Moja pierwsza ciąża przebiegała nadzwyczaj spokojnie: czułam się świetnie i miałam mnóstwo energii. Uznaliśmy z mężem, że skoro nie przeszkodziła mi w nauce, warto zdecydować się na drugą ciążę jeszcze podczas studiów. Gdy zobaczyłam dwie upragnione kreski, nie posiadałam się ze szczęścia. I choć to był dopiero początek, już szukałam wózka, łóżeczka i innych akcesoriów... Początek ciążowych dolegliwości Niestety, mój wesoły nastrój nie trwał długo, bo pojawiły się różne dolegliwości: mdłości, omdlenia, zawroty głowy, a także brak ochoty na cokolwiek. Podczas zajęć na uczelni wyglądałam jak wrak człowieka. Powtarzałam sobie: „Byle do 12. tygodnia, a potem już będzie lepiej”. Owszem poczułam się wtedy lepiej, jednak – jak się później okazało – to był dopiero początek niespodzianek! I to nieprzyjemnych. Przeczytaj, jaka jest idealna różnica wieku między dziećmi W drugiej ciąży - gorsze samopoczucie Podczas pierwszej ciąży biegałam, skakałam, uprawiałam sport i robiłam wiele innych rzeczy. Podczas drugiej ledwo mogłam wstać, bo bardzo bolały mnie mięśnie i kręgosłup. Powiedziałam sobie jednak, że nie poddam się i że nie wezmę urlopu dziekańskiego. Byłam bardzo zawzięta i zdeterminowana. Chciałam wszystkim pokazać, że w ciąży można normalnie funkcjonować, a więc również studiować. Zrób test, czy jesteś gotowa na drugie dziecko Czy zdążę przed porodem? Mijały kolejne miesiące, a ja robiłam się coraz grubsza i coraz bardziej markotna. Starałam się być na wszystkich zajęciach i zdawać egzaminy w terminie, jednak pod koniec było już naprawdę ciężko. Przypuszczalny termin porodu ustalono na 13 czerwca. Pomyślałam sobie, że nie mogę urodzić w tym czasie, bo 26 czerwca mam ostatnie egzaminy. „O nie! Nie po to tyle...
Jedna z użytkowniczek portalu MumsNet zadała pytanie, które szybko podzieliło mamy na 2 grupy. Pierwsza z nich nie wyobraża sobie zostawienia noworodka samego z tatą lub opiekunką na dłużej niż godzinę, druga nie widzi nic złego w tym, że młoda mama potrzebuje chwili przerwy i bez wyrzutów sumienia wychodzi z domu. Przeczytajcie post: Czy to dziwne, że wyszłam z domu bez dziecka? "Mam Ukochaną Córkę, która wkrótce skończy 5 lat i Ukochanego Synka, który ma 11 dni. Dziś rano poszłam z Ukochaną Córką i znajomymi do kina, nie było nas 3 godziny. Ukochany Syn został w domu z Ukochanym Mężem, Syn jest karmiony mieszanką . Muszę szczerze przyznać, że przez te kilka godzin nie myślałam o Synku i Mężu. Cudownie było spędzić czas z Córką. Czytałam wypowiedzi innych mam o zostawianiu dzieci, większość z nich przyznała, że nie wyobraża sobie zostawienia noworodka na dłużej niż godzinę. Zastanawiam się teraz, czy to dziwne, że byłam szczęśliwa, że mogę wyjść z domu?". Już wiecie, do której grupy należycie? Każda mama ma prawo do chwili dla siebie! W ciągu kilku dni pod pytaniem pojawiło się ponad 100 odpowiedzi. Każda z komentujących mam prezentowała zupełnie inny punkt widzenia. Według większości nie ma nic złego w zostawieniu dziecka pod opieką taty, wręcz przeciwnie, młoda mama ma prawo spędzić czas z drugim dzieckiem i nie powinna mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Mimo wszystko to trochę niepokojące, jeśli przez kilka godzin ani razu nie pomyślała o synku. Przeczytajcie niektóre z komentarzy: "To nie jest dziwne. Nie kochasz swojego dziecka mniej, po prostu miło spędziłaś czas z innym dzieckiem". "Dla mnie to dziwne, ale w taki sposób, że muszę się mocno starać, żeby to sobie wyobrazić, bo mam zupełnie inną sytuację niż ty. Nie w taki, że jesteś dziwadłem i złym rodzicem". "Karmię...
Która z nas nie słyszała historii o nianiach, które podają dzieciom środki uspokajające, aby szybciej zasnęły, albo o tych, które biją pozostawione pod ich opieką maluchy ? Nie wiem, czy te opowieści są prawdziwe, ale mogę powiedzieć jedno: nie ułatwiają one powrotu do pracy. Być może pod ich wpływem, w każdej kandydatce na nianię dla mojej córki dopatrywałam się wad nie do zaakceptowania: a to upodobanie do papierosów, a to skłonność do ostrego karcenia półrocznego bobasa, a to niechęć do mycia rąk... Tę właściwą nianię znalazłam po pół roku. Nie było łatwo, ale warto pokaprysić, aby potem móc wychodzić do pracy ze spokojnym sercem. O tym, czym kierować się podczas wyboru niani, opowiadają doświadczone mamy: „Niania dla dziecka? Najlepiej ktoś z rodziny!” Na początku byłam pewna, że szybko znajdę opiekunkę dla Majki. Ale po każdej rozmowie z kolejną kandydatką rosła moja desperacja. Wiedziałam, kogo szukam. Energicznej dziewczyny, najlepiej studentki, która miała rodzeństwo. I nie chodziło mi o to, aby umiała przewijać – tego łatwo się nauczyć, ale raczej o to, żeby wiedziała, w co się pakuje. Zamieściłam ogłoszenie na www.niania.pl i rozdzwonił się mój telefon. Najpierw odrzuciłam pielęgniarki: takie, które przez lata pracowały na dziecięcych oddziałach (one często poszukują pracy niani). Wydaje mi się, że te panie przez lata spędzone w szpitalach mogły, chcąc nie chcąc, przyzwyczaić się do płaczu dzieci . Umiem to zrozumieć, ale wolałam, żeby moim jedynym i wyjątkowym maleństwem opiekował się ktoś, dla kogo płacz dziecka nie jest normą. Umówiłam się z kilkoma kandydatkami, ale żadna z nich nie była tą właściwą. Jedna opowiedziała mi z dumą, że kiedyś tak utemperowała „rozwydrzonego” dwulatka, że potem chodził jak w zegarku. Od razu odrzuciłam jej kandydaturę....
