Pierwsze dziecko - grzeczne i zdolne, a młodsze niepokorne i mniej skore do nauki. Dość często można zetknąć się z takim poglądem, ale do tej pory znajdował on głównie potwierdzenie w obserwacjach rodziców lub badaniach wykonywanych na niezbyt licznych grupach. Na uniwersytecie Illinois w Urbana-Champaign (USA) postanowiono sprawdzić, jak kolejność narodzin wpływa na cechy osobowości na bardzo dużej grupie dzieci.
Z obserwacji aż 377 tysięcy uczniów amerykańskich szkół średnich, pochodzących z rodzin o różnym statusie ekonomicznym, płyną ciekawe wnioski. Pierworodne dzieci - owszem - mają ciut wyższy poziom inteligencji, ale ich IQ jest tylko o około 1 punkt wyższe od wyników młodszego rodzeństwa. Zdaniem autorów badania to jedynie różnica statystyczna, która nie ma żadnego znaczenia w praktyce.
Polecamy: Ćwiczenie fizyczne zwiększają inteligencję
Badaczom udało się zauważyć inną ciekawą prawidłowość wynikającą z kolejności narodzin dzieci. Pierworodne pociechy są bardziej zgodne i obowiązkowe niż młodsze rodzeństwo, rzadziej odczuwają lęki, są otwarte na świat i kontakty z innymi ludźmi. Czy w związku z tym wychowanie pierwszego dziecka można uznać za łatwiejsze? Biorąc pod uwagę wnioski badaczy, trudno zaryzykować taki podgląd. Ich zdaniem różnice są na tyle minimalne, że nie mogą odgrywać istotnej roli.
Test: Ile powinnaś mieć dzieci?
Mamy więc dowód na to, że dzieci nie przychodzą na świat z zestawem cech, który uzasadniałby etykietkę – „pierwsze mądrzejsze”, „drugie – mniej zdolne, za to trudniejsze”. Dlaczego więc często je tak postrzegamy? Może dlatego, że wraz z narodzinami kolejnych dzieci, zmienia się nasze nastawienie do rodzicielstwa. Pierwsze dziecko zwykle dźwiga ciężar wielkich oczekiwań mamy i taty. To sprawia, że jest poważne, szybciej uczy się czytać, chodzić, deklamować wierszyki i bardziej stara się w szkole. Ale bywa też spięte - nic dziwnego, skoro od małego czuje taką presję...
Od młodszego dziecka wymagamy już mniej (starsze przecież zdążyło zaspokoić sporą część rodzicielskich ambicji) i na więcej mu pozwalamy. Może dlatego też bardziej walczy o swoje potrzeby, czym zasługuje na miano „trudniejszego”. Co ciekawe - małe zawadiaki są zwykle bardzo lubiane przez kolegów. Domowe sprzeczki z rodzicami i kłótnie z rodzeństwem są dla nich świetnym treningiem umiejętności społecznych, a te - jak wiadomo - często bardziej niż poziom IQ pomagają radzić sobie w życiu.
Czytaj też: Czyje geny będzie mieć twoje dziecko?
źródło: Goniec Medyczny, PAP
Od kiedy urodziłam drugie dziecko, mój 4-letni Adaś dziwnie się zachowuje. Chce jeździć w wózku, ssie palec, śpi z wieloma pluszakami, czasem nawet gaworzy jak niemowlę. Zdarza mu się nawet doprowadzić do płaczu młodszego brata, np. ciągnąc go za ucho lub szarpiąc za rękę. Staram się poświęcać mu czas, ale młodszy synek bardziej mnie przecież potrzebuje. Co mam zrobić? Anna z Sandomierza MO: Anna chyba nie do końca daje sobie radę. Czy naprawdę jest tak, że młodsze dziecko potrzebuje mamy bardziej niż starsze? To przecież starszemu świat wywrócił się do góry nogami i jemu jest trudniej. Niemowlę potrzebuje mamy, ale pewien czas może też spędzać z inną troskliwą osobą. Starsze dziecko zaś czuje się... No właśnie, jak? AB: ...porzucone, odsunięte. Gdy widzi, że mama spędza więcej czasu z rodzeństwem, często słyszy, że „ma się bawić samo”, „ma nie przeszkadzać”, „ma zrozumieć”, może czuć się nieszczęśliwe. Będzie wtedy starało się wszelkimi sposobami zwrócić na siebie uwagę rodziców. To, co robi synek Anny, świadczy o tym, jak rozsądnie myśli: skoro częściej zajmują się bezradnym maleństwem, to może i ja spróbuję taki być? MO: Ssąc palec czy jeżdżąc w wózku, Adaś chce być znów w centrum uwagi dorosłych. Udając malutkie dziecko, ma nadzieję, że odzyska troskę rodziców. Ale co się dzieje, gdy nie przynosi to efektu? Gdy rodzice nie dają się na to nabrać lub karcą starsze dziecko? AB: To znak, że nie rozumieją sensu tych zachowań. Choć nie ma w tym nic złego, że chcą, by ich dziecko zachowywało się dojrzale i rozumiało sytuację. Tymczasem starsza pociecha zaskakuje ich agresywnymi zachowaniami czy drobnymi złośliwościami wobec młodszego dziecka. Mimo wszystko, jest to racjonalne zachowanie: skoro poprzednie sposoby zwrócenia uwagi i odzyskania rodziców zawiodły, maluch poszukuje...
O średnim dziecku mówi się, że chodzi własnymi drogami, uczy się szybko, jest niezależne i odrobinę zbuntowane. Jednakże fakt, że szybko się uczy i wydaje się bardziej niezależne od starszego i młodszego rodzeństwa, nie jest przypadkowy. W rzeczywistości taką postawą średniak chce nam pokazać, że potrafi poradzić sobie sam i zasługuje na naszą uwagę tak samo, jak młodsze czy starsze dziecko. Średnie z rodzeństwa To dążenie do „wybicia się” wynika z zajmowania przez niego raczej nieokreślonego miejsca w rodzinie. Nie ma jasno wyznaczonej pozycji, tak jak starsze lub młodsze rodzeństwo . Z punktu widzenia dziecka taka sytuacja nie jest sprawiedliwa. Wprawdzie wolno mu robić to samo, co starszy brat lub siostra, ale nie ma prawa do przywilejów wynikających z bycia starszym. Może sobie pozwolić na wybryki typowe dla młodszego rodzeństwa, ale przez rodziców nie jest traktowany z taką troską i czułością jak to najmłodsze. Czasem próbuje dorównać starszemu bratu, innym razem gra rolę dzidziusia. Dlatego średniakowi nie pozostaje nic innego, jak usamodzielnić się i czerpać jak najwięcej korzyści ze swojej sytuacji. Średniak - dziecko odsunięte na bok Wcielający się w różne role średniak popada w rozterkę, gdyż nie wie, czego się trzymać. Przegrywa w rywalizacji ze starszym bratem, jest słabszy. Z młodszym nie może konkurować, ponieważ więcej wie i potrafi. Często ma uczucie, iż jest ignorowany, odsunięty na bok, co obniża jego samoocenę . Często sprawia wrażenie opuszczonego, tak jakby nikt się nim nie interesował. Z obserwacji wynika, że u większości dzieci w którymś okresie życia występują fantazje na temat ich adoptowania przez rodziców. Te fantazje są charakterystyczne dla średniaków . Dlatego, chociaż dzieci te są bardziej niezależne i zaradne, potrzebują z naszej strony więcej uwagi i troski. Nie bez znaczenia są...
Pępkowe to stara tradycja, której celem było ulżenie napiętym nerwom, symboliczne pożegnanie beztroskiego życia i zadbanie o zdrowie dziecka. „Dziecko nieopite to dziecko chorowite” – opijanie narodzin dziecka miało nawet swoje logicznie brzmiące uzasadnienie. Pępkowe to także niecodzienne zwyczaje i prezenty. O szczegóły zapytałyśmy socjologa, dra Tomasza Sobierajskiego. Spis treści: Pępkowe : co to jest? Kiedy robi się pępkowe? Pępkowe: tradycja i zwyczaje Czy na pępkowe kupuje się prezent? Pępkowe a baby shower Pępkowe: co to jest? Pępkowe to męskie spotkanie, podczas którego świeżo upieczony ojciec wraz z kolegami i innymi mężczyznami z rodziny świętuje, a najczęściej opija narodziny dziecka. Skąd wziął się taki dziwny zwyczaj? „Z radości” – odpowiada socjolog, dr Tomasz Sobierajski. – „Urodziło się dziecko, a to jest przecież duży powód do świętowania”. Zdaniem socjologa pępkowe z pewnością nie jest żadnym zapijaniem strachu przed nową rzeczywistością. Owszem, taki strach spada na młodego ojca, ale nie tuż po porodzie, a trochę później. Może na porannym kacu albo (i to najbardziej prawdopodobna opcja) kiedy dziecko razem z mamą przyjedzie ze szpitala do domu. „Zazwyczaj dopiero kilka dni po narodzinach dziecka mężczyźni uprzytamniają sobie, jak bardzo ich życie się teraz zmieni” – mówi dr Sobierajski. Pępkowe kojarzy się z inną męską imprezą, wieczorem kawalerskim, i według Tomasza Sobierajskiego to skojarzenie jest jak najbardziej słuszne. Dla socjologa zarówno pępkowe, jak i wieczór kawalerski to nie tylko okazje do wypitki, ale tzw. rytuały przejścia, dokładnie takie same jak np. pasowanie na ucznia czy studniówka. Pępkowe jest rytualnym wejściem na wyższy poziom: na etap największej dojrzałości i...
