Wędrując między sklepowymi półkami od razu widać, który dział jest dla chłopców, a który dla dziewczynek. Z jednej strony króluje niebieski, zielony i szary, a z drugiej wszystkie możliwe odcienie różu. Oprócz kolorystyki widać wyraźny podział rodzajów zabawek. Widziałaś kiedyś koparkę w dziale dla dziewczynek lub lalkę w części dla chłopców? Mimo wciąż rosnącej świadomości rodziców, wiele osób powiela niezatarty schemat: chłopcy powinni być męscy i zaradni, dziewczynki – słodkie, delikatne i opiekuńcze. Ku temu mają służyć „odpowiednie” dla płci zabawki, a te automatycznie narzucają podział ról społecznych. O ile już można zobaczyć dziewczynki z samochodzikami, to chłopiec z wózeczkiem nadal wzbudza kontrowersje. Czy rzeczywiście lalka dla chłopca to zły pomysł? Znana marka zabawkowa rozpoczęła właśnie kampanię, w której przekonuje, że chłopcy nie tylko mogą, ale i powinni bawić się lalkami.
W 60-sekundowym spocie Hasbro widać dzieci bawiące się lalkami. Zarówno chłopiec, jak i dziewczynka pielęgnują swoje zabawki: głaszczą, przytulają, karmią i otulają kocykiem. Marka przekonuje, że taka zabawa uczy troski i odpowiedzialności bez względu na płeć dziecka. – Naszym wyzwaniem jest pokazanie, że zarówno dziewczęta, jak i chłopcy mogą się wiele nauczyć dzięki zabawie lalkami. Jest to swobodny, gest, który pielęgnuje miłość i pomaga dzieciom dorastać i stać się ludźmi, którzy troszczą się o siebie nawzajem - wyjaśnia Kellen Silverio, dyrektor marketingu Hasbro.
Zobacz spot, który powstał w ramach kampanii „We All Can Take Care”:
Jeśli dziecko prosi o taką zabawkę i chce się nią bawić, koniecznie na to pozwól. Niesie to za sobą wiele korzyści bez względu na płeć malucha. Karmiąc, czesząc i ubierając lakę, u dziecka rozwija się opiekuńczość, przywiązanie i empatia, ale to nie wszytko. W ten sposób maluch uczy się cierpliwości i usprawnia małą motorykę np. podczas ubierania i rozbierania lalek. Natomiast mówiąc do swoich zabawek rozwija zdolności językowe. Rodzice mogą w ten sposób również nauczyć swoje dziecko nazw części ciała, ubrań lub czasowników związanych z pielęgnacją. Lalka to świetne narzędzie do radzenia sobie z trudnymi sytuacjami i okazja do rozmów o emocjach, nawet tych trudnych. To także dobry sposób na oswojenie dziecka z wizytą u lekarza.
Trzeba pamiętać, że dzieci chłoną to, co im przekazujemy. Tłumacząc, że lala nie jest dla chłopców, odbieramy im szansę trenowania określonych umiejętności, zapominając, że taka zabawa nie sprawi, że przyszłości będą mniej męscy. Czy chciałbyś, aby twój syn był kiedyś czułym, troskliwym ojcem i mężem? Z całą pewnością!
Źródło: wirtualnemedia.pl
Choć nie wszystkie dziewczynki zaczynają mówić szybciej niż ich koledzy z piaskownicy, zazwyczaj właśnie tak się dzieje. Nie tylko prędzej wymawiają pierwsze wyrazy, ale mają także większy zasób słów i lepiej radzą sobie z budowaniem zdań oraz zawiłościami gramatyki. Gdy podrosną, szybciej uczą się czytać i pisać. Robią mniej błędów ortograficznych, łatwiej też uczą się języków obcych. Wcześniej niż ich koledzy zaczynają posługiwać się liczbami, lepiej dodają, odejmują, mnożą... Czy to oznacza, że dziewczynki są zdolniejsze niż chłopcy? Nie, po prostu każda z płci rozwija się trochę „po swojemu”. Chłopcy, choć więcej czasu zajmuje im oswojenie się z cyferkami, z czasem (na ogół) zaczynają bić na głowę swoje koleżanki w zadaniach wymagających rozumowania matematycznego. Przeważnie mają także bardziej rozwiniętą wyobraźnię przestrzenną, lepiej radzą sobie z pojmowaniem pojęć abstrakcyjnych i łatwiej dostrzegają relacje między nimi. Są również odważniejsi w podejmowaniu nowych wyzwań. Ale spokojnie: jeśli chodzi o pamięć i inteligencję, nie stwierdzono między płciami istotnych różnic. Skąd się to bierze Jak wyjaśnić te różnice? Zdania badaczy są podzielone. Jedni uważają, że są one wrodzone i wynikają z odmiennej budowy mózgu i innego działania hormonów. Świadczy o tym według nich to, że ujawniają się zbyt wcześnie, by wpływ środowiska mógł mieć jakieś znaczenie. Inni twierdzą, że – niezależnie od różnic biologicznych – ogromne znaczenie ma właśnie środowisko, które w zależności od płci maluszka wzmacnia albo zaniedbuje rozwój jego poszczególnych umiejętności. Zauważono na przykład, że opiekunowie, zajmując się dziewczynkami, częściej czule do nich gruchają (a one dzięki temu będą sobie w przyszłości lepiej radziły z mówieniem), natomiast chłopców starają się zainteresować...
Gdy księżna Kate, żona brytyjskiego następcy tronu, kupiła niebieski wózek, wszyscy wiedzieli, że książęca para spodziewa się syna. Bo niebieski to kolor dla chłopca , a różowy dla dziewczynki . Ale nie wszędzie tak było i nie zawsze. Skąd wziął się kolor niebieski w ubrankach dla chłopców? Barwa niebieska zawsze oznaczała towar z górnej półki. Nic dziwnego – w kolorze niebieskim jest niebo, więc w starożytności rezerwowano błękit dla bardzo ważnych bóstw. Uzyskanie niebieskiego odcienia było poza tym bardzo kosztowne. Potrzebny do tego kamień – lapis lazuli – był ceniony na równi ze złotem. Jednak dzieci , mimo że to niezwykle cenny dar, ubierano przede wszystkim na biało . Biel symbolizowała czystość , niewinność i nowy początek. Nowo narodzonego synka Słowianie zawijali w białą koszulę ojca, a dziewczynkę w koszulę noszoną przez mamę. Do podkreślenia płci używano np. nakryć głowy. W części Mazowsza (Łowickie) dziewczynki nosiły kolorowe czapeczki z jedwabnych tasiemek, a chłopcy – wyszywane koralikami. Niebieski uznawany był natomiast za symbol macierzyństwa i oddania dzieciom. Zgodnie z tradycją panny młode powinny mieć na sobie w dniu ślubu coś niebieskiego (np. niebieską podwiązkę). Czy różowy od zawsze przypisany jest dziewczynkom? Gdy wieziesz w wózku dziecko ubrane na różowo , jest więcej niż pewne, że ktoś zapyta cię, jak ma na imię twoja córeczka. Barwa różowa jest obecnie zarezerwowana dla dziewczynek . Ale kiedyś ubierano tak chłopców. Zgodnie z tradycją chrześcijańską, chłopcy nosili róż , bo taki kolor miały na obrazach szaty małego Jezusa. Natomiast dla dziewczynek przeznaczono błękit , ponieważ na niebiesko jest przedstawiany płaszcz Matki Boskiej. Kto wymyślił, że różowy to kolor dla dziewczynek? Zmiany dokonali projektanci ubrań mniej więcej w latach 40. XX wieku. Ich zdaniem to...
Kiedy mówię „ przedszkole ”, myślę „pani Ala”. Pani Ala to przedszkolanka , którą pokochały moje dzieci. To osoba, którą najczęściej prosiłam o rady w sprawach wychowawczych. Jej myślenie i sposób rozmawiania z najmłodszymi przekonywał nie tylko maluchy, ale też ich rodziców i dziadków. Pani Ala pracuje z dziećmi od ponad 40 lat ! Pracowała w placówkach w różnych miastach, w przedszkolach państwowych, założyła też domowe. Teraz pracuje w prywatnym prowadzonym przez jej córkę. Oprócz setek kochających ją wychowanków ma czwórkę dzieci i ośmioro wnucząt. O niej pomyślałam, gdy wybuchła ta awantura wokół gender i przedszkolaków . Przeczytaj koniecznie: Co to znaczy gender? Program o równości „ Równościowe przedszkole ” to program, który wywołał burzę. Dlaczego? Zajrzymy do programu. Czytamy w nim, że wyjaśnia on dorosłym pracującym z dziećmi, jak unikać stereotypów płciowych , jakie przekazy wzmacniać, a jakie osłabiać, na co zwrócić uwagę dzieci, jak dostosować gry, zabawy i ćwiczenia, by nie utrwalać płciowych stereotypów . Co w tym złego? Komu zależy na tym, by stereotypy jednak funkcjonowały? Ja nie lubię stereotypów, nie chcę, by moje dzieci nimi przesiąkały. Ale wróćmy do programu. Jego autorki piszą, że powstał ponieważ „równe traktowanie, szacunek dla równości ludzi, w tym dla równości płci nie jest normą w naszym społeczeństwie”. Dalej zaznaczają, że „program do edukacji przedszkolnej (...) jest nietypową propozycją. Nie można według niego, krok po kroku, prowadzić zajęć dla dzieci przez cały rok. Nie ma też takiej potrzeby”. Reasumując, walczy ze stereotypami, uczy równego traktowania dziewczynek i chłopców. Nikt nie pyta o gender O to, czy w przedszkolu, w którym teraz pracuje moja znajoma, prowadzony jest program „Równościowe przedszkole”, nikt z rodziców nie pytał. Byłam pierwsza. – Ten...
