Ałć! Jasna chole... wka. W ostatniej chwili ugryzłam się w język, bo wiązankę bardziej dosadnych przekleństw miałam już na jego końcu. Ból, jaki przeszył mój bark po uderzeniu w parapet, pozwolił tylko na grymas ledwo imitujący uśmiech.
Co robiłam na klęczkach pod oknem? Nie modlitwa mnie tam zaprowadziła, ale chęć wydostania spod kaloryfera ulubionego misia mojego pięciomiesięcznego synka. Szybkie przytulenie dziecka zażegnało groźbę wysokiego C (małe usteczka już układały się w podkówkę), ale ja jak w banku miałam siniak na ramieniu wielkości głowy zaginionego pluszaka.
A niech to... kolejny siniak. Muszę przyznać, że w tym miejscu to mój pierwszy. Najgorzej wyglądają nogi (od kostek po kolana). Odkąd urodził się synek, systematycznie zaliczam uderzenia o stół, fotel, łóżeczko, bujaczek czy krzesełko do karmienia. Mieszkanie jakby się skurczyło, a poruszanie się między meblami przypomina tor przeszkód. Tyle tylko że na końcu nie czeka puchar zwycięstwa, ale domagający się karmienia maluch. Nie muszę dodawać, że robi to zwykle bardzo sugestywnie, co nie ułatwia szybkiego poruszania się, szczególnie w nocy.
Tak więc nogi mam upstrzone różnej wielkości siniakami. Kiedy jeden zaczyna blednąć, niżej lub obok pojawia się następna fioletowa plama. I tu dziękuję naturze za zimę i możliwość noszenia spodni lub kryjących rajstop.
Do niedawna nieźle poobijane miałam też biodra i uda. To od wnoszenia wózka na trzecie piętro. W końcu uznałam, że kręgosłup droższy jest mi od wózka i czterokołowiec zostaje na parterze. Póki co, odpukać, amatorzy cudzej własności omijają moją klatkę.
W liczbie siniaków przebiła mnie jednak moja przyjaciółka. Tej zimy pierwszy raz z młodszym synkiem wybrała się na sanki. Bała się go puścić samego z górki na pazurki, wiec wbiła się (dosłownie) w ciasne oparcie i dziecko posadziła przed sobą. Mały bawił się wyśmienicie. Jej nie było do śmiechu, gdy w domu zobaczyła kolor swoich ud, pośladków i dolnej cześci pleców. Jak u krowy z reklam wiadomej czekolady. Mąż o mało co nie wezwał policji, bo bardziej był skłonny uwierzyć w pobicie niż w skutki zabawy na śniegu.
Mam więc propozycję dla producentów maści na urazy: zamiast do reklam zatrudniać sportowców, weźcie młode mamy. Wyjdzie taniej, a przekaz będzie bardziej wiarygodny. Stłuczenia i siniaki to dla nas chleb powszedni.
Felieton nagrodzony w Twoim Dziecku nr 6/2014
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”
Do redakcji Babyonline.pl przyszedł list czytelniczki, która prowadzi własną działalność gospodarczą i opisuje swoje doświadczenia z różnymi instytucjami państwowymi z ZUS-em. Zachowaliśmy oryginalny styl czytelniczki. List czytelniczki Ciąża nie była dla mnie zaskoczeniem – planowałam ją. Większym zaskoczeniem była dla mnie niewiedza mojej księgowej, która na rzucone hasło "ciąża i ZUS" niewiele miała do powiedzenia. Działalność gospodarczą prowadzę od 5 lat, o etacie już dawno zapomniałam. Księgowa nie pomogła, więc od czego są przyjaciele. Dzwonię do przyjaciółki. Dostaję przyśpieszony kurs przeliczania zasiłku macierzyńskiego, podnoszenia składek zdrowotnych itp. Niestety ta wiedza z trudem wchodzi mi do głowy (czyżby mój mózg również był w ciąży?). Przyjaciółka nie komentuje, sama niedawno rodziła, więc doskonale mnie rozumie. Po jej szkoleniu idę do ZUS-u. Muszę się upewnić, czy to, co usłyszałam jest zgodne z wykładnią urzędniczek. Miłe panie informują mnie, że mogę dostać z ZUS-u dokument potwierdzający, że nie zalegam ze składkami, ale muszę we wniosku zaznaczyć, że to informacja dla banku. Na moje nieśmiałe sugestie, że to nie będzie zgodne z prawdą, słyszę, że inaczej nie da rady. Jednocześnie pani urzędniczka – z miłym uśmiechem – dodaje, że dla ZUS-u ten dokument nie ma znaczenia, bo – cytuję – "to że mam dokument potwierdzający niezaleganie ze składkami nie znaczy, że nie zalegam" (sic!). W formularzu znajduję dwa błędy ortograficzne. Tu muszę wyjaśnić. Aby otrzymać zasiłek macierzyński , muszę udowodnić, że mam czyste konto w ZUS-ie (tj. nie zalegam ze składkami). Jednak, jak widać z powyższej historii, dla ZUS-u ZUS nie jest wiarygodny. Te dziewięć miesięcy ciąży minęło bardzo szybko. Ja jednak mam kolejny problem – muszę urodzić przed 10. dniem miesiąca. Dlaczego? Bo prawo do...
Moja pierwsza ciąża przebiegała nadzwyczaj spokojnie: czułam się świetnie i miałam mnóstwo energii. Uznaliśmy z mężem, że skoro nie przeszkodziła mi w nauce, warto zdecydować się na drugą ciążę jeszcze podczas studiów. Gdy zobaczyłam dwie upragnione kreski, nie posiadałam się ze szczęścia. I choć to był dopiero początek, już szukałam wózka, łóżeczka i innych akcesoriów... Początek ciążowych dolegliwości Niestety, mój wesoły nastrój nie trwał długo, bo pojawiły się różne dolegliwości: mdłości, omdlenia, zawroty głowy, a także brak ochoty na cokolwiek. Podczas zajęć na uczelni wyglądałam jak wrak człowieka. Powtarzałam sobie: „Byle do 12. tygodnia, a potem już będzie lepiej”. Owszem poczułam się wtedy lepiej, jednak – jak się później okazało – to był dopiero początek niespodzianek! I to nieprzyjemnych. Przeczytaj, jaka jest idealna różnica wieku między dziećmi W drugiej ciąży - gorsze samopoczucie Podczas pierwszej ciąży biegałam, skakałam, uprawiałam sport i robiłam wiele innych rzeczy. Podczas drugiej ledwo mogłam wstać, bo bardzo bolały mnie mięśnie i kręgosłup. Powiedziałam sobie jednak, że nie poddam się i że nie wezmę urlopu dziekańskiego. Byłam bardzo zawzięta i zdeterminowana. Chciałam wszystkim pokazać, że w ciąży można normalnie funkcjonować, a więc również studiować. Zrób test, czy jesteś gotowa na drugie dziecko Czy zdążę przed porodem? Mijały kolejne miesiące, a ja robiłam się coraz grubsza i coraz bardziej markotna. Starałam się być na wszystkich zajęciach i zdawać egzaminy w terminie, jednak pod koniec było już naprawdę ciężko. Przypuszczalny termin porodu ustalono na 13 czerwca. Pomyślałam sobie, że nie mogę urodzić w tym czasie, bo 26 czerwca mam ostatnie egzaminy. „O nie! Nie po to tyle przeszłam, żeby zdawać poprawki we wrześniu i spędzić wakacje na...
Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku. Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna. W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich. Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna. Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne. Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam. Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...
