Zostało kilka dni do walentynek. Wszędzie trąbi się o tym dniu, każdy szykuje prezenty, niespodzianki dla swojej drugiej połówki. Ogólnie nie jestem zwolenniczką walentynek – uważam, że miłość powinno się okazywać codziennie, a nie w sposób wymuszony świętować akurat ten dzień. Mąż może kupić kwiatka żonie też w inny dzień, nie musi być to akurat 14 lutego.
Ale zupełnie nie o to chodzi. Dorośli ludzie – jak mają ochotę, to niech świętują. Niech wszędzie rozlepiają sobie te serduszka i karteczki z napisem „Love”, niech kupują walentynkowe kubki i inne pierdoły. Ale czemu miesza się w to dzieci? Ludzie, opamiętajcie się. Ja sobie po prostu nie życzę, żeby moje dziecko uczestniczyło w świętowaniu walentynek. A niestety musi...
Przedszkole, do którego chodzi mój Jakub, już od jakichś trzech tygodni przygotowuje się na walentynki. Robienie laurek walentynkowych, serduszek DIY, wspólne układanie wierszyków. Ale to dopiero przygotowania! W poniedziałek ma się odbyć wielkie świętowanie. No wspaniale... Mają być różne zabawy, a nawet... wróżby walentynkowe! Tak, kilkuletnie dzieci będą sprawdzać, kto będzie ich wielką miłością. Od tego, jak ułoży się pestka, skórka od jabłka lub wahadełko z obrączką ma zależeć przyszłość maluchów. No bzdury totalne. Jeszcze te biedne dzieci naprawdę w to uwierzą... Oczywiście, że uwierzą, bo to są jeszcze... dzieci! Za małe na takie rzeczy.
Aż ręce opadają. Jak czytam te wszystkie wierszyki miłosne, które są przygotowane jako życzenia walentynkowe dla tych maluchów, to aż mnie trzęsie. „Chcę być Twoją walentynką, pomalować usta szminką, do ucha ci szeptać słodkości, bo dziś jest dzień miłości...”. No przecież ani to święto, ani takie życzenia nie są przeznaczone dla najmłodszych!
Co więcej, w przedszkolu ma być poczta walentynkowa. Kilkulatki 14 lutego będą sobie wysyłać wyznania miłości. Kurczę, ja się po prostu na to nie zgadzam. Nie chcę, żeby mój syn brał udział w takich rzeczach. Już pomijam, że jest to marnowanie czasu, który panie przedszkolanki mogłyby wykorzystać, ucząc czegoś maluchy. Dzieci są zwyczajnie za małe na takie rzeczy. I nie przemawia do mnie argument, że „to tylko zabawa”. Poza tym już wyobrażam sobie rozpacz jakiegoś malucha, jeśli nie dostanie żadnej kartki, albo nie dostanie walentynki od osoby, od której czekał na taki gest. Powtarzam: te dzieci są na to ZA MAŁE!
Poza tym, jaką te dzieciaczki wyniosą naukę z tego? Że miłość okazuje się raz w roku – w walentynki. Że żeby okazać miłość, trzeba kupić prezent (mój Kuba już dopytuje, co dostanie ode mnie i taty na walentynki). Nie tak wychowuję swojego syna...
Sama nie ulegam tej głupiej modzie na walentynki i nie chcę, żeby mój syn ulegał. Przecież to nawet nie jest polskie święto! Przyszło do nas z Ameryki, gdzie świętuje się dosłownie wszystko. Święto, które dzieli ludzi na zakochanych i niezakochanych, jawnie pokazując, że jeśli ktoś nie ma swojej drugiej połówki, to jest gorszy. Tak się właśnie wpędza ludzi w rozpacz. A do tego od najmłodszych lat wkręca się w to dzieciaki. Nie zgadzam się na to!
Zobacz także:
Do tej pory karmiłam wyłącznie piersią. Postanowiliśmy z mężem, że będę odciągać pokarm, żeby i on mógł karmić małego, przynajmniej raz w ciągu nocy. Po dwóch tygodniach mąż uznał, że skoro pracuje – nie zamierza zarywać nocy. Że to jakaś paranoja. W związku z tym nie karmię butelką, ale... jestem u kresu wytrzymałości. Pediatra: „Czarno to widzę” Jeszcze pod koniec lata poszliśmy ze Stasiem do pediatry. Już wtedy byłam zmęczona i sfrustrowana. Mówiąc w gabinecie o tym, że nie mogę przespać bez przerwy nawet 2 godzin – płakałam. Liczyłam, że lekarka coś mi doradzi. I doradziła… Kiedy jej słuchałam, myślałam, że mam omamy, ale ona naprawdę to mówiła: że być może Staś budzi się, bo mamy w domu Wi-Fi. Mąż, który był wtedy ze mną, nie wytrzymał i powiedział, że wszyscy mają Wi-Fi, ale nie słyszał, by jakiekolwiek dziecko budziło się aż tyle razy w ciągu nocy. Wtedy lekarka zmieniła temat i zapytała, kim jestem z zawodu. Odpowiedziałam, że skończyłam filologię polską i pracuję w wydawnictwie. Ona na to: „Humanistka… Czarno to widzę. Myślała pani o wizycie u psychiatry?”. Być może powinnam skorzystać z jej rady. Nie wiem, czy to, że sobie nie radzę, wynika z tego, że bardziej jestem wykończona fizycznie czy psychicznie… Mąż: „Sorry, muszę być przytomny” Mąż był tą wizytą cholernie rozczarowany. Też myślał, że dowiemy się czegoś sensownego. Że przestanie mieć w domu niewyspane zombie i dziecko, które bije rekordy w liczbie nocnych pobudek. Po rozmowie ze znajomymi uznał, że najlepsze dla nas wszystkich będzie, kiedy odstawię Stasia od piersi. Że inaczej zwariujemy. I że to bez sensu, byśmy oboje budzili się do małego, bo „sorry, muszę być przytomny w pracy”. Już nawet nie proszę go o to, by w nocy mi pomógł. Nawet w weekendy. Nie wiem, czy...
Wierzcie mi, w świecie idealnym zadania domowe by nie istniały – a na pewno nie w takiej formie, w jakiej są obecnie. Uczniowie mieliby więcej luzu, rodzice nie narzekaliby, że dzieciaki są przemęczone, nam, nauczycielom, pracowałoby się o wiele łatwiej – całość materiału realizowalibyśmy w czasie lekcji. Po studiach wierzyłam, że tak się da. A potem zaczęłam pracę w publicznej szkole. W Polsce. Świat bez zadań i kartkówek? Nie w tym systemie Ostatnie dwa lata dały nam wszystkim w kość. Żyjemy pod presją, w stresie, niedoinformowani – dzieci, rodzice, nauczyciele, dyrekcja. Nikt nie wie, co się za chwilę wydarzy, co znów wymyśli nasz rząd. Nawet gdybym chciała być tą wyluzowaną nauczycielką, która do domu zadaje napisanie wiersza albo przygotowanie prezentacji o ulubionej grze komputerowej – nie mogę. Bo choć czasem takie prace domowe się pojawiają, zwykle robię to, co moi koledzy i moje koleżanki: dyktuję, które zadania z podręcznika trzeba zrobić i ustalam termin klasówki. Nie mam innego wyjścia. Materiału nie ubywa, a ja muszę go zrealizować – żeby jak najlepiej przygotować dzieci do tego, co je czeka, żeby nie miały zaległości przed egzaminem ósmoklasisty. Jeśli chcą osiągnąć dobre wyniki i dostać się do wymarzonego liceum – muszą się uczyć. W pandemii to podwójnie trudne: nie muszę chyba mówić, jak wyglądają lekcje zdalne, kiedy część uczniów nie włącza kamerek, inni się spóźniają, jeszcze inni w ogóle się nie pojawiają (ciekawe, co Wy na to, drodzy rodzice?). Na sprawdzianach mogą do woli korzystać z pomocy naukowych – bo przecież nie mam jak ich kontrolować. Jeśli są nieprzygotowani – wyłączają się w trakcie lekcji, a później mówią, że mieli problemy z siecią. Nie mogą tego sprawdzić. Dodajmy do tego kwarantanny, izolacje, strach o bliskich, niepewność, czy w przyszły poniedziałek...
Nasz wspaniały rząd musiał coś „zwęszyć”, skoro skrócił kwarantannę z 10 do 7 dni… Może gdyby wcześniej na to wpadli, nie byłoby tylu zachorowań. Tak, dla rodziców te trzy dni to czasem naprawdę bardzo dużo. Zwłaszcza gdy masz troje dzieci i kwarantannę za kwarantanną. A nie pracujesz w budżetówce. I do tego mieszkasz w te pięć osób na 48 czy 34 metrach. Test albo sylwester w górach Kiedy zorientowałam się, że coś jest nie tak, zapytałam Kaśkę, czy testowali małą. Wtedy powiedziała wprost, że nie. Że gdyby się któremuś z nich pogorszyło – to może i owszem, pojechaliby na testy. Ale poleżeli tydzień w łóżkach i polecieli w góry… Kaśka wygadała się, że słyszała, że tak robi wielu rodziców. Szczerze? Wcale się nie dziwię. Zwłaszcza tym, którzy mają własne firmy lub pracują na home office. Do tego dwoje lub troje dzieci. Kierowane na kwarantannę raz po raz. Mamy znajomych: dwójka dzieci (12 i 8 lat), ich dwoje i 20-metrowe mieszkanie. Jeden pokój. Bez psa – bo to już byłoby szaleństwo, choć rozważali taką opcję w czasach, kiedy ludzie decydowali się na psy, żeby móc wychodzić ze swoich klatek choć na chwilę… Zgadnijcie, czy ci znajomi posłali teraz swoje dzieci na testy… Oczywiście, że nie! Sama nie wysłałam dziecka na testy Nie, nie wysłałam dziecka na test na Covid. Tak jak wielu innych rodziców… Syna bolała głowa, pokładał się, miał katar i… już 8 dni kwarantanny za sobą. Postanowiliśmy przeczekać. Kiedy poczuł się dobrze – poszedł do szkoły i tyle. Przynajmniej mógł poprawić ocenę z matematyki i chemii. Jest w 8 klasie, ma w tym roku egzamin. Czy kogoś zaraził? Nie wiem i mam to gdzieś. Jego też ktoś zaraził. A tamtego kogoś – też ktoś zaraził. Najprawdopodobniej w szkole, bo gdzie? Te 7 dni zamiast 10 nic nie da. Nie oszukujmy się – jest czas...
