Pani Katarzyna jest naszą stałą czytelniczką, wielokrotnie brała udział w naszych konkursach, niejeden wygrała. Jej wiadomości, zawsze pełne ciepłych słów, czytaliśmy z uśmiechem. Aż w końcu przyszedł ten ostatni email – z błaganiem o pomoc dla jej dziecka.
Cztery lata temu Maja zachorowała, a jej rodzice rozpoczęli nierówną walkę z podstępną chorobą. Dziewczynka była w złym stanie, w jej ciele znaleziono kilka potężnych guzów. Lekarze robili, co mogli, a upór i optymizm Mai nawet im dodawał sił. Kiedy już miała nastąpić poprawa, a rodzice zyskali nadzieję, wydarzył się kolejny dramat.
„Tragedia! Znów tu jesteśmy, znów przyszła śmierć! Zastała moją córeczkę niespodziewanie, kiedy myśleliśmy, że uda się pokonać chorobę! (...) Przyjechaliśmy na kontrole i 12 cykl chemioimmunoterapii, przyjechaliśmy do szpitala po życie, a znów stoimy oko w oko ze śmiercią! Maja gorzej się poczuła, powiedziała, że boli ją głowa. To, co wykazały badania, było jak najkoszmarniejszy sen!
Majeczka ma przerzut do mózgu! Lekarze musieli działać niemal błyskawicznie! Blok operacyjny, ratowanie życia i OIOM! To wszystko działo się niemal w jednej chwili! Przyjechaliśmy, by dalej wygrywać tę wojnę, a po chwili Majeczka walczyła o życie na sali operacyjnej!”.
Po zaciętej, wyczerpującej walce ta rodzina znów mierzy się z niewyobrażalnym bólem i stresem:
„Pamiętacie, jak 3 lata temu, kiedy błagaliśmy o życie naszego dziecka? Wtedy pisaliśmy do Was – nasze dziecko to chodzący nowotwór, na badaniu cała świeci, w głowie ma 3 guzy o łącznej wielkości 14 cm. Teraz kiedy wyszły wszystkie włoski, widać wypukłości na głowie, w dodatku w brzuszku guz – 10 cm, zajęty kręgosłup, klatka piersiowa, a w żyłach chemia, którą lekarze toczą nawet 27 godzin bez przerwy!
Te 3 lata to piekło, przez które idziemy razem i to nam wystarcza – byliśmy gotowi na kolejne 3 lata walki, jeśli na końcu byłaby wygrana! Zamiast zwycięstwa nad rakiem jest szok i niedowierzanie! Piszemy te słowa, wiedząc już, że stało się coś strasznego!”.
Jeszcze jest szansa, by uratować Majeczkę. Dołączamy do walki o jej zdrowie i życie, bo żadne dziecko nie zasługuje na to, aby tak cierpieć.
„Przed Mają kolejna bardzo skomplikowana operacja usunięcia guza w całości! Jeśli się powiedzie, otworzą się kolejne drzwi i Maja dostanie kolejną szansę!
Jeszcze dwa tygodnie temu, staraliśmy się żyć jak normalna rodzina, przestaliśmy budzić się ze strachem, jeszcze marzyliśmy o tym, że ten czas wkrótce minie… Co teraz? Gdzie szukać pomocy? Lekarze w Polsce mówią, że wykorzystaliśmy właściwie wszystkie możliwości, jednak widząc siłę i upór Majeczki, wciąż dają jej szansę! W tej chwili jedyną alternatywą jest terapia w Barcelonie i chemia, którą lekarze podadzą bezpośrednio do mózgu naszej córeczki!”.
Aktualizacja 8.02.2024:
Tata na kolanach błaga o pomoc, Majeczka umiera. Jeśli nie uda się na czas uzbierać pieniędzy, leczenie zostanie przerwane. Tata jest gotów oddać życie za córeczkę, ale to przecież nic nie da...
„Majcia jest wycieńczona, bo jej dni stają się nie do zniesienia – najpierw przetoczymy płytki, następnie podadzą zastrzyk i po nim wlew przeciwciał, a na koniec przetoczymy krew.
Ile jeszcze będzie trwał ten koszmar? Jak to wszystko się skończy! Majcia jest jednym z tych dzieci które o życie walczą niemal od urodzenia! Każdego dnia pyta się mnie – Tatusiu czy ja będę zdrowa? Obiecaj mi, ze nie umrę...”.
Poniżej link do zbiórki na leczenie Mai:
Piszemy też o:
Przypadek małej Adeliny jest bardzo rzadki. Ze względu na bardzo szybki wzrost guza, który rozwijał się w okolicy miednicy mniejszej dziecka, lekarze chcieli na przełomie siódmego i ósmego miesiąca ciąży przeprowadzić cesarkę. Na szczęście po dokładniejszych badaniach okazało się, że pomimo guza stan dziecka jest dobry. Dzięki temu udało się doczekać do 38. tygodnia ciąży, gdy dziecko jest już donoszone. Wyjątkowa cesarka Lekarze z jednej z łódzkich placówek medycznych musieli w czasie operacji szalenie uważać, aby guz nie został uszkodzony. Z tego względu cesarskie cięcie zostało przeprowadzone w nietypowy sposób. Zabieg przebiegł pomyślnie. W drugiej dobie życia dziecka przeprowadzono operację usunięcia guza. I ten zabieg się udał. Adelina ma teraz dwa tygodnie, ciągle przebywa na oddziale intensywnej terapii, ale jej stan zdrowia oceniany jest na dobry, a rana pooperacyjna goi się bardzo szybko. Tkanka nowotworu została przekazana do badań, aby ustalić, jaki rodzaj nowotworu zaatakował dziewczynkę. Wstępne prognozy są dobre Mama Adeliny pochodzi z zagranicy. Jest bardzo wdzięczna łódzkim lekarzom za to, że Adelinę udało się bezpiecznie sprowadzić na świat. „Zobaczyłam dziecko od razu po cesarskim cięciu. Czułam dużą radość i wdzięczność wobec całego personelu szpitala” – powiedziała w rozmowie z Polsatem. Ze względu na drastyczny widok ani szpital, ani matka dziecka nie wyrazili zgody na publikację zdjęć Adeliny przed usunięciem guza. Jest szansa, że zarówno mama, jak i jej córeczka w przyszłym tygodniu wrócą do domu. Wyniki badań histopatologicznych pokażą natomiast, czy istnieje ryzyko nawrotu guza, czy dziewczynka jest narażona na nawrót choroby. Źródło: polsatnews.pl Spis treści: Kierowca autobusu uratował 1,5–roczne dziecko Śmiertelny wypadek: 3-latek przygnieciony automatyczną...
12-letnia Imogen Selvester ze Staffordshire w Wielkiej Brytanii w lutym 2022 roku trafiła do lekarza. Skarżyła się na nocne poty, świąd skóry i zmęczenie. Mama dziewczynki zauważyła też dziwne grudki na jej szyi. Lekarz stwierdził, że to objawy infekcji wirusowej i odesłał Imogen do domu z poleceniem zgłoszenia się na kontrolę za trzy tygodnie. Wkrótce dziewczynka zachorowała na COVID. Lekarze stwierdzili, że jej dziwne objawy są zapewne skutkiem pandemicznego wirusa. Druzgocząca diagnoza Infekcja COVID u dziecka ustąpiła, ale grudki na szyi pozostały. To skłoniło lekarza do skierowania Imogen na badania do szpitala, ale na przyjęcie do placówki trzeba było czekać trzy miesiące. Na początku czerwca mama zabrała córkę do szpitala, gdyż zauważyła, że dziewczynka ma żółtawą skórę. Dostała też gorączki, a jej mocz zmienił kolor. Żółtaczka bywa objawem choroby nowotworowej. Badania obrazowe wykonane u dziewczynki niestety potwierdziły tę diagnozę. Okazało się bowiem, że dziewczynka ma liczne guzy, które uciskają jej serce i drogi oddechowe. Na domiar złego nowotwór zdążył się rozprzestrzenić także na jamę brzuszną. Dalsze badania wykazały, że Imogen ma trzecie stadium nowotworu zwanego chłoniakiem Hodgkina . Choroba atakuje układ limfatyczny, czyli naczynia i węzły limfatyczne odpowiadające za zwalczanie infekcji. „Kazano nam czekać” Chłoniak Hodgkina to rzadki rodzaj nowotworu. 75 proc. pacjentów z tą chorobą przeżywa 10 lub więcej lat od diagnozy. Im wcześniej postawiona diagnoza, tym szanse na wyleczenie są lepsze. Niestety u Imogen przegapiono dwa pierwsze stadia choroby. „Najpierw straciliśmy trzy tygodnie. Później kazano nam czekać trzy miesiące na badania. Lekarz co prawda wystawił zlecenie jako pilne, ale w szpitalu zmieniono jego status na zwykły. W tym czasie zabraliśmy córkę na wakacje do Grecji. Dwa tygodnie...
W połowie listopada 2021 roku Sandra Arkabuz przeziębiła się. Po kilku dniach objawy infekcji górnych dróg oddechowych zniknęły, ale 6-latka zaczęła skarżyć się na bóle brzucha i wymioty. Nikt jednak nie przypuszczał, że zły stan zdrowia dziewczynki związany jest z nowotworem. Leczenie nie przynosi rezultatów Dziewczynka czuła się coraz gorzej. Rodzice wraz z córeczką rozpoczęli wędrówkę po lekarzach, a każdy z nich stawiał inną diagnozę: jelitówka lub zakażenie rotawirusem. Leczenie jednak nie przynosiło oczekiwanych rezultatów, a stan dziewczynki tylko się pogarszał. Badanie USG brzuszka również nie wykazało żadnych patologicznych zmian. Dopiero rezonans magnetyczny głowy pozwolił na ustalenie choroby – dziewczynka miała guza mózgu wielkości piłeczki golfowej. Kolejne badania nie napawały optymizmem. Okazało się, że Sandra cierpi na rzadką i agresywną odmianę nowotworu – Medulloblastomę IV stopnia obłożoną dodatkowo bardzo zjadliwym genem C-Myc+. 6-latka została zoperowana, a guz został usunięty, jednak badania obrazowe jasno wskazywały, że istnieją już przeżuty na rdzeń kręgowy, opony mózgowe, jak i cały obszar podpajęczynówkowy. Przez ostatnie miesiące Sandra została poddana specjalistycznej terapii i dzielnie walczyła o życie. Niestety, nowotwór rozprzestrzeniał się w zastraszającym tempie. „Czuję, jak powoli wielki ciężki łańcuch ziemskiej kotwicy zaczyna się luzować…” 13 czerwca stan Sandry pogorszył się, a jej bliscy wiedzieli, że teraz może nastąpić najgorsze. Dziewczynka miała jednak tylko jedno marzenie. Chciała po raz ostatni spotkać rodzinę, ukochanego kotka i zasnąć we własnym łóżku. 15 czerwca, o 1:30 w nocy, gdy stan dziewczynki się ustabilizował, włoska karetka z Sandrą i jej rodzicami wyjechała do Polski. Po godzinie 23 dzielna wojowniczka w końcu znalazła się w swoim...
