Karmienie dziecka

Niektóre kilkulatki, kiedy widzą, że przegrywają, próbują wycofać się z gry, inne zaś płaczą i denerwują się. Są także spryciarze, którzy oszukują. Jak postępować z malcem? Zabawy z elementami konkurencji pokazują, jak radzić sobie z frustracją wywołaną porażką. Uczą przegrywać, ale też wygrywać z klasą i szanować przeciwnika. Nasze rady, jak nauczyć dziecko przegrywać • Ucz, jak wygląda pokojowe przegrywanie. Gdy Ty przegrywasz, pogratuluj wygranej zwycięzcy. Uściśnij rękę, pochwal. Tłumacz w prostych słowach, że raz się przegrywa, raz wygrywa. Zobaczysz, że w końcu dziecko to sobie uświadomi. Co nie znaczy, że spokojnie zaakceptuje! • Maluchowi, który z powodu przegranej kopie planszę do gry, trzeba tego zakazać. Postaw sprawę jasno: „Jeśli tak robisz, nie możesz z nami grać.” Jeżeli będziesz konsekwentna, dziecko zrozumie, że takie nerwy tylko pogarszają sprawę. • Nie dawaj wygrywać za każdym razem – dla świętego spokoju. Doraźnie co prawda unikniesz łez, ale takim postępowaniem skrzywdzisz swoją pociechę. Stworzysz nierealny obraz rzeczywistości, gdzie krzykiem można wymusić zwycięstwo. No i nie nauczysz, jak radzić sobie z porażkami. A one są częścią życia i dziecko musi poznać ich smak. • Nie pozwalaj też oszukiwać. Po to są reguły gry, by ich przestrzegać, a wygrana oparta na oszustwie jest nic nie warta. Oszukujące dziecko powinno zawsze to usłyszeć. • Gdy malec w połowie rezygnuje, bo mu nie idzie, wyjaśnij, że tak się nie robi. Powiedz: „Następnym razem, jeśli zaczniemy grę, to trzeba ją dokończyć. Takie są zasady”. • Nie zapominaj przy tym, że uczucie porażki jest rzeczywiście okropne! Ale z Twoją mądrą pomocą dziecko w końcu opanuje tę trudną sztukę. Pozwól okazywać złość Wściekłość i płacz to naturalna reakcja kilkulatka na...

Co łączy rodziców małego dziecka i rolnika? I jedni, i drudzy nie potrzebują budzika. A ty pewnie wiesz dlaczego... Rolnika rankiem budzi kogut, a rodzice rannego ptaszka, zwanego Julką czy Wojtusiem, zrywają się o świcie, obudzeni przez swoją pociechę. Maluch daje o sobie znać tak długo, aż postawi na nogi cały dom. Dla dziecka sprawa jest prosta: „Obudziłem się, nie chcę już spać, więc pora wstawać”. Żadnego znaczenia nie ma  fakt, że piąta rano to niezbyt dobra pora na zabawę i że mama zmęczona, np. przygotowaniami do świąt, chciałaby pospać. Dla rodziców jeszcze przez dłuższy czas poranne wylegiwanie się będzie tylko niespełnionym marzeniem. Kiedy dziecko podrośnie, zacznie chodzić do przedszkola czy szkoły, sytuacja zmieni się o tyle, że po prostu będzie musiało wcześnie wstawać. Nie łudź się jednak, że wtedy zacznie marzyć o dłuższym śnie. Możesz natomiast już teraz podjąć próbę zapanowania nad sytuacją, dzięki czemu uda ci się opóźnić poranną pobudkę. Przyjrzyj się rozkładowi dnia malucha, napojom, które podajesz mu na kolację (może wypija za dużo, a nic bardziej niż mokra pielucha nie obniża komfortu snu). A może chodzi spać za wcześnie? Jeśli tak, kładź go codziennie dziesięć minut później, aż pora zasypiania przesunie się o 30–60 min. Czasem wystarczy w nogach łóżeczka położyć tekturowe książeczki. Ranny ptaszek, nim zacznie szukać towarzystwa, ma szansę pogrążyć się w porannej lekturze. Ekspert odpowiada: Małgorzata Ohme, psycholog, wykłada w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, specjalizuje się w psychologii rozwoju, mama Klary i Jurka. → Czy to prawda, że maluch musi „nauczyć się” spać? Od samego początku warto uczyć dziecko naszego własnego rytmu, tak by to ono dostosowywało się do rodziców, a nie na odwrót. To spowoduje, że będzie się czuło...

Jeśli twój maluch zaczął już raczkować albo sam stawia pierwsze kroki, musisz być naprawdę czujna. O ile w mieszkaniu dostępu do sprzętu domowego bronią różnego rodzaju blokady, o tyle w nowych miejscach, na ulicy czy w podróży musisz wykazać się niezłym refleksem. Bądź o krok do przodu Dorota, mama rocznego Krzysia, przygotowała sobie kawę. Nie przespała nocy z powodu ząbkowania synka – łyk kawy mógł jej pomóc dojść do siebie. Podczas gdy synek bawił się na dywanie, ona przeglądała gazetę. Sygnał komórki dzwoniącej w korytarzu poderwał ją z kanapy. Zaabsorbowanej rozmową Dorocie dopiero odgłos spadającego kubka i płacz przypomniały o synku… Spodziewała się najgorszego. Odetchnęła, widząc, że nic mu się nie stało, a pusty kubek leży pod stołem. Bliżej ideału • Raczkującego dziecka nie zostawiaj samego w pokoju. Nawet jeśli twój maluch jeszcze nie umie dobrze chodzić, właśnie dziś może postawić pierwszy krok. Włóż go do kojca, łóżeczka lub zabierz ze sobą. Wychodząc z pokoju, włącz elektroniczną nianię. • Pochowaj rzeczy, którymi malec mógłby sobie zrobić krzywdę: pilota, nożyczki, jednorazowe nożyki do golarki, długopis, otwartą damską torebkę, o nożu czy widelcu nie wspominając. • Poza bezpieczeństwem dziecka nic nie jest tak pilne i ważne, by wymagało twojej natychmiastowej reakcji. To nic, że nie zdążysz odebrać telefonu – jest funkcja połączenia nieodebrane, poczta głosowa czy SMS. Bądź czujna W domu znajomych, którzy nie mają małych dzieci, może czyhać wiele niespodzianek. Przekonała się o tym Ala, mama dwuipółletniej Zosi. Gdy dorośli pochłonięci byli rozmową, dziewczynka wybrała się na zwiedzanie mieszkania. Uwagę rodziców zwróciła niepokojąca cisza, która zastąpiła odgłosy zabawy. Zosia odnalazła się w pokoju obok: siedząc na podłodze przy nocnej...