To zależy. Sama chętnie dawałabym tylko książki, bo lubię je dostawać. Ale wiem, że jeśli dziecko nie lubi czytać albo słuchać, gdy rodzice mu czytają, to w takim wypadku książka jest średnim pomysłem na prezent. Nie znaczy to, że nie można jej podarować, jednak nie powinna być tym głównym prezentem, tylko dodatkiem. By nie było tak, że dziecko marzy o kolejce, a pod choinką znajduje sweterek. Nie ma większego rozczarowania jak nietrafiony prezent. Naprawdę ważne jest to, by to obdarowany ucieszył się z prezentu.
Taka natura jest prezentu. Ma sprawiać przyjemność obdarowywanemu, a nie obdarowującemu, który w ten sposób chce zrealizować np. swoje wychowawcze potrzeby. Książka jest dobrym prezentem, ale trzeba wiedzieć, jaką książkę dla jakiego dziecka.
To mamy ułatwione zadanie. Bo np. ma ulubioną serię i brakuje mu kilku tomów. Na pewno dokupienie kolejnych sprawi mu ogromną przyjemność. Generalnie warto patrzeć, obserwować dziecko, słuchać, rozmawiać o tym, co mu się podoba, jakie książki lubi czytać. Wtedy łatwiej trafić z tą jedyną.
ZOBACZ TEŻ: Zabawki, tablety czy gry – czyli o jakich prezentach marzą dzieci.
Jeśli mamy takie książki, które były ważne dla nas, gdy byliśmy dziećmi, to nie darowałabym ich pod choinkę, tylko wspomniałabym o nich np. w czasie rozmowy o swoim dzieciństwie. Spytałabym dziecko, czy chce, by ją przeczytać. Jeśli chce, to ją wyciągamy i czytamy. Tylko musimy pamiętać o tym, że to moja książka, a nie dziecka. To istotne, bo dorośli zapominają o tym, że dzieciom podobają się inne rzeczy. I niekoniecznie to, co nam się kiedyś podobało, im również przypadnie do gustu Podobnie jest z książkami z tzw. misją, edukacyjnymi itp. Niekoniecznie to dobry pomysł na prezent. Zostawmy je na inną okazję.
Kupić, ale musimy sobie wyraźnie powiedzieć, że tę książkę kupuję dla siebie, a nie dla dziecka. Bo często za takimi decyzjami kryje się chęć zrekompensowania braków ze swojego dzieciństwa. Kupując taką książkę, tak naprawdę sobie robimy prezent. Bo później to ja siedzę z książką, wertuję, oglądam. Naszych potrzeb nie możemy realizować kosztem dzieci.
Dzieci zawsze chcą to, co mają inne dzieci. Więc może postarać się, by wśród jego znajomych były czytające dzieci? A może zapisać malucha do biblioteki? To świetny pomysł, bo dziecięce biblioteki robią świetną robotę, zachęcając do czytania. Coraz częściej słyszę od rodziców, ale też od samych dzieci, że lubią chodzić do biblioteki.
Polecamy: Szukasz pomysłu na prezent? Skorzystaj z naszego katalogu produktów dla dzieci
Wyprawa z dzieckiem do księgarni może być świetnym pomysłem, choć wizyta mamy i dziecka w sklepie pełnym ludzi może skończyć się płaczem przestraszonego dziecka. Dlatego tym razem zamiast wyprawy po książki, polecamy zabawę w robienie własnych książeczek. Zobacz też, dlaczego czytanie jest jak lekarstwo Pomysł na książkę nr 1 Listy do dziecka Potrzebne będą: gruby zeszyt, kolorowe pisaki lub kredki Jak to zrobić: j eśli jesteś jeszcze w ciąży, zacznij pisać listy do swojego dziecka. To niebanalny pomysł na pamiętnik z okresu oczekiwania na dziecko. Pisz o uczuciach, jakie ciąża budzi w tobie, o wydarzeniach z dziewięciu miesięcy, o emocjach, które towarzyszą myślom o porodzie... Nasza rada: swoją książkę ozdabiaj nie tylko rysunkami, ale i zdjęciami USG, suszonymi kwiatami, pocztówkami wykonanymi własnoręcznie. Taka książka to wspaniały prezent dla dziecka, gdy dorośnie – a dla ciebie wzruszająca pamiątka. Zobacz też: 7 książek, które pokocha każde dziecko Pomysł na książkę nr 2 Moja pierwsza książeczka Potrzebne będą: kilka kartek ze sztywnej tektury, kolorowe flamastry, wstążeczka Jak to zrobić: przez wycięte dziurkaczem otwory przewlecz wstążeczkę i mocno zwiąż kartki tak, by na jednej ze stron znajdowała się prosta ilustracja, a na drugiej słowo opisujące obrazek (np. na jednej stronie głowa kota, a na drugiej – wielkimi literami słowo „Kot”). Zapełnij książeczkę ilustracjami prostych słów: „mama”, „tata”, „pies”... Nasza rada: tę książeczkę można oglądać nawet już z kilkumiesięcznym dzieckiem! Ważne jest to, aby rysunki i słowa były zaznaczone wyraźną kreską, najlepiej w mocnym kolorze. To nie tylko ciekawa zabawa, zajmująca niemowlaka na kilka dobrych chwil, ale i działanie edukacyjne. Można je powtarzać przez kolejne lata – pamiętając, że naukę czytania warto...
Co to jest książka obrazkowa (z ang. picture book)? Nie mamy dobrego polskiego terminu na określenie bardzo specyficznego rodzaju książki dla dzieci. Bo używając terminu „książeczka obrazkowa”, nie mamy na myśli książeczki dla najmłodszego czytelnika. To znaczy takiej z narysowanym ptaszkiem i podpisem „ćwir, ćwir” czy właśnie „ptaszek”. Nie dlatego, że deprecjonuję ich wagę, przecież są niezwykle potrzebne w rozwoju dziecka, ale dlatego, że mówimy o specyficznych książkach, które wymyślono całkiem niedawno. I są naprawdę wspaniałe! Otóż książka obrazkowa to książka przedstawiająca najczęściej równolegle, to znaczy nie linearnie, wiele różnych potencjalnych fabuł, bohaterów, ich przygód, i to wyłącznie za pomocą obrazka, np. "Wielki piknik", „Miasteczko Mamoko”, czy seria o ulicy Czereśniowej. Picture bookami nazywa się też takie książki, w których ilustracja pełni nadrzędną funkcję. Owszem jest tekst, ale dopełnia on rysunki, np. „Kłopot” Iwony Chmielewskiej. Rzeczywiście w książkach obrazkowych nie ma opowiadającego tekstu, bo to zadanie rysunków. Wiele z nich wydano na tak wysokim poziomie edytorskim, że są one jak dzieła sztuki (np. "Dom" z ilustracjami Roberto Innocentiego ), z którymi obcowanie rozwija człowieka niezależnie od wieku. Bo książki obrazkowe są dla małych i dużych czytelników. Niektórzy rodzice, widząc książkę bez tekstu, stają się nieufni. Jeśli nie ma tekstu, to nie ma treści. Ależ jakiej treści nie ma? Jest, tylko nie jest ona wydrukowana! Ta treść jest potencjalnie zawarta w obrazkach, które składają się z wielu szczegółów. I to, co jest cudowne w książkach obrazkowych, żeby tę treść dostrzec, należy włożyć trochę wysiłku, a nie tylko się pogapić i omiatać wzrokiem strony. Trzeba uruchomić oko, wyobraźnię, logikę, ale też pamięć. Bo trzeba zapamiętać,...
Czy małemu niemowlakowi warto już czytać? Nawet trzeba, choć nie chodzi o kontakt noworodka z samą książką, tylko z językiem literackim. Dlatego takiemu maleństwo warto recytować wierszyki, wyliczanki, z pamięci lub z książki, proste, ale rymowane. Noworodek czy młodsze niemowlę nie wymaga czytania książki jako takiej, ale wymaga, by do niego mówiono, opowiadano mu. Jeśli te opowieści będą snute językiem literackim, to jeszcze lepiej. W tym mówieniu ważny jest kontakt. A starszemu dziecku? Dziecku starszemu, takiemu siedzącemu, warto w czasie zabawy pokazywać książki, wspólnie je oglądać. Po to, by się z nimi oswajał. Z ich kształtem, z tym, że przewraca się kartki, że w środku są rysunki... Dla dziecka będzie to naturalne, że w jego otoczeniu są książki. Choć trzeba pamiętać o tym, że jedne dzieci prędzej sięgną po klocki niż po książki, i odwrotnie – to zależy od predyspozycji. Jednak jeżeli nie damy maluchowi takiego wyboru, to nie będzie wiedział, że coś takiego jak książka istnieje, że może po nią sięgnąć, nawet jeśli będzie predysponowany do pracy wzrokiem i słuchem, a nie manualnej. Zdarza się, że dorosłego niepokoi to, że musi czytać na głos. Niektórzy wynieśli złe doświadczenie ze szkoły, gdy musieli czytać na głos. Chcę ich uspokoić. Po pierwsze, taki kilkumiesięczny słuchacz jest mniej wymagający niż nauczyciel. A po drugie, trening czyni mistrza. Wiem, bo sama przez to przechodziłam. Czytam na głos, choć z oporami, ale czytam! Czy czytać, jak to się często zaleca, tylko wieczorem? Nie upierałabym się przy wieczornym czytaniu. Pewnych historii nie przeczytamy przed snem, np. bajka o Czerwonym Kapturku usłyszana wieczorem może przestraszyć, a za dnia już nie. Wieczorem czytamy po to, by się wyciszyć, poprzytulać, pożegnać, posłuchać opowieści z całego dnia. Może też sięgnąć po ulubioną książkę, ale nie...
