedz, co się dzieje w waszej rodzinie? Boże… no trudno, muszę… Małgosiu, czy Zosia… Jezu, to potworne… Czy Zosia jest… Czy moja wnuczka była molestowana? Wyjęłam teściowej z dłoni szklankę, pociągnęłam łyk wody i klapnęłam na krzesło. – Skąd mamie przyszła do głowy taka straszna myśl? Czy ktoś was w jordanku napastował? Pedofil tam grasuje?! – Nie, w jordanku wszyscy zachowywali się przyzwoicie. Oprócz Zosieńki… Twoja córka bawiła się bardzo ładnie do chwili, aż kupiłam jej loda… Ona uwielbia lody na patyku z tej kolorowej budki. I wyobraź sobie, ledwie spróbowała smaku karmelowego, zrobiła błogą minkę i zaczęła krzyczeć, że… że ma orgazm! ORGAZM! Małgorzato! Co się dzieje w waszej rodzinie?! Zanim odpowiedziałam, musiałam znowu napić się wody. Potem usiadłam przed teściową, chwyciłam w dłonie jej drżące ręce i powstrzymując śmiech, wypaliłam: – Mamo, to wszystko wina Dariusza. Na te słowa matka mojego męża poczerwieniała gwałtownie, chwyciła się za serce i poderwała z krzesła. – Mój syn nie jest zboczeńcem!...
