Wnuki są dumne z babci i dziadka, zgadnij dlaczego!

Coraz więcej z nas mieszka poza granicami Polski lub wyprowadziło się z dala od rodzinnej miejscowości, zakładając rodziny i wychowując dzieci z dala od dziadków . Sami najczęściej dorastaliśmy jednak blisko babci i dziadka, często tworząc z nimi bliskie relacje i obdarzając ich miłością porównywalną tej, którą odczuwaliśmy w stosunku do rodziców. To babcie najczęściej były najcieplejszymi i najbardziej kochającymi osobami na świecie, a dziadkowie potrafili rozbawić jak nikt inny i zafascynować opowieściami, którym nie sprostałby żaden tata świata. Nasze dzieci, z racji dużej odległości, nie mają możliwości budowania więzi z dziadkami w ten sam sposób, co my. Nawet jeśli chcielibyśmy, żeby było inaczej, nie zawsze jest to możliwe. Pozostaje tęsknota i budowanie relacji na odległość. Jak to zrobić najlepiej, kiedy dzielą nas tysiące kilometrów? Zapytaliśmy o to dr Martę Majorczyk , doradcę rodzinnego i pedagoga. Kiedy babcia i dziadek mieszkają daleko Sytuacja, w której dziecko widuje dziadków kilka razy w roku (albo rzadziej), nie należy do rzadkości. Co możemy zrobić, żeby dziecko,  pomimo odległości, poznało babcię i dziadka i pokochało ich? Jak ulżyć dziadkom w tęsknocie za wnukiem? - Według mnie odległość nie powinna być przeszkodą dla dobrego kontaktu wnuków z dziadkami – twierdzi dr Marta Majorczyk. - Zdecydowanie, budowanie relacji z kimś, kto fizycznie jest daleko ode mnie jest trudniejsze, bo wymaga większego zaangażowania obu stron, ale dla chcącego nic trudnego – przekonuje. Jak utrzymywać relację na odległość  z dziadkami  O relację między dzieckiem a dziadkami, którzy mieszkają daleko, musimy zadbać my – rodzice. Na szczęście współczesne czasy, dzięki nowoczesnej technologii , są wyjątkowo sprzyjające kontaktom na odległość i warto to wykorzystać do utrzymywania kontaktów dziecka z...

Często w naszym wychowaniu niebagatelną rolę odgrywali dziadkowie – to oni opiekowali się nami, gdy rodzice byli w pracy, pielęgnowali podczas choroby, bawili się z nami i zabierali na wakacje. Dlatego wielu z nas wydaje się, że gdy na świecie pojawią się nasze własne dzieci, nasi rodzice z radością przejmą odwieczne obowiązki dziadków i bez reszty poświęcą się opiece nad wnukami. Coraz częściej jednak nasi rodzice mają własny pomysł na życie, a stereotyp dziadków, których jedynym sensem istnienia jest rozpieszczanie wnuków, powoli odchodzi do lamusa. Jeszcze nie tak dawno temu… Gdy młode małżeństwo oznajmiało swoim rodzicom, że spodziewają się dziecka , przyszli dziadkowie zazwyczaj pękali z dumy i nie mogli doczekać się wejścia w nową rolę. Babcia już planowała, jakie ubranka uszyje czy zrobi na drutach dla wnuka lub wnuczki, a dziadek – że nauczy jeździć na rowerze i sklejać modele samolotów. Pomoc dziadków przy nowo narodzonym maleństwie wydawała się oczywista – przecież wcześniej pomagali im ich rodzice, a jeszcze wcześniej – rodzice rodziców. Było to szczególnie łatwe dawniej, kiedy rodziny wielopokoleniowe żyły wspólnie pod jednym dachem, ale nawet jeśli młodzi mieli własne mieszkanie, babcia i dziadek zawsze byli w pogotowiu. Czasem nawet babcia przeprowadzała się na kilka tygodni do córki, by pomóc jej w opiece nad noworodkiem. Dziecko chore , a rodzice muszą iść do pracy? Nie ma problemu, wystarczy zadzwonić do dziadków. Trzeba posłać dziecko do przedszkola? Po co? Przecież jest babcia. Sylwester, wesele koleżanki czy wieczorne wyjście ze znajomymi? Babcia albo dziadek na pewno mogą zaopiekować się wnukiem. Szef nie chce dać urlopu? Trudno, maluch na wakacje pojedzie z dziadkami. Poza tym babcia zawsze potrafi stworzyć ciepłą, domową atmosferę, upiecze ciasto i ugotuje obiad, wysłucha skarg na kolegę z przedszkola...

Czy były premier Kazimierz Marcinkiewicz wygląda na dziadka? Raczej nie. Tymczasem zapewnia, że roczny wnuczek Kuba to jedna z najważniejszych postaci w jego życiu. O niedawnych świętach Bożego Narodzenia Marcinkiewicz napisał: „Po wielu latach, właściwie od śmierci babci, mieliśmy znów wigilię czteropokoleniową. Byli moi kochani rodzice i Kuba – mój wnuczek. Kapitalny i grzeczny. Wiadomo – po dziadku”. A Krystyna Janda ? Pełna energii aktorka budująca własny teatr? Nie jest może babcią od konfitur, ale z wnuczkami Leną i Jadzią, córkami Marii Seweryn, w każde święta chodzi na groby najbliższych, by – jak powiada – rodzinna historia, a nie tylko ucztowanie przy stole, budowała w małych istotach poczucie ładu i bezpieczeństwa. Nie mówiąc już o babci bizneswoman – Henryce Bochniarz , szefowej największej federacji pracodawców prywatnych Lewiatan. Ma siedmioro wnucząt i nawet gdy kandydowała na prezydenta, zapewniała, że „z bycia babcią nie jest w stanie zrezygnować”. W wolnych chwilach zabiera wnuki na podmiejską działkę i kopie z nimi piłkę. Dzisiejsi dziadkowie i babcie są trochę inni niż ci sprzed 20 czy 30 lat. Aktywniejsi, sprawniejsi, głodni wiedzy i nierzadko wspierający dzieci i wnuki finansowo. Oczywiście, nie sposób przyłożyć do wszystkich jednej miary, ale nie da się ukryć, że wiele w pokoleniu babć i dziadków się zmieniło. Może z wyjątkiem tego, że dziadkowie wciąż są potrzebni. Bo nie bez kozery natura wymyśliła pokoleniową zależność: dzieci wchodzące w rolę rodziców potrzebują wsparcia dziadków (według badania TNS OBOP 62 procent Polaków szuka rad wychowawczych właśnie u rodziców). I odwrotnie: dziadkowie dzięki wnukom odnajdują w życiu sens, radość i wiarę w ciągłość trwania. Przeczytaj: Niezastąpieni dziadkowie III wiek powojennego wyżu – W latach 70. i 80. jednym z...