Heroiczna postawa matki po wypadku samochodowym!

Krzesło, czy toaleta? Sopot, niewielka restauracja. Na obiad przychodzi 27-latka z mężem, siostrą i półroczną córeczką. Gdy dziecko zaczyna płakać, młoda mama postanawia ją nakarmić. Po chwili podchodzi do niej kelner, który prosi w imieniu gości siedzących przy stoliku obok — starszego małżeństwa obchodzącego rocznicę ślubu, by mama przesiadła się na krzesło za filarem, z którego podobno w takich sytuacjach korzystają mamy. Kobieta jest jednak oburzona i postanawia opuścić lokal. Czuje się upokorzona i dyskryminowana przez obsługę restauracji. Jej zeznania są także inne. Twierdzi mianowicie, że została poproszona o karmienie dziecka w toalecie , czego w zeznaniach przed sądem nie potwierdzają ani kelner, ani kelnerka, która była świadkiem zdarzenia. Młoda mama zwróciła się o pomoc do Polskiego Towarzystwa Prawa Antydyskryminacyjnego, które zajęło się sprawą. Właściciel restauracji, którego nie było tamtego dnia w pracy, zaproponował kobiecie przeprosiny z zastrzeżeniem, że odczucia karmiącej „były subiektywne”, a w ramach przeprosin zaprosił ją wraz z rodziną na kolację, w czasie której osobiście obsługiwałby stolik. Próba mediacji została jednak odrzucona przez PTPA, które żąda 10 tys. zadośćuczynienia dla matki, oraz przeprosin na łamach trójmiejskiej prasy. 3 sprawy o których musimy pamiętać! Trudno orzec, jeżeli nie było się świadkiem zdarzenia, kto mówi prawdę, a kto nie. To już zadanie dla sądu, który po pierwszej rozprawie postanowił wznowić ją za miesiąc. W tej sytuacji naprawdę warto zrozumieć obie strony sporu. Są trzy sprawy, o których musimy pamiętać. 1.  Karmienie piersią w miejscach publicznych nie powinno być zabraniane, a kobiety nie powinny czuć się w żaden sposób dyskryminowane ze względu na to, że muszą nakarmić dziecko, wtedy kiedy maluch jest głodny, a nie kiedy dotrą z nim do domu....

Czy na pewno takie mamuśki chcą dobrze dla innych, czy po prostu odczuwają ogromną i nieopanowaną potrzebę pouczania innych? Jedna z mam opisała okropną przygodę, która spotkała ją i jej 2-letnią córeczkę w sklepie. Zakupy nie są zdecydowanie ulubionym zajęciem żadnego malucha, więc mamy muszą sobie jakoś radzić, by móc zakupić potrzebne produkty. Ze względu na to, że córeczka zaczęła popłakiwać i marudzić, mama postanowiła dać jej smoczek . Wtedy podeszła do niej nieznajoma kobieta, która zaczęła pouczać ją, że smoczek dla dziecka jest niewłaściwy, dziecko za duże, a z niej jest kiepska matka.  Młoda mama była tak zaskoczona, że nie wiedziała nawet co ma odpowiedzieć nieznajomej, za to natarczywej kobiecie. Kobieta po wyrażeniu swoich poglądów odeszła, tylko po to, by za chwilę pojawić się ponownie i... zabrać dziecku smoczek z buzi . Nieznajoma kobieta, w obcym miejscu, krytykuje postępowanie matki i zabiera jej dziecku smoczek?! Czytaj także:  Czy dziecko powinno ssać  smoczek? Trudno uwierzyć, że można zachować się w taki sposób wobec nieznanej – dorosłej – osoby i wobec małego dziecka. Pytam – kto tej kobiecie nadał prawo do decydowania o tym, jak mają wychowywać swoje dzieci inne matki? Kto przyznał jej tytuł Matki Roku, która może innym zwracać uwagę, a ci mają jej słuchać? Jakim prawem kobieta ta podeszła do dziecka i zabrała mu smoczek? Nie oceniam, czy 2-latka powinna, czy nie powinna ssać smoczek. Mogę podpowiedzieć, czy jest to dobre, czy raczej niekorzystne dla zgryzu dziecka. I to ewentualnie mogła zrobić ta pani. Po co jednak od razu ocenianie, oraz dawanie rad, których nasz rozmówca musi bezwzględnie posłuchać? Nie na tym polega pomoc, zdecydowanie nie! Jak zareagowałabyś w takiej sytuacji? Nie uwierzysz, z jaką falą krytyki spotkała się ta mama! Jak odzwyczaić dziecko od smoczka? źródło:...

Dawno nie czytałyśmy czegoś tak pięknego i prawdziwego, jak ten list do wszystkich matek, zatytułowany "Ciężar macierzyńskiej miłości" . Napisała go Annie Reneau , matka trojga, prowadząca bloga "Motherhood and More". Sama przeczytaj: " Cześć Mamo , być może mnie nie znasz, ale ja znam Ciebie. Chodziłam w Twoich butach (oczywiście powolutku, żeby nóżki mojego dziecka mogły nadążyć). Nosiłam Twoje nosidełko dla dziecka, czułam ciężar mojego rosnącego dziecka wpinający się w biodra i ramiona. Prowadziłam Twój samochód, załadowany kobylastymi fotelikami samochodowymi , wózkami, zabawkami, torbami do przewijania, niekapkami i rozsypanymi chrupkami. Spałam w Twoim łóżku, budząc się wielokrotnie każdej nocy po to, by karmić, koić, odganiać złe sny albo zwyczajnie potwierdzać światu swoją matczyną obecność.  Byłam w niebie i piekle Twojej miłości. Tej miłości – mój Boże, tej miłości . Czasami jest tego zbyt wiele, prawda? Ta miłość i zmartwienia, które za sobą ciągnie. Ta miłość i frustracja, które za sobą ciągnie. Ta miłość i wycieńczenie, które za sobą ciągnie. Ta miłość jest pełna obciążeń, Mamo . Jest ciężka i pochłaniająca, i zachwycająca, i przerażająca. Jest urocza i afirmująca życie, błogosławiona i święta. Miłość matki nie jest łatwa ani na początku, ani w trakcie, ani w ogóle nigdy. To ogromna skrzynia skarbów, załadowana bogactwem i zarazkami, prawdziwie bezcenna. Ale nie jest lekka i nie jest łatwa. Nie możesz mieć tej miłości bez odczuwania jej ciężaru. Te dwie rzeczy są nierozłączne.  Ale te wczesne lata, Mamo, uczynią Cię silną. A siła, której nabierzesz teraz, pomoże Ci nieść tę miłość przez krajobrazy, których nawet się nie spodziewasz. Ta miłość jest wielka i ciężka, ale zaufaj mi, kiedy mówię Ci, że udźwigniesz ją na swoich barkach i przeniesiesz przez góry. Będziesz płynąć...