Walentynki są bardzo radosnym świętem – dlatego w celebrowanie tego dnia chętnie włączają się także dzieci. Na początku warto, by maluchy poznały historię walentynek, a także związane z nimi ciekawostki. Aby uczcić ten wyjątkowy dzień w szkole, przedszkolu lub w domu wystarczy odrobina chęci i kreatywności. Mamy kilka pomysłów w sam raz dla dzieci i dorosłych, którzy chcą, by 14 lutego pozostawił po sobie przemiłe wspomnienia.
Im więcej pomysłów, tym życzenia będą piękniejsze i bardziej oryginalne. Spróbujcie wspólnie ułożyć walentynkowe życzenia dla koleżanki lub kolegi. Mogą to być także życzenia np. od całej klasy dla ulubionego nauczyciela lub dyrektora przedszkola czy szkoły.
Miłość jest motywem, który bardzo często występuje w piosenkach. Spróbujcie przypomnieć sobie takie piosenki, a następnie wspólnie zaśpiewać. Możecie także pobawić się w walentynkowe karaoke – z pewnością będzie dużo śmiechu i radości.
To ciekawy pomysł na walentynki i atrakcja dla dzieci w wielu szkołach. Jak działa poczta walentynkowa? Chodzi o to, żeby przekazać swojej sympatii walentynkową kartkę. Najczęściej wysyła się ją anonimowo, choć nic nie stoi na przeszkodzie, by podpisać się imieniem albo numerem klasy. Kartki zbierane są odpowiednio wcześniej, a 14 lutego specjalni posłańcy roznoszą je do dzieci z różnych klas (pamiętaj, aby kartkę właściwie zaadresować!). Za pomocą poczty walentynkowej można wysłać nie tylko kartkę miłosną, ale także przekazać wiadomość do ulubionej koleżanki albo kolegi i w ten sposób wyrazić swoją sympatię lub zadeklarować przyjaźń.
Zobacz też:
Zostało kilka dni do walentynek. Wszędzie trąbi się o tym dniu, każdy szykuje prezenty, niespodzianki dla swojej drugiej połówki. Ogólnie nie jestem zwolenniczką walentynek – uważam, że miłość powinno się okazywać codziennie, a nie w sposób wymuszony świętować akurat ten dzień. Mąż może kupić kwiatka żonie też w inny dzień, nie musi być to akurat 14 lutego. Walentynki – jakiś obcy wymysł... Ale zupełnie nie o to chodzi. Dorośli ludzie – jak mają ochotę, to niech świętują. Niech wszędzie rozlepiają sobie te serduszka i karteczki z napisem „Love”, niech kupują walentynkowe kubki i inne pierdoły. Ale czemu miesza się w to dzieci? Ludzie, opamiętajcie się. Ja sobie po prostu nie życzę, żeby moje dziecko uczestniczyło w świętowaniu walentynek. A niestety musi... Przedszkole, do którego chodzi mój Jakub, już od jakichś trzech tygodni przygotowuje się na walentynki. Robienie laurek walentynkowych, serduszek DIY, wspólne układanie wierszyków. Ale to dopiero przygotowania! W poniedziałek ma się odbyć wielkie świętowanie. No wspaniale... Mają być różne zabawy, a nawet... wróżby walentynkowe! Tak, kilkuletnie dzieci będą sprawdzać, kto będzie ich wielką miłością. Od tego, jak ułoży się pestka, skórka od jabłka lub wahadełko z obrączką ma zależeć przyszłość maluchów. No bzdury totalne. Jeszcze te biedne dzieci naprawdę w to uwierzą... Oczywiście, że uwierzą, bo to są jeszcze... dzieci! Za małe na takie rzeczy. Dzieci są za małe na to święto! Aż ręce opadają. Jak czytam te wszystkie wierszyki miłosne, które są przygotowane jako życzenia walentynkowe dla tych maluchów, to aż mnie trzęsie. „Chcę być Twoją walentynką, pomalować usta szminką, do ucha ci szeptać słodkości, bo dziś jest dzień miłości...”. No przecież ani to święto, ani takie życzenia nie są przeznaczone dla...
Po co robić dzieciom coś takiego? Uczyć je, że miłość jest piękna, że uskrzydla, że wszystko przetrwa? Gdyby tak było, mój mąż wciąż byłby z nami, ze swoją rodziną, a nie z tą wywłoką, dla której nas zostawił. Miłość? Matki do dziecka. W inną już nie wierzę Julia ma 5 lat, chodzi do przedszkola. Starsza, Ida, w tym roku skończy 8 lat. Obie nie mogły doczekać się walentynek – nawet rano wspólnie zastanawiały się, w co się ubrać, chociaż zwykle drą koty, a poranki przed przedszkolem i szkołą ciągną się w nieskończoność. Gdyby nie to, że mój mąż (dziś już były) dwa lata temu oświadczył, że zakochał się w innej kobiecie i zamierza założyć z nią rodzinę, nie byłabym taka rozgoryczona. Ale jestem. Bo mnie też wychowywano w tym kulcie miłości, brokatu i motyli w brzuchu. Mnie też, gdy byłam dzieckiem, a później nastolatką, ktoś mówił, jakie to wspaniałe uczucie się zakochać. Że niby góry można przenosić, że spać nie można, jeść nie można. Może i tak jest, przez krótką chwilę. Bo potem wszystko trafia szlag: facet, jak to facet, odchodzi. A ty zostajesz sama z domem, dziećmi, obowiązkami, rachunkami, ratami kredytu. To te wszystkie góry, które nagle musisz przenosić w pojedynkę. Kocham moje córki nad życie: tej miłości, matki do dziecka, nic nie jest w stanie zniszczyć. I właśnie dlatego nie chcę, żeby ktoś w przyszłości je skrzywdził. Żeby doświadczyły tego, czego ja muszę doświadczać. Chcę, żeby były twarde. Żeby były gotowe na to, co może je spotkać. Bo choć są wspaniałe i wiem, że wyrosną na mądre, samodzielne kobiety – muszę ratować ich serca. Mojego nikt nie uratował. Paulina Zobacz także: „Walentynki to amerykańskie święto i nie powinno się go obchodzić w przedszkolu. Dzieci są za małe na takie uczucia!” [LIST DO REDAKCJI] Miłość matki nie zna granic! Zrobiłabyś...
