Myślicie czasem o swoich ukochanych zabawkach z dzieciństwa? Ja tak… Niezależnie od tego, czy istnieją już tylko we wspomnieniach, czy tkwią w zakurzonych pudłach, nie potrafimy się ich pozbyć. Trudno je wyrzucić ze strychów i z pamięci, bo wyblakłe kawałki szmatek, gąbek, futra i wełny wciąż są dla nas czymś więcej niż tylko przedmiotami. To starzy przyjaciele, powiernicy sekretów, pocieszyciele, towarzysze pierwszych stawianych kroków. Pomagali nam zasypiać, namawiali nas do jedzenia, gdy marudziliśmy przy stole. Tęsknota za rodzicami była dzięki nim łatwiejsza do zniesienia, a leżenie w łóżku w czasie grypy – mniej nudne.
„Ciągle mam jedną z moich przytulanek – różowego królika –mówi aktorka Anna Dereszowska, mama 8-letniej Laury i niespełna rocznego Maksa. Niejedno razem przeszliśmy, wystąpiliśmy razem na niejednym rodzinnym zdjęciu. Pomyślałam o moim małym synku. Chciałam, żeby i on miał swojego wyjątkowego, pluszowego przyjaciela, o którym nie zapomni. Siadłam, zaczęłam coś szkicować, później wzięłam kilka kolorowych gałganków i – tak jak umiałam – stworzyłam rodzinę pociesznych przytulanek. Mówię na nie „Ubranka-otulanka”, bo do środka można wkładać butle ze smoczkiem albo bidony. Pluszaki otulają butelki, a dzieci – jedząc – tulą pluszaki. Po jedzeniu ciepłe otulanka zamieniają się w poduszki albo stają się brykającymi zabawkami. Mojemu synkowi od razu przypadły do gusty!” – przyznaje aktorka.
Ubranka-otulanka to pomysłowe zabawki, które mają w środku miejsce na butelkę ze smoczkiem lub bidon. Miękki pluszak w kształcie zwierzaka ułatwia dziecku samodzielne trzymanie butelki, a do jej opróżniania zachęca urok sprytnej zabawki. Ubranka-otulanka, po wyjęciu z nich butli lub bidonów, mogą pełnić rolę przytulanek albo kukiełek animowanych przez rodziców.
Otulanka są szyte wyłącznie z polskich materiałów posiadających wszystkie atesty gwarantujące bezpieczeństwo używania wykonanych z nich zabawek. Oczy przytulanek są wyhaftowane, co eliminuje zagrożenie połknięcia przez dziecko oderwanego elementu. Różnorodne kolory, faktury i kształty pluszaków pozwalają najmłodszym dzieciom na rozwijanie zmysłu dotyku i wzroku. Dla starszych są doskonałymi towarzyszami zabaw. Niejadków zachęcają do pałaszowania posiłków. Rozwijają wyobraźnię wszystkich pociech, a ich rodziców skłaniają do opowiadania im fantastycznych bajek.
Ubranka-otulanka można kupić na www.ubrankootulanko.pl w cenie 99 PLN (kupujący nie ponosi kosztów dostawy).
Wózek , fotelik samochodowy, chusta lub nosidło, łóżeczko, materacyk, karuzelka, pościel, ubranka, zabawki, butelki, smoczek, apteczka, kosmetyki – lista rzeczy do wyprawki niemowlęcej zdaje się nie mieć końca. Przechodzą przez to wszyscy rodzice, którzy spodziewają się dziecka. Nie wszyscy mają jednak dość pieniędzy (lub ochotę, aby je wydać), żeby kupić całą wyprawkę, z której niemowlę błyskawicznie wyrośnie. Oto nasze pomysły, jak zgromadzić potrzebne rzeczy dla dziecka, nie rujnując domowego budżetu! Dobry zwyczaj: pożyczaj! Będziesz zdziwiona, ile kobiet z Twojego otoczenia chętnie pozbędzie się skarbów po swoich dzieciach. Zrób wywiad wśród koleżanek lub kobiet ze swojej rodziny i zapytaj, czy mogą Ci coś pożyczyć lub oddać. Duża szansa, że w ten sposób zdobędziesz przynajmniej część potrzebnych rzeczy, np. wózek, ubranka i zabawki. Jeżeli nikt taki nie przychodzi Ci do głowy, napisz post na portalu społecznościowym lub wyślij zbiorczego maila do znajomych pań z prośbą o wsparcie. Na pewno ktoś się odezwie! Jeżeli pożyczasz ubranka i boisz się, że za kilka miesięcy nie będziesz pamiętała, które powinnaś oddać, zrób na metkach kropki niezmywalnym markerem. Możesz także rozłożyć je na podłodze w zestawach po kilka sztuk i zrobić im zdjęcia. Z drugiej ręki Rzeczy dla niemowląt potrafią być tak piękne, że widząc wystawę pełną maleńkich bucików, rozkosznych przytulanek, wiklinowych kołysek, ma się ochotę wykupić cały sklep. Z drugiej strony, warto sobie zadać pytanie ile czasu te wspaniałe przedmioty nam posłużą i czy warto inwestować w rzeczy, z którymi już za parę miesięcy nie będzie wiadomo co zrobić ani nie będzie gdzie ich trzymać. Na pewno warto rozważyć kupno używanego wózka. Jeżeli nikt ze znajomych nie chce (lub nie może) odsprzedać, poszukaj na allegro, olx, gratka, gumtree lub w innych, np....
Chcesz uczyć dziecko porządku, zacznij od nauki sprzątania zabawek . I to jak najwcześniej. Maluch, który wie, że wszystkie rzeczy mają swoje miejsce i powinny na nie wrócić, chętniej je posprząta. Jak zorganizować pokój dziecka? Nawet w najmniejszym mieszkaniu można wygospodarować kącik, szufladę, półkę czy kilka pudeł, by dziecko wiedziało, gdzie znajdują się jego rzeczy. Miejsca te powinny być łatwo dostępne. Dobrze też, gdy pudła, szuflady różnią się kolorem lub kształtem albo są na nich obrazki, które pełnią rolę etykiet, np. domek na pudle z klockami , a miś na pojemniku na pluszaki. Zobacz też: Pokoik malucha - rady architekta Kiedy dziecko samo będzie porządkować zabawki? Nie licz jednak na to, że półtoraroczne dziecko samo uporządkuje swój pokój . On nawet nie rozumie jeszcze pojęcia: bałagan. Zacznij więc od wprowadzenia prostych zasad. Pilnuj, by dziecko bawiło się naraz tylko kilkoma zabawkami. Łatwiej mu będzie odłożyć na miejsce parę autek, niż sprzątnąć całe ich pudło rozsypane na podłodze. Dodatkowo zbyt duża ilość zabawek w zasięgu wzroku nie pozwoli dziecku skupić się na tym, czym się bawi. Dlatego przed rozpoczęciem kolejnej zabawy sprzątnijcie rzeczy z podłogi. Ale spytaj, czy dziecko nie chciałoby pokazać np. swojej budowli z klocków czy układanki tacie, gdy wróci z pracy. Przesuńcie ją wtedy na bok. Czy można się bawić w sprzątanie? Nauka sprzątania przestanie być łatwa, gdy dziecko pozna ulubione słowo dwulatków: „Nie”. Jeżeli na twoje prośby reaguje odmową, spróbuj zrobić ze sprzątania zabawę . Możecie np. urządzić wyścigi – kto pierwszy wrzuci zabawki do pojemnika. Potem koniecznie pochwal zwycięzcę. Zobacz też: W co się bawić z dzieckiem w 2. i 3. roku życia? Jak namówić dziecko na porządki? Małe dzieci same z siebie nie umieją sprzątać. Trzeba ich tego...
Jestem mamą bliźniąt. Przez pierwszy rok życia córeczek byłam tak zapracowana i zmęczona, że nie miałam zbyt dużo czasu, by zastanawiać się, jak je z mężem będziemy wychowywać. Najważniejsze było karmienie, przewijanie, kąpanie i tak niemal przez całą dobę. Teraz dziewczynki mają prawie półtora roczku i mimo że są bardzo podobne, odkrywamy wyraźne różnice w ich zachowaniu. Tymczasem krewni i znajomi traktują je jak jedno „podwójne” dziecko, mylą imiona, przynoszą w prezencie identyczne zabawki, ubranka itp. Czy należy tak podchodzić do bliźniąt, czy lepiej jest, gdy będziemy każdą z nich traktowali odrębnie? Zżymam się, gdy widzę dorosłe bliźnięta ubrane w jednakowe ubrania. Ale może tak trzeba, bo podobno takie dzieci są ze sobą szczególnie związane. Maria z Wrocławia Każda z Pani córeczek jest odrębną istotą, niepowtarzalną i pełną indywidualnych cech mimo zewnętrznego podobieństwa. Dlatego właśnie nie należy ulegać presji otoczenia. Traktowanie dzieci tak samo odbywa się ich kosztem. Warto, by każda z dziewczynek miała inne ubranka, zabawki, fryzurę itp. Dobrze też, by z upływem czasu miały osobny kącik na zabawki, ubranka i skarby – wtedy każda z Pani córeczek będzie odpowiadała za swoje rzeczy. Powoli będzie Pani również uwzględniała indywidualne upodobania i oczekiwania każdej z nich. Warto podkreślać pozytywne różnice między dziećmi, a nie porównywać je ze sobą. W przyszłości radzę też starać się, by każde z rodzeństwa mogło indywidualnie dobierać sobie przyjaciół, rodzaje zajęć, ulubione potrawy itp. To większe obciążenie dla rodziców, gdy np. jedną z córek trzeba będzie odwieźć na tańce, a drugą do pracowni plastycznej. Jednak tylko w taki sposób można wzmocnić indywidualność każdego dziecka. Jednocześnie dziewczynki zawsze będą dla siebie najbliższymi osobami: poznały się przecież jeszcze...
