Jak tam mały? W oczach pani Joli z warzywnego widzę jak na dłoni jedyną właściwą odpowiedź: „Aaa, trzeba przeżyć, czasem to już rady nie daję, drze się niemiłosiernie, nie pamiętam już, jak to jest się wyspać, chyba ząbki mu idą albo co, wie pani, jak to z tymi dziećmi”.
Kaśce ze spożywczego pożaliłabym się raczej, że „niby ok, ale, stara, to serio koniec życia jest, zapomnij o znajomych, piwo to po karmieniu, więc z ciążą z dwa lata masz z głowy, facet ci się nie zajmie, wiesz, jak jest”, a ona w zamyśleniu pokiwałaby głową, wstukując cenę tipsikiem jak spod igły. Po wyjściu ze sklepu (z siatami, a jakże) natykam się na Olgę (Ile ten jej mały jest starszy od Stasia? Trzy miesiące jakoś?) i odpowiedź rozwija się w pasaże tiutiań, symfonię rozkosznych westchnień, akcentowanych wznoszeniem oczu ku niebu: „A wiesz jak on słodko je/ziewa/patrzy/zasypia/krzyczy/płacze (niepotrzebne skreślić)?! A jak cudnie macha rączkami!”. Stałe fragmenty gry, teraz szukamy konkretu. Potem się pewnie pyta o oceny w szkole, ale co można powiedzieć o niemowlaku? Jest, mam. „A ile twój już waży?”.
Dzwonek telefonu brutalnie przerywa pogaduszki cukrowych wróżek. Ooo. Babcia. „No a jak ma być, mamo? Dobrze, no. Na spacerze. Nie, dobrze go ubrałam. Nie, ma ciepłe rączki. Na pewno. Tak, dalej ulewa. Nie, jesteśmy umówieni do lekarza. Tak, wiem, jakbym mu dawała żuru zamiast sztucznych słoiczków, to by nie ulewał. No, kończę, bo idzie Ewa. No, pa!”. Ewa jest w ósmym miesiącu ciąży. Zwykle wybieram dla niej coś z powyższego repertuaru, ale dziś jest nastawiona ekonomicznie: „Nie martw się, słonko, te pieluchy nie takie straszne, no owszem, na początku więcej, ale wiesz... No całkiem poszaleli z cenami tych ubranek, a ile taka oliwka kosztuje, no wiem, wiem, leć, trzymaj się”.
Wieczorem, stojąc nad niczego nieświadomym obiektem indagacji, słyszę święte pytanie po raz ostatni tego dnia, z ust męża. Z pewną ulgą wyjawiam społecznie nieakceptowalną, nudną prawdę. „NORMALNIE. Zjadł. Spał. Trochę marudził rano. Byliśmy na spacerze. Prawie już daje radę przewrócić się na plecy, strasznie się denerwuje, że mu nie wychodzi. Aha, pamiętaj, jak jutro z nim zostaniesz, żeby mu smarować to na policzku... Psie, a idźże stąd! Co? Nooo, śliczny jest... Kochana Kluska”.
Felieton nagrodzony w „Twoim Dziecku” nr 10/2013
Zobacz zasady Konkursu na Felieton w miesięczniku „Twoje Dziecko”
Środa, 21 stycznia 2015 r. Jest pięć dni po wyznaczonym terminie porodu . Leżę w szpitalu podpięta pod KTG . Nagle dzwoni mąż – twierdzi, że ma przeczucie i że dzisiaj, lada chwila, będę rodzić . Rzeczywiście coś drgnęło – urządzenie pokazuje, że mam skurcze, czuję ból. Po badaniu zostałam zabrana na salę porodową, chociaż położna twierdzi, że to jeszcze nie poród. Coraz silniejsze skurcze pokazują, jak bardzo się myli. Dzwonię do męża – przeczucie go nie myliło . Na szczęście jest już w drodze do szpitala. Pojawia się w ciągu 10 minut, jeszcze na korytarzu zakłada niebieski fartuch i czepek (kupione w przyszpitalnej aptece). Słyszę, jak położne zwracają się do niego: "Nie musi mieć pan czepka przy porodzie ; może go pan zdjąć". Na co mąż kwituje: "Znam się, to wiem, jak mam się ubrać, żeby syna odebrać". Wszedł do sali, by mi towarzyszyć. Akcja porodowa trochę trwa, ale on dzielnie przy mnie czuwa. Spacerujemy po pokoju. Mam coraz silniejsze i częstsze skurcze, odchodzą mi wody płodowe . Mąż biegnie po położną. Ta ze zdziwioną miną po badaniu stwierdza, że rzeczywiście rodzę. Mąż prosi, by przyszedł anestezjolog i podał mi znieczulenie . Jednak, gdy ten przychodzi okazuje się, że jest już za późno. Mąż ciągle trzyma mnie za rękę, wspiera, podaje wodę. Położna twierdzi, że zbliżamy się do kolejnej fazy porodu i widać już główkę. Nie wierzę jej, ale mąż spokojnym tonem uspokaja mnie: "Kochanie, widzę śliczną główkę naszego synka, o zaraz wyjdzie rączka". Spoglądam na zegar wiszący na ścianie. Na co mój mąż krzyczy: "Nie patrz na zegarek i nie odliczaj czasu; damy radę. Już mamy naszego synka". Tak mnie dopinguje, że zapominam o całym świecie, koncentruję się tylko na porodzie . Przez cały czas mąż rozśmiesza mnie, opowiadając różne historie, dzięki temu rozładowuje napięcie i stres. W końcu po czterech...
- Czy będę kochać drugie dziecko tak, jak moje pierworodne? - martwiły się moje koleżanki, będąc w drugiej ciąży. - Z każdym kolejnym dzieckiem miłość się mnoży, nie dzieli .- odpowiadałam. Sąd to wiem? Mam ich troje. Wiem też, że nie mnoży się równie szybko i wprost proporcjonalnie. Jak to? Odpowiedź jest całkiem prosta. Wyobraź sobie małą dziewczynkę, która zerka na ciebie wzrokiem doskonale ci znanym. Próbujesz odszukać w myślach, gdzie już widziałaś to spojrzenie. Jest takie ciepłe i dające bezpieczeństwo. No tak, doskonale je znasz z ... lustra. Przecież to twoje oczy, ten sam kształt i przenikliwość. Do oczu dołóż doskonale ci znany grymas twarzy i sposób uśmiechania się. Patrzysz na dziecko będące kopią ciebie . Biegniesz do pudła schowanego głęboko w szafie. Pośpiesznie wyciągasz stare fotografie, przeglądasz zdjęcia, które zdążyła już pokryć warstwa kurzu. Porównujesz dziewczynkę stojąca przed tobą z tą na zdjęciu. Są identyczne! Ten sam sposób śmiania się, ta sama wrażliwość i sposób reagowania na sukcesy i porażki. Jej widok sprawia, że twój umysł udaje się w podróż o kierunku "dzieciństwo", aż ściska cię gdzieś głęboko w sercu. Wracają wspomnienia. Doskonale wiesz, jak ta mała istota zareaguje, gdy się przewróci, gdy rzuci ją chłopak, gdy nie zda egzaminu. Wiesz to, bo znasz siebie, a ona postąpi w doskonale znany ci sposób. Czy ją lubisz? Oczywiście! Jak mocno ją kochasz? Jak stąd do księżyca i z powrotem. Jak układają się relacje między wami ? Doskonale! Z łatwością rozwiązujesz jej problemy, rozumiesz, dlaczego jest zła i co ją boli, gdy płacze. Zobacz też: Wychowanie dzieci bez pomocy teściów?? Łatwo kochać kogoś, kto jest do nas podobny Lecz nie jest to jedyna istota pukająca do twojego serca. Tuż obok niej z całych sił wali w nie mały człowiek, który jest dla ciebie istną zagadką . Kiedy...
„Jak Pani zamierza wychować to dziecko ? Mam pacjentkę, ma padaczkę, teraz rodzina ma problem”. „Rodzimy naturalnie, da Pani radę. Właściwie rodzi się mięśniami gładkimi, a u Pani jest dysfunkcja mięśni szkieletowych”. „Pracuje Pani? I jak sobie radzi? Bo z takim schorzeniem to jest ciężko”. „Jeśli planujecie jeszcze dziecko, musimy rodzić naturalnie , bo nie można zrobić kolejnej cesarki. Drugie dziecko... No, w waszym przypadku chyba niekoniecznie”. Tydzień później, leżąc na stole operacyjnym w innym szpitalu, usłyszałam krzyk mojego dziecka. Płakało. Ale ja nie płakałam. Wtedy byłam szczęśliwa i wdzięczna, że personel małego szpitala potraktował mnie jak człowieka. Jak matkę. Wiedziałam też, że żaden lekarz nie ma prawa użyć takich zdań, jakich użyto w stosunku do mnie. Żaden, nawet najlepszy specjalista nie może kwestionować mojego prawa do posiadania dziecka . Bo jestem słabsza? Tak, jestem niepełnosprawną mamą Gosi, ale nie pół-mamą, mamą gorszą, kochającą swoje dziecko mniej niż inne mamy. Jestem mamą, która bez zastanowienia oddałaby życie za swoją córkę. Decydując się na dziecko, wiedziałam, że będzie ciężko. Będzie trudniej niż zwykle. Ale życie bez dziecka nie miało sensu. Jeszcze przed porodem wychodząc po badaniach ze szpitala, byłam pełna obaw. Przecież nawet lekarz dał mi do zrozumienia, że sobie nie poradzę. Niepełnosprawna mama – to, jego zdaniem, nie powinno się zdarzyć. Zdarzyło się całkiem spodziewanie, po prawie trzech latach starań, pod okiem lekarzy specjalistów. Z zaleceniami, ostrzeżeniami, dobrymi i złymi rokowaniami. Mój cud się zdarzył i trwa nadal. Moje dziecko jest zdrowe, silne i piękne. Wiem, że jeszcze nie raz usłyszę niemiły komentarz, bo macierzyństwo nie zaskakuje tylko wysypką na pleckach, bolesnym ząbkowaniem, katarem, odparzeniem na pupie czy odpieluszkowym zapaleniem skóry ....
