Czas, który spędzamy z dzieckiem i uwaga, jaką je obdarzamy, są na wagę złota. Dzięki nim maluch wie, że jest kochany!
– Najzwyklejsze rozmowy, przytulanki, spacery, wycieczki, zabawy czy nawet wspólne robienie głupich min przed lustrem są ważniejsze niż nam się wydaje – mówi Beata Płażewska, psycholog. – Dzięki tym wszystkim drobiazgom dziecko wie, że jest ważne, bezpieczne i kochane, a to jest dla niego najważniejsze.
Wie także, że do kogoś przynależy i że ten ktoś lubi spędzać z nim czas. Wie, że bliscy są z nim nie dlatego, że czymś szczególnym sobie na to zasłużyło, ale dlatego, że istnieje i że jego obecność sprawia im radość.
To właśnie podczas wspólnie spędzanego czasu buduje się bliskość między rodzicami a dzieckiem.
– Ta bliskość to kapitał, z którego człowiek czerpie przez całe życie i który jest wzorem budowania relacji z innymi ludźmi: przyjaciółmi, partnerami, własnymi dziećmi – wyjaśnia Beata Płażewska.
Spędzając z nami czas, dziecko uczy się mnóstwa rzeczy. Nie tylko słów, nazw kolorów czy kształtów (choć tego oczywiście również), ale także – a może przede wszystkim – okazywania emocji, sposobu reagowania na trudne sytuacje, zachowania wobec innych ludzi, pomagania, radzenia sobie z różnymi przeszkodami, reagowania na stres itp. Tego nie da się nauczyć „na sucho”, nawet na najlepszych warsztatach psychologicznych.
Bawiąc się z rodzicami, zwiedzając ciekawe miejsca, rozmawiając czy śmiejąc się, malec uczy się jeszcze jednej ważnej rzeczy: to, czy fajnie spędzamy czas, zależy przede wszystkim od nas samych, a nie np. od pogody albo tego, czy w telewizji jest akurat coś ciekawego.
Dzieci tak bardzo potrzebują naszej uwagi i spędzanego razem czasu, że gdy dostają tego za mało, są gotowe na wiele, by nas sobą zainteresować. Mogą np. być… niegrzeczne.
– To, co prawda, nas denerwuje, ale gwarantuje naszą reakcję. Dzieci wolą nas doprowadzić do szału, niż być niezauważone! – tłumaczy psycholożka.
– Maluch, który może się nasycić naszą bliskością jest grzeczniejszy, bo nie musi używać żadnych sztuczek, byśmy zwrócili na niego uwagę.
Zobacz także: Jak dzieci próbują zwracać na siebie uwagę rodziców?
Jesteśmy zagonieni i choćbyśmy stanęli na rzęsach, nie możemy spędzać całych dni z naszymi pociechami. Mamy przecież pracę, sprzątanie, gotowanie itd. Czy to powód do zmartwienia?
– Nie, bo nie chodzi o to, by spędzać z dzieckiem 24 godziny na dobę i nieustannie się nim zajmować. Od ilości czasu, który możemy dać maluchowi, ważniejsza jest jego jakość – tłumaczy Beata Płażewska. – Lepiej spędzić z nim godzinę czy dwie, ale skorzystać z tego czasu w pełni (być „tu i teraz”, rzeczywiście słuchać malca i skupiać na nim swoją uwagę), niż siedzieć z nim całymi dniami, zerkając
w telewizor, sprawdzając co nowego na Facebooku, markując kontakt.
Polecamy: Co czuje dziecko, gdy ciągle używasz przy nim telefonu?
Ważna jest także nasza dostępność: to, by dziecko wiedziało, że jest dla nas ważne i bez względu na wszystko zawsze znajdziemy dla niego czas, jeśli będzie nas potrzebowało, bo np. będzie miało jakiś problem.
Polecamy: Mapa atrakcji dla dzieci
Jesteśmy zagonieni i zmęczeni. Brakuje nam czasu, w dodatku mnóstwo rzeczy nas rozprasza. Tymczasem dzieci bardzo potrzebują naszej uwagi i tego, by po prostu z nimi być . Dzięki temu czują się ważne i kochane. Są gotowe na wiele, by nas sobą zainteresować. Jak daleko są w stanie się posunąć, byśmy się nimi zajęli? Przeczytaj rozmowę z Beatą Płażewską, psychologiem, mamą dwójki dzieci. Polecamy także: Co czuje dziecko, gdy ciągle używasz przy nim telefonu? Poruszające zdjęcia Jak dzieci zwracają na siebie uwagę, gdy czują, że im jej brakuje? Beata Płażewska, psycholog: Bardzo różnie. Znam dziewczynkę, która przez kilka dni udawała, że nie może chodzić . Rodzice byli przerażeni, wozili ją po lekarzach, szpitalach. Dopiero gdy przestraszyła się jakiegoś badania, powiedziała: „Ojej, moje nóżki już działają” i zakończyła przedstawienie. Na szczęście to wyjątkowa sytuacja, dzieci rzadko posuwają się aż tak daleko. A co robią najczęściej? Na przykład złoszczą się, kopią, gryzą, krzyczą, są niegrzeczne ... Ale to denerwuje rodziców! To prawda, ale też gwarantuje reakcję , podczas gdy grzeczne zachowanie czy cicha zabawa w kąciku niekoniecznie. Dzieci tak bardzo potrzebują naszego zainteresowania, że wolą nas zdenerwować, niż być niezauważone. Co jeszcze robią? Mogą też przesadnie okazywać strach , np. wskakiwać nam na ręce na widok niegroźnego psa. Albo bardzo się wstydzić, chować za nami. Albo, zwłaszcza po pojawieniu się młodszego rodzeństwa , znów siusiać w majtki i nie radzić sobie z samodzielnym jedzeniem, czyli postępować na zasadzie: „Patrzcie, ja też jestem malutki, zaopiekujcie się mną!” Malec może też mieć problemy z wypróżnianiem się, bóle brzucha, mdłości . Może nie mieć apetytu . Bywa i tak, że dziecko staje się takim domowym, wiecznie uśmiechniętym...
Zabawa z dzieckiem , turlanie po dywanie, wygłupy podczas kolacji, przytulanki-przepychanki, budowanie wieży z klocków, robienie czegoś razem, rozmowy, zwykłe, codzienne czynności... Nic specjalnego? Wręcz przeciwnie! Zabawa z dzieckiem jest jak komunikat "kocham cię" – Zabawa z dzieckiem , spędzony z nim czas oraz uwaga , jaką je obdarzamy, są bezcenne – mówi Beata Płażewska, psycholog . – Dzięki nim dziecko wie, że jest kochane i ważne. Że bliscy lubią z nim spędzać czas, nie dlatego, że czymś szczególnym sobie na to zasłużyło, ale dlatego, że sama jego obecność sprawia im radość. Podczas tych wspólnych chwil buduje się więź miedzy nim a rodzicami. To kapitał, z którego człowiek czerpie przez całe życie i który jest wzorcem budowania relacji z innymi ludźmi: przyjaciółmi, partnerami, własnymi dziećmi. Przeczytaj: A ja kocham moją mamę Zabawa z dzieckiem nigdy nie jest stratą czasu Ktoś może powiedzieć: „No tak, ale czy nie szkoda czasu na zabawę i banalne, domowe zajęcia? Czy nie lepiej wykorzystać go np. na naukę kolorów? – Zabawa z dzieckiem , choćby najprostsza, to nie jest strata czasu! – mówi psycholog. – Dziecko uczy się nieustannie, także wtedy, gdy z pozoru nic nie robi. To my, rodzice, jesteśmy jego najważniejszymi nauczycielami. Poza kolorami (je także poznaje przy okazji) uczy się od nas okazywania emocji , sposobu reagowania na trudne sytuacje, zachowania wobec innych ludzi i mnóstwa innych rzeczy. Także tego, że to, czy fajnie spędzamy czas, zależy przede wszystkim od nas samych, a nie od czyichś pomysłów, miejsca, w którym jesteśmy albo tego, czy w zabawce jest sprawna bateria. Tego wszystkiego (oraz tysięcy innych rzeczy) nie da się nauczyć teoretycznie ani nawet na najlepszych warsztatach. Rodzice rzadko mogą sobie pozwolić na spędzanie całych dni na...
Chcemy by nasze dzieci były grzeczne i mądre. Wymagamy od nich, by zachowywały się przyzwoicie i odpowiednio do sytuacji. I bardzo dobrze, bo od kogo się tego wszystkiego nauczą, jeśli nie od nas? Wychowując je, ucząc nowych rzeczy i rozmawiając z nimi, musimy jednak pamiętać, że dzieci nie są małymi dorosłymi. Dziecko w wieku przedszkolnym to nie mały dorosły, dlatego ma prawo się guzdrać... – 3-4 latek nie ma takiej koordynacji jak my, dorośli. Ma prawo nie radzić sobie z ubieraniem i strącać łokciem kubek, bo dopiero się uczy planować ruchy – tłumaczy B eata Płażewska, psycholożka. ... może inaczej odbierać bodźce Na niektóre z nich (np. głośne albo niespodziewane dźwięki) może reagować nadmiernie, a inne – ignorować (np. nie przeszkadza mu, że ma buzię upapraną dżemem i okruszkami). ... nie zawsze wszystko zapamiętuje Nie możemy wymagać od dziecka, by zapamiętywało tak szybko jak my, bo zwyczajnie nie jest w stanie tego zrobić. Jego pamięć dopiero się rozwija. Dziecko ma swoje sposoby na to, by się z czymś dobrze zapoznać, właśnie dlatego prosi, by czytać mu wciąż tę samą bajkę. ... jest egocentryczne Nawet 5-6-latek uważa jeszcze, że wiele rzeczy dzieje się specjalnie dla niego lub jemu na złość. – Uważa na przykład, ż słońce świeci po to, żeby mógł wyjść na plac zabaw, a deszcz pada, by zepsuć mu humor – tłumaczy psycholog. – Trudno mu zrozumieć cudzy punkt widzenia oraz to, że inni ludzie mogą widzieć lub czuć inaczej lub nie wiedzieć tego, co on. Jeśli posadzisz naprzeciw 3-4 latka misia i zapytasz, co ten miś widzi, maluch opowie o tym, co sam może dostrzec! Kilkulatkowi trudno zrozumieć, że ktoś lubi to, czego on nie cierpi i odwrotnie. Uważa też, że coś się wydarzyło dlatego, że ono tego chciało. – To może rodzić kłopoty,...
