Zauważyłaś, że od kiedy twoje maleństwo jest na świecie, krąg doradców z dziedziny pielęgnowania i wychowania dzieci powiększa się z każdym dniem? Należą zresztą do niego nie tylko twoi najbliżsi, ale również przypadkowi ludzie spieszący z „dobrą radą”, której najczęściej wcale nie potrzebujesz. Hm... jest kilka postaw i uprzejmych sposobów na podziękowanie niepożądanym ekspertom.
Pewnie także twoje dziecko, jak wiele innych, nie lubi nosić czapeczki i natychmiast ją zrzuca. Po kilku próbach chwilowo poddajesz się, wiedząc, że i tak w końcu, gdy tylko odwrócisz uwagę malca, czapeczka znajdzie się na jego główce. Kroczysz z pociechą przez park i akurat wtedy pierwsza napotkana osoba raczy cię krytyczną uwagą na temat nakrycia głowy malca. Szukasz trafnej odpowiedzi, mimo że na usta cisną ci się tylko niezbyt uprzejme słowa.
Bywa, że przebywając ze swoją mamą, znów czujesz się jak mała dziewczynka. To ona cię wychowała, więc najlepiej wie, jak poradzić sobie w kryzysowych sytuacjach i na każdym kroku służy ci radą. Jednak jej nadopiekuńczość niekiedy denerwuje. Zwłaszcza gdy znów, widząc jak jeszcze nieporadnie obchodzisz się z maleństwem, zamiast dać ci szansę, mówi: „Najlepiej, jeśli…”, czujesz się bezsilna.
Denerwujesz się już na samą myśl o spotkaniu z teściową. Wiesz, że znów powie: „Nie chcę się wtrącać, ale…”, i zasypie cię radami, które choć wypowiadane w trosce, bywają nieaktualne. Gdy prosisz męża o wsparcie, ten odpowiada: „Oj, mama tylko tak mówi…”. Tylko co, jeśli to ci nie pomaga i za każdym razem przy teściowej czujesz się, jakbyś nie miała pojęcia o wychowaniu własnego dziecka?
Spotykasz się z koleżanką, doświadczoną mamą. Podczas rozmowy, choć o to nie prosiłaś, daje ci porady na każdy temat. W dodatku wciąż porównuje rozwój waszych dzieci. Choć na początku chętnie jej słuchałaś, teraz dostrzegasz, że koleżanka nie jest zbyt zainteresowana tym, jak ty radzisz sobie z problemami.
Za niechciane rady warto asertywnie dziękować, nie urażając uczuć innych. Bo tak naprawdę radzący chcą dla ciebie i dziecka dobrze.
ZOBACZ TEŻ: Nie dotykaj, moje dziecko to nie maskotka
Bywa, że nawet najlepsze stosunki z mamą czy teściową zmieniają się o 180 stopni, gdy sama urodzisz dziecko. Choć może ci się wydawać, że pomocy babć wcale nie potrzebujesz, to na pewno są one ważne dla twojego dziecka. Nie zawsze jednak potrafisz dobrze żyć z teściową. Brakuje ci też zrozumienia u mamy. Tylko dlaczego? W nowych rolach Narodziny maleństwa to radosny i trudny moment, bo niełatwo jest wejść w nowe role: tobie stać się mamą, a mamie – babcią. Choć ciąża trwa aż dziewięć miesięcy – niby jest czas, by się przygotować – to w natłoku emocji i zajęć zwykle nie ma okazji zastanowić się nad tym. I wtedy rzecz na pozór naturalna przychodzi z trudem. Właśnie dlatego po urodzeniu dziecka rodzą się między tobą a mamą konflikty czy wrogość. Wcześniej pełna zrozumienia teściowa zaczyna narzucać swoje zdanie. A problemy narastają: opieka nad maluszkiem jest tak absorbująca, że brakuje czasu na rozmowę. Ty masz żal za krytykę ze strony mamy czy teściowej, a one czują się coraz bardziej zranione, że nikt nie jest im wdzięczny za pomoc. Młoda niezależna Chcąc sprostać nowej roli, bywasz napięta. A jak często pragniesz być lepsza niż twoja mama? Nie powielać jej błędów? Próbujesz więc być mamą idealną, a nie wystarczająco dobrą. Minie trochę czasu, nim zrozumiesz, co jest ważne. Chcesz być też nowoczesna i stosować współczesne metody wychowawcze – i masz do tego prawo. Czytasz książki o wychowaniu, magazyny dla rodziców, słuchasz rad koleżanek. Gdy mama próbuje ci pomagać, jesteś zniecierpliwiona. A bywa i tak, że wydaje ci się, że więź łącząca twoje dziecko z babcią jest zbyt silna. Wtedy pojawia się zazdrość o sekrety teściowej i synka czy o płacz córeczki po wyjściu babci. Na wszystko trzeba czasu. Gdy przestaniesz już ściśle trzymać się zasad, kontakty z babciami ułożą się lepiej, bo wszyscy...
Mężczyzna stworzony jest do tego, by mieć dziecko. Tak, zostało to naukowo udowodnione przez amerykańskich (uwielbiam ich!) naukowców. Jak udało się zbadać, u wielu ojców w ciągu kilku tygodni poprzedzających poród matki ich dziecka stężenie prolaktyny , czyli hormonu kojarzonego z zachowaniami opiekuńczymi i karmieniem piersią, rośnie aż o 20 procent! A stężenie kortyzolu, hormonu stresu , dwukrotnie przewyższa normę, co zwiększa ogólne pobudzenie organizmu, ale też i wrażliwość. Później, w ciągu pierwszych tygodni po porodzie, stężenie „męskiego, agresywnego” testosteronu spada mniej więcej o jedną trzecią, natomiast znacząco rośnie poziom „miękkiego” estrogenu. Jakie są prawdziwe skutki tej biochemii? Męski mózg staje się gotowy na stworzenie emocjonalnej więzi z bezradnym potomkiem, który właśnie przyszedł na świat. Mężczyźni z niższym poziomem testosteronu lepiej rozpoznają krzyk dziecka. Nie są może tak dobrzy w rozpoznawaniu jego niuansów jak kobieta, ale reagują na niego równie szybko. Obniżenie stężenia testosteronu w pierwszych tygodniach po porodzie wiąże się ze zmniejszonym męskim popędem seksualnym . Połóg uniemożliwia współżycie. To fakty. Jest jeszcze jedna ciekawa hipoteza, która głosi, że to feromony wydzielane przez kobietę w czasie ciąży i połogu, działając poprzez zapach, wyposażają męskie mózgi w kobiece mechanizmy opieki nad noworodkiem . Mądrze i sprytnie wymyśliła to natura. Pomaga tacie już na starcie jego ojcostwa. A co tata robi z tym darem później? Jakim ojcem się staje? Jakim tatą jesteś? TEST Na poniższe pytania odpowiedz TAK lub NIE : 1. Zdarza się, że sam widok twojego dziecka rozczula cię? tak nie 2. Czy jest przynajmniej kilka czynności, które uwielbiasz z nim robić? tak nie 3. Czy...
